Άρχισε να ανθίζει και πάλι το είδος (αν υποθέσουμε ότι είχε… μαραθεί κάποτε) ή απλά κάποιος έκανε λάθος στον ορισμό; Με αφορμή λοιπόν τα διάφορα “περίεργα” κρούσματα action RPG που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, πάμε να αναλύσουμε τι είναι εκείνο που κάνει ένα παιχνίδι RPG, που το διαφοροποιεί τέλος πάντων από ένα απλό action, ένα shooter, ένα adventure.
Λίστα με action RPG τίτλους από το ranker. Συμφωνείτε με όλους;
RPG vs. στοιχείων RPG
Ένα παιχνίδι ρόλων, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα για τον λόγο που υποδηλώνει η ονομασία του: το γεγονός δηλαδή ότι ο παίκτης καλείται να υποδυθεί κάποιον ρόλο, όχι μόνο σε συγκεκριμένο σημείο αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όσοι έχετε παίξει Dungeons & Dragons ή άλλο tabletop RPG, καταλαβαίνετε απόλυτα τι πάει να πει αυτό. Για τους υπόλοιπους, ας αναπτύξουμε λίγο περισσότερο το θέμα. Στα βιντεοπαιχνίδια, ένα RPG είθισται να διαθέτει μια σειρά από μηχανισμούς χαρακτηριστικούς του είδους: μάχες, levelling και ανάπτυξη χαρακτήρα, inventory και εξοπλισμό, μεγάλο κόσμο, διαλόγους, πιθανότατα ένα σύστημα “karma” κλπ. Αν ένας τίτλος διαθέτει τα παραπάνω, τότε είναι RPG, αν όχι τότε μιλάμε για ένα παιχνίδι με στοιχεία RPG και κάπου εκεί είναι που χάνεται η μπάλα ως προς την κατηγορία των action RPG.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έχει παγιωθεί η αντίληψη πως αν ένα παιχνίδι διαθέτει σύστημα levelling και εναλλάξιμο εξοπλισμό, τότε αυτόματα μπορεί να “βαφτιστεί” και RPG, με τη λέξη βέβαια να συνοδεύεται από ακόμα μία, συνηθέστερα το “action”. Πρακτικά βέβαια, με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά απαξιώνεται το είδος των RPG αφού ανάγεται σε σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους η εξέλιξη του χαρακτήρα και όχι το λεγόμενο “role playing”, ο τρόπος δηλαδή που ο παίκτης αλληλεπιδρά με το περιβάλλον γύρω του. Είναι σαν να λέμε δηλαδή πως ένα παιχνίδι ρόλων δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αντίστοιχο δράσης στο οποίο όμως ο χαρακτήρας κερδίζει πόντους εμπειρίας (XP) και βελτιώνει τα χαρακτηριστικά του. Η λύση στο θέμα θα ήταν στούντιο και εταιρείες να ανέφεραν σε τέτοιες περιπτώσεις πως ένας τίτλος διαθέτει στοιχεία RPG χωρίς απαραίτητα να ανήκει και στο είδος τους.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα RPG;
Bloodborne: ένας ακόμα τίτλος που τοποθετείται στην κατηγορία των action RPG. Όσοι το δοκιμάσατε στο PS4 τι λέτε; Είναι πράγματι ένα τέτοιο;
Η εξέλιξη του χαρακτήρα;
Σύμφωνοι, η εξέλιξη του χαρακτήρα του παίκτη παίζει μεγάλο ρόλο στα RPG αλλά δεν μπορεί να στηρίξει μόνη της ολόκληρο το είδος. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να βλέπει κανείς τον ήρωά του level με το level να δυναμώνει, να αποκτά νέες ικανότητες και γενικώς να αποζημιώνει τον παίκτη για τις ώρες που επένδυσε στο παιχνίδι και εκείνον. Από την άλλη βέβαια έχουμε δει αρκετά action που διαθέτουν και αυτά με τη σειρά τους σύστημα παραμετροποίησης των ικανοτήτων ενός χαρακτήρα και δεν θεωρούνται επ’ ουδενί RPG: απλώς προσφέρουν μια πιο ελεύθερη προσέγγιση ως προς το gameplay τους και αυτό είναι όλο. Μολονότι το levelling, το character development, ακόμα και το gear/inventory (η ηθική ικανοποίηση που προσφέρει το θέαμα του ήρωα μετά το “ντύσιμό” του με νέο εξοπλισμό, δεν συγκρίνεται με τίποτα) παίζουν τον ρόλο τους στα RPG και μάλιστα έναν ρόλο ιδιαίτερα σημαντικό, δεν είναι τα στοιχεία που κρατούν μόνα τους το είδος.
Οι διάλογοι με τους NPC;
Οι φαν των RPG έχουν συνηθίσει να “τεστάρονται” από τα αγαπημένα τους παιχνίδια ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν το περιβάλλον γύρω τους –και με τη λέξη “περιβάλλον” εννοούμε NPC, καταστάσεις, quests κλπ. Θα βρείτε τους κλέφτες που “έγδυσαν” τη γιαγιάκα ή θα της πάρετε και όσα της απέμειναν; Θα σώσετε τη δεσποσύνη που έχουν απαγάγει οι κακοποιοί ή θα τραβήξετε τον δρόμο σας αδιαφορώντας για τη μοίρα της; Χιλιοπαιγμένα κλισέ που όμως αντικατοπτρίζουν πλήρως το πώς ένα RPG ουσιαστικά ζητά από τον παίκτη να πάρει θέση απέναντι σε καθετί συμβαίνει στον κόσμο του. Οι αποφάσεις του τελευταίου παίζουν πάντα τον ρόλο τους στην εξέλιξη του παιχνιδιού (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνος…) όμως αν το καλοσκεφτείτε, το ίδιο συμβαίνει με οποιοδήποτε παιχνίδι, απλά είναι πολύ πιθανό οι όποιες αποφάσεις να αφορούν την προσέγγιση στις μάχες και τις κάθε λογής συρράξεις. Διλήμματα ηθικής έχουμε και σε άλλα είδη παιχνιδιών, όμως μόνο στα RPG ξεφεύγουν από τα όρια ενός απλού συστήματος “karma” για να δομήσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Τα Gothic ήταν η σειρά που όρισε πρώτη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το τι ακριβώς θα πρέπει να είναι ένα action RPG. Χωρίς τα "hardcore" στοιχεία των κλασσικών RPG, προσφέρει μια παρεμφερή εμπειρία εμπλουτισμένη με αρκετά στοιχεία δράσης.
Ο ανοιχτός κόσμος;
Έχουμε δει κατά καιρούς RPG με κόσμο λιγότερο ανοιχτό απ’ αυτόν του GTA V. Τι πάει να πει αυτό; Πως το GTA μας έγινε ξαφνικά role playing τίτλος; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν, ξέρετε, και RPG που δεν ανοίγουν εξ αρχής ολόκληρο τον κόσμο τους στον παίκτη: τον οδηγούν να τον εξερευνήσει τμηματικά, προστατεύοντάς τον από τις κάθε λογής “κακοτοπιές” στην προσπάθειά τους να προσφέρουν μια πιο ομαλή εμπειρία. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνα που μια λάθος στροφή αρκεί για να βρεθεί αντιμέτωπος κανείς με εχθρό 40 levels μεγαλύτερο αλλά εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για μια απόφαση των σχεδιαστών του εκάστοτε τίτλου. Το ζητούμενο σε ένα παιχνίδι ρόλων είναι ο κόσμος του να είναι γεμάτος από προκλήσεις, από γεγονότα ικανά όχι απλά να τραβήξουν το ενδιαφέρον του παίκτη αλλά να τον εκπλήξουν και να του ξεκλειδώσουν επιπλέον περιεχόμενο. Τα παραπάνω έχουμε δει εσχάτως να γίνονται και από τίτλους action που εκτυλίσσονται σε ανοιχτούς κόσμους (open world) με τη διαφορά όμως πως στα RPG, καθετί υπάρχει στον χάρτη θα πρέπει να “δένει” αρμονικά με το…
…σενάριο και την πλοκή!
Παλαιότερα τα RPG ήταν τα παιχνίδια εκείνα που ξεχώριζαν για το εντυπωσιακό τους σενάριο και την ενδιαφέρουσα πλοκή, κάτι λογικό αφού σαν πιο “ιντελεκτουέλ” είδος, είχαν τη δυνατότητα να “κερδίσουν” τους παίκτες επενδύοντας και σε τομείς πέραν των μαχών και των γραφικών. Βέβαια πλέον οι ΑΑΑ κυκλοφορίες, σεναριακά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από χολιγουντιανές παραγωγές, αφού στην ομάδα παραγωγής τους συναντάμε επαγγελματίες σεναριογράφους και σκηνοθέτες, τη στιγμή που οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές και σε ορισμένες περιπτώσεις και τα χαρακτηριστικά τους, έχουν απογειώσει τα στάνταρ σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ένα RPG ωστόσο καλείται πάντα να βρει τη σωστή ισορροπία μεταξύ των λεγόμενων “plot” και “secondary” quests, να δώσει δηλαδή στους παίκτες την απαραίτητη ελευθερία κινήσεων, υπενθυμίζοντάς τους παράλληλα ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη βασική του campaign ώστε όταν τελειώσουν με τα διάφορα πηγαινέλα, να σώσουν επιτέλους τον κόσμο.
Το παιχνίδι της φωτογραφίας είναι το The Incredible Adventures of Van Helsing του 2013. Κλασσικό dungeon crawler, εκπρόσωπος ενός είδους που από την εποχή του πρώτου Diablo εμπίπτει στην κατηγορία των action RPG. Σας πείθει;
Τι είναι τελικά απ’ όλα τα παραπάνω το ζητούμενο;
Όπως λέει και ένα γνωστό τραγούδι, “δεν είναι τίποτα απ’ όλα κι είναι όλα αυτά”. Ένα RPG είναι πολλά περισσότερα από μία απλή checklist: οι δημιουργοί του πασχίζουν να βρουν την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία που το χαρακτηρίζουν και αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημά τους. Το μόνο βέβαιο είναι πως η –σχεδόν τυχαία- επιλογή ενός-δύο εξ αυτών, δεν αρκεί για να μετατρέψει ένα παιχνίδι σε RPG. Σύμφωνοι, τα ίδια τα είδη του gaming εξελίσσονται με τα χρόνια και θα ήταν άδικο να τα κρίνουμε με βάση τα στάνταρ των 90s, ακόμα και των 00s (δεν χρειάζεται να πάμε καν πιο πίσω). Τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομείται ένα τέτοιο παιχνίδι όμως, παραμένουν και θα παραμένουν τα ίδια. Με βάση αυτά και όλα τα παραπάνω, τι λέτε; Μήπως να ξαναβλέπαμε το θέμα των action RPG άλλη μια φορά;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου