Πόσες φορές έχουμε δει franchises να τα σβήνουν όλα και να ξεκινούν την ιστορία τους απ’ την αρχή; Αμέτρητες. Η αλήθεια είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις, στο άκουσμα μιας τέτοιας απόφασης, το κοινό αρχικά απογοητεύεται, ξενερώνει στη σκέψη πως όλα όσα πέρασε με τους αγαπημένους του ήρωες θα είναι σαν να… μην έγιναν ποτέ, όμως με μια δεύτερη σκέψη την αποδέχεται. Ένα reboot εξ άλλου δεν γίνεται για ψύλλου πήδημα. Αποτελεί την ύστατη απόπειρα μιας εταιρείας να σώσει μια σειρά, ένα brand name που βρίσκεται σε πτώση, που είναι πια αδύνατον να εξακολουθήσει να εκπλήσσει το κοινό, που εν πάση περιπτώσει χρειάζεται μια αλλαγή.
Αφήστε που τις πιο πολλές φορές, μεσολαβεί μεταξύ του πρώτου “καινούριου” παιχνιδιού μιας σειράς και του τελευταίου από την προηγούμενη “εποχή” αρκετό χρονικό διάστημα προκειμένου οι παίκτες να σβήσουν από τη μνήμη τους καθετί “παλιό”, νοσταλγώντας παράλληλα το franchise –προκειμένου αφ’ ενός να αποδεχθούν την αλλαγή ευκολότερα και αφ’ ετέρου να προλάβουν και οι δημιουργοί του τίτλου να παρουσιάσουν κάτι ουσιωδώς καινούριο.
Έχοντας στον νου τα παραπάνω και με δεδομένο πως το 2016 θα έχουμε το reboot των reboot (akaDOOM), είπαμε να κάνουμε ένα ταξιδάκι στο παρελθόν και να θυμηθούμε μαζί σας τις… επανεκκινήσεις που όχι απλά ωφέλησαν μια σειρά αλλά μας προσέφεραν τίτλους ανώτερους κι απ’ τους αρχικούς!
Tomb Raider
Το Tomb Raider διαθέτει πιθανότατα την πιο αναγνωρίσιμη ηρωίδα από τον κόσμο του gaming. Όταν εμφανίστηκε άλλωστε το 1996, η Lara Croft τράβηξε επάνω της τα βλέμματα και όχι άδικα καθώς επρόκειτο για τον πιο δυναμικό και σέξι χαρακτήρα που είχαμε δει ποτέ σε videogame –ναι, ΟΚ, βοήθησαν και τα λίγα παραπάνω πίξελ στην περιοχή του στήθους της. Δέκα χρόνια μετά το πρώτο Tomb Raider όμως, ήταν ηλίου φαεινότερο πως η σειρά είχε χάσει την αίγλη της. Μετά τοUnderworld του 2008, η Crystal Dynamics πήρε τον χρόνο της και μια πενταετία αργότερα, μας παρουσίασε όχι απλά ένα διαφορετικό Tomb Raider αλλά και μία νέα Lara! Πιο ανθρώπινη, πιο πιστευτή, πιο “το κορίτσι της διπλανής πόρτας”, μας έχει πάρει μέχρι στιγμής μαζί σε δυο της περιπέτειες (2013, 2015) και δεν το έχουμε μετανιώσει σε καμία –τουναντίον! Τα Tomb Raider ξανάνιωσαν, υιοθέτησαν νέο στυλ και ουσιαστικά συνέχισαν να κάνουν αυτό που είχαν ξεκινήσει 20 χρόνια νωρίτερα, απλά προσαρμόζοντάς το στις επιταγές του σήμερα.
Prince of Persia
Αρκετοί είναι εκείνοι που νοσταλγούν τα πρώτα Prince of Persia την αρχική τριλογία που μας απασχόλησε για πρώτη φορά το μακρινό 1989. Κι όμως: όταν η Ubisoft αποφάσισε πως έπρεπε να περάσει στη νέα εποχή, το έκανε ολοκληρωτικά, επανεκκινώντας το franchise με τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού του, Τζόρνταν Μέκνερ. Κάπως έτσι μας προέκυψε το Sands of Time, ένα παιχνίδι που μετέφερε με εξαιρετικό τρόπο το platforming και τα ακροβατικά των πρώτων Prince of Persia στις τρεις διαστάσεις, διατηρώντας έναν σταθερά γρήγορο ρυθμό και ενσωματώνοντας μάλιστα και καινοτόμα χαρακτηριστικά όπως τη δυνατότητα για rewind σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ακόμα και σήμερα, 13 χρόνια μετά, το Sands of Time θεωρείται από πολλούς το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και όχι άδικα: η remastered έκδοσή του διετέθη προς download από το PSN στο PS3 το 2010. Ήταν μάλιστα τόσο καλή που επισκίασε το The Forgotten Sands που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και δεν κατάφερε να ξεκολλήσει από τη μετριότητα.
Mortal Kombat
Τα Mortal Kombat μας έμαθαν στα 90s τι εστί ξυλίκι. Υιοθετώντας ένα πολύ πιο βίαιο και “σκοτεινό” προφίλ σε σχέση με άλλα fighting franchises (βλ. Street Fighter, Tekken, Soulcalibur κ.α.), ξεχώρισαν εύκολα πατώντας στα άπειρα λίτρα αίματος που χύνονταν στις αρένες τους: fatalities και animalities φρόντισαν γι’ αυτό. Στη μετάβασή του στις τρεις διαστάσεις όμως, το Mortal Kombat κάπου το ‘χασε. Οι δημιουργοί του προσπάθησαν να διορθώσουν τα πράγματα, ωστόσο κινούνταν διαρκώς στη λάθος κατεύθυνση με αποτέλεσμα κάθε χρονιά –διότι πλέον, τότε το franchise είχε μετατραπεί σε ετήσιο- το εκάστοτε Mortal Kombat να είναι πιο αδιάφορο κι απ’ το προηγούμενο. Μετά από ένα διετές διάλειμμα όμως, το αγαπημένο μας… ορθογραφικό επανήλθε, φρέσκο και αλλαγμένο –τόσο ως προς το σενάριο (για το οποίο ουδείς έδινε δεκάρα) όσο και ως προς το gameplay. Το Mortal Kombat του 2011 έθεσε τις βάσεις για κάτι πραγματικά αξιόλογο: στα χνάρια του άλλωστε βάδισαν τόσο η Komplete Edition του 2012 όσο και το περυσινό Mortal Kombat X.
Fallout
Τα Fallout μας συστήθηκαν ως turn-based RPG με ισομετρική προβολή και πολύ ενδιαφέρον κόνσεπτ. Όλα αυτά μέχρι να κυκλοφορήσει βέβαια το Fallout 3, 10 χρόνια μετά τον προκάτοχό του κι ενώ στο ενδιάμεσο είχε λανσαριστεί το Fallout Tactics: Brotherhood of Steel. Να σας πούμε την αλήθεια, δεν ξέρουμε αν τα Fallout θα έπρεπε να βρίσκονται σε αυτήν εδώ τη λίστα και ο λόγος είναι πως το Fallout 3 συνέχισε κανονικά το στόρι του προκατόχου του. Οι διαφορές τους στο gameplayόμως είναι τόσο μεγάλες που ουσιαστικά τα Fallout 2 & 3 “παικτικά” δεν έχουν καμία μα καμία σχέση. Η Bethesda έστησε από την αρχή ένα action RPG πρώτου προσώπου, με real-time μάχες σε έναν ανοιχτό, ελεύθερο προς εξερεύνηση κόσμο. Υπό άλλες συνθήκες, μια τέτοια κίνηση με τόσοριζοσπαστικές αλλαγές θα ήταν καθαρή αυτοκτονία, ωστόσο στην περίπτωση του Fallout ο τρόπος με τον οποίον η Bethesda υλοποίησε τα πλάνα της ήταν τόσο πετυχημένος που έδειξε τον δρόμο για το μέλλον, ανοίγοντας στα Fallout νέες προοπτικές.
Donkey Kong Country
Τα Donkey Kong ανέκαθεν ζούσαν στη σκιά των Mario, ωστόσο αποτελούσαν ποιοτικά platformers μηδενός εξαιρουμένου. Τα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της σειράς κυκλοφόρησαν σε διάστημα 5 ετών, από το Donkey Kong Country του 1994 μέχρι και το Donkey Kong 64 του 1999. Και μετά… σιγή ασυρμάτου. Η Nintendo έμοιαζε να έχει ξεχάσει τον γλυκύτατο γορίλλα μέχρι που η Retro Studiosανέλαβε να αναβιώσει το franchise 11 χρόνια αργότερα με το Donkey Kong Country Returns στο Wii! Ναι, από πλευράς σεναρίου δεν λέει και τίποτα: ο DK προσπαθεί να διώξει απ’ το νησί του τους Tiki Tak, διαβολικά πλάσματα που έχουν υπνωτίσει το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο με στόχο να του κλέψουν τις μπανάνες! Τα πανέμορφα γραφικά, το εκπληκτικό level design, το αψεγάδιαστο animation όμως, είναι στοιχεία που επέτρεψαν στο Donkey Kong Country όχι απλά να περάσει στη νέα εποχή αλλά να θεωρηθεί και ως ένας από τους καλύτερους τίτλους που κυκλοφόρησαν ποτέ στο Wii.
Metroid Prime
Δεύτερο franchise για το οποίο αμφιταλαντευτήκαμε αρκετά. Το Metroid Prime ξεκίνησε σαν spin-off, ωστόσο εν τέλει απεδείχθη ένα reboot με τα όλα του. Δημιούργημα της Retro Studios (σας θυμίζει κάτι… 
, αποτέλεσε το πρώτο 3D παιχνίδι της σειράς Metroid και παράλληλα αυτό που τόλμησε το μέχρι τότε αδύνατον: να μετατρέψει το platformer σε first-person shooter (ή first-person adventure, όπως επιμένει να το χαρακτηρίζει η Nintendo). Βέβαια σεναριακά δεν ξεφεύγει από τα πεπραγμένα της σειράς, ούτε διαγράφει τους προκατόχους του, ωστόσο όπως και με τα Fallout, οι αλλαγές που επέφερε στο gameplay ήταν τόσο σημαντικές και μεγάλες που σχεδόν μας ανάγκασαν να του δώσουμε μια θέση στη λίστα. Προσέφερε μάχες με τρομερή ένταση, κορυφαία εξερεύνηση (τουτέστιν 3D platforming) και γενικώς, όλα τα καλά του παλιού, καλού Metroid, σε μια τρισδιάστατη εκδοχή. Η επιρροή του ήταν τέτοια που με εξαίρεση το Zero Mission του Game Boy Advance, όλα τα άλλα Metroid στη συνέχεια υιοθέτησαν την προοπτική του!
, αποτέλεσε το πρώτο 3D παιχνίδι της σειράς Metroid και παράλληλα αυτό που τόλμησε το μέχρι τότε αδύνατον: να μετατρέψει το platformer σε first-person shooter (ή first-person adventure, όπως επιμένει να το χαρακτηρίζει η Nintendo). Βέβαια σεναριακά δεν ξεφεύγει από τα πεπραγμένα της σειράς, ούτε διαγράφει τους προκατόχους του, ωστόσο όπως και με τα Fallout, οι αλλαγές που επέφερε στο gameplay ήταν τόσο σημαντικές και μεγάλες που σχεδόν μας ανάγκασαν να του δώσουμε μια θέση στη λίστα. Προσέφερε μάχες με τρομερή ένταση, κορυφαία εξερεύνηση (τουτέστιν 3D platforming) και γενικώς, όλα τα καλά του παλιού, καλού Metroid, σε μια τρισδιάστατη εκδοχή. Η επιρροή του ήταν τέτοια που με εξαίρεση το Zero Mission του Game Boy Advance, όλα τα άλλα Metroid στη συνέχεια υιοθέτησαν την προοπτική του!
Devil May Cry
Reboot με τα όλα του, το DmC: Devil May Cry ήθελε σε τέτοιο βαθμό να ξεχωρίζει απ’ τους προκατόχους του, που το όνομα του franchise προστέθηκε στον τίτλο του την τελευταία στιγμή –μέχρι και λίγο πριν το λανσάρισμά του ήταν γνωστό απλώς ως DmC. H Capcom είχε ζητήσει από τηNinja Theory του Ταμίμ Αντωνιάδη κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς κι εκείνη της το προσέφερε: ένας ολοκαίνουριος Dante, νέα προσέγγιση, στυλ και φωτογραφία, gameplay με πολλά φρέσκα στοιχεία και μια ιστορία που δεν λάμβανε καθόλου υπ’ όψιν το παρελθόν των Devil May Cry, συνέθεσαν έναν action τίτλο που εν τέλει ικανοποίησε την ιαπωνική εταιρεία –αργότερα κυκλοφόρησε και τη Definitive Edition του. Μέσα σε μια πενταετία –στην οποία δεν υπήρξε η παραμικρή κυκλοφορία- το franchise άλλαξε εντυπωσιακά, κάνοντας δυναμικό comeback και διαφημίζοντας όσο πιο πολύ μπορούσε το νέο του ξεκίνημα. Βέβαια έκτοτε δεν ξανακούσαμε νέα του (και πάνε ήδη δυόμισι χρόνια από τότε…) όμως δεν μπορεί, η Capcom όλο και κάτι θα ετοιμάζει.
Thief
Αν υπάρχει ένα “σημείο μηδέν” στην ιστορία των Thief, τότε αδιαμφισβήτητα η θέση του είναι ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Η αρχική τριλογία, βλέπετε, έμοιαζε σε πάρα πολλά στοιχεία (δεν συζητάμε ειδικά για τα δύο πρώτα παιχνίδια που ήταν τάλε κουάλε) τα οποία όμως η Eidos Montreal επέλεξε να αφήσει εκτός, 10 χρόνια μετά το Deadly Shadows του 2004, όταν δηλαδή και λάνσαρε υπό τη Square Enix το Thief, το reboot ουσιαστικά της σειράς –σεναριακά τοποθετείται μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, αποφεύγοντας έξυπνα να διαγράψει το παρελθόν του. Με το Thief λοιπόν συνέβη το εξής παράδοξο: ενώ από πλευράς gameplay ήταν ένα ιδιαίτερα αξιόλογο παιχνίδι, με μια πανέμορφη, δαιδαλώδη πόλη προς εξερεύνηση, απίστευτους χαρακτήρες και καθηλωτική ατμόσφαιρα, ως προς την πλοκή του κάπου… το έχασε. Για την ακρίβεια, έμοιαζε σαν δύο διαφορετικά σενάρια να έχουν “συρραφεί” σε ένα και ξέρετε ποια είναι η πλάκα: ακριβώς έτσι είχαν τα πράγματα! Έθεσε πάντως τις βάσεις για μια νέα εποχή στα Thief, αυτό του το πιστώνουμε…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου