Είναι κάποια θρυλικά παιχνίδια των οποίων το όνομα κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, αλλά αρκετοί παίκτες δεν τα έχουν αγγίξει ποτέ. Τα βλέπουμε στα φόρουμ, στα σχόλια ιστοσελίδων ή ακόμα και σε σε βίντεο στο YouTube κτλ. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι το Grim Fandango, το τελευταίο original adventure της περίφημης LucasArts. Μία πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία gaming, όχι τόσο για τους συγκλονιστικούς γρίφους ή μια κάποια ουσιώδη εξέλιξη του μέσου, όσο για τους καταπληκτικούς χαρακτήρες, τη μοναδική σάτιρα και το αστείρευτο χιούμορ που πηγάζει από κάθε διάλογο.
Ως adventure, ένας από τους κύριους πυλώνες του Grim Fandango είναι η ιστορία του. Μια ιστορία τελείως διαφορετική από ότι έχουμ συνηθίσει στα σύγχρονα παιχνίδια, αλλά και μια ιστορία επίσης διαφορετική από τα παιχνίδια εκείνης της εποχής. Στη χώρα των νεκρών, ο Manny Calavera είναι ένας έμπορος που κανονίζει τα ταξίδια των ψυχών από τον κόσμο των ζωντανών στην τελική κατοικία. Όσοι έζησαν μια ενάρετη ζωή φτάνουν στην τελική κατοικία με υπερπολυτελή μέσα, όσοι ήταν αμαρτωλοί αναγκάζονται να περπατήσουν όλη τη διαδρομή. Ο Calavera στάλθηκε στη θέση αυτή για ανεξόφλητα χρέη προς τους... από πάνω και βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που ανέλαβε τη δουλειά. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν ο ήρωας αντιλαμβάνεται ότι, πέραν της ήδη εξευτελιστικής του κατάστασης, είναι επιπλέον και ένας αποτυχημένος έμπορος αφού δε σταυρώνει ψυχή για ψυχή της προκοπής. Με τα πολλά, αντιλαμβάνεται πως ίσως ο κάτω κόσμος είναι το ίδιο διεφθαρμένος με τον πάνω και ξεκινά μια περιπέτεια για να βρει την αλήθεια, να “καθαρίσει” το όνομα του ως έμπορος και να βρει επιτέλους και αυτός την ησυχία του.
Η πολύ ιδιαίτερη αυτή βασική πλοκή έχεις κάποιες προεκτάσεις. Αρχικά, κανένας ήρωας στο παιχνίδι δεν είναι άνθρωπος, με τη φυσική σημασία της λέξης. Ο ίδιος ο Calavera, όπως και οι περισσότεροι χαρακτήρες που συναντάτε στον κάτω κόσμο, είναι (προφανώς) σκελετοί που θυμίζουν έντονα το πώς φαντάζοναι οι Μεξικάνοι τους νεκρούς κατά τη Dia de Muertos (Μέρα των Νεκρών), που ούτως ή άλλως έχει επηρεάσει αρκετά την αισθητική και κάποια στοιχεία της πλοκής του παιχνιδιού. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και οι δαίμονες, οι χαμάληδες δηλαδή του κάτω κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, οι δαίμονες είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να γίνουν οι σοφέρ των εμπόρων στον κόσμο των ζωντανών ώστε να αποκτήσουν τις χαμένες ψυχές και, γενικά, αναλαμβάνουν συνήθως τη συντήρηση και την ορθή λειτουργία των πραγμάτων εκεί κάτω.
Ο Calavera μισεί τη δουλειά του. Και τους συναδέλφους του.
Η ιδέα των σκελετών και των δαιμόνων είναι που δίνει μία μοναδική χροιά στο παιχνίδι, κάτι που παρατηρείται πολύ έντονα στους διαλόγους των χαρακτήρων. Δίχως καμία δυνατότητα να κάνουν τους ήρωές τους εκφραστικούς -το παιχνίδι άλλωστε κυκλοφόρησε το 1998- οι δημιουργοί βασίστηκαν κυρίως στις φωνές και τα έξυπνα αστεία για να δώσουν στον κάθε χαρακτήρα μοναδική ταυτότητα. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, με το χιούμορ και τη διακριτική σάτιρα να κυριαρχούν σε κάθε στιχομυθία, με ακόμα και την τελευταία αράδα να έχει έστω και ένα μικρό στοιχείο που ολοκληρώνει τον ήρωα που την ξεστομίζει. Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με την καταπληκτική δουλειά στις φωνητικές ερμηνείες, οι οποίες μάλιστα είναι βελτιωμένες στη νέα αυτή έκδοση, συνθέτουν μία μοναδική εμπειρία που είναι, ακόμα και σήμερα, αξεπέραστη.
Βεβαίως ο άλλος σημαντικός πυλώνας του παιχνιδιού είναι οι γρίφοι, αλλά αυτό είναι ένα πολύ πιο δύσκολο στοιχείο να κρίνει κανείς σήμερα απ' ότι τότε. Το Grim Fandango είναι γενικά αργό και δυσκίνητο, θα έλεγε κανείς, με animations που παίρνουν την ώρα τους και στοιχεία που δεν είναι πάντα φανερά. Ο ήρωας μπορεί να κινείται σε έναν χώρο και να σχολιάζει διάφορα σημεία ενδιαφέροντος ή να βάζει στην τσέπη του αντικείμενα που ίσως φανούν χρήσιμα αργότερα, αλλά η όλη διαδικασία παίρνει αρκετό χρόνο. Όχι τόσο επειδή οι χώροι που εκτείνονται οι γρίφοι είναι τεράστιοι (αυτό λύνεται με μολύβι και χαρτί), όσο επειδή οι στόχοι των γρίφων συχνά πυκνά είναι δυσδιάκριτοι, αν όχι παντελώς άγνωστοι. Μπορεί οι διάλογοι να είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει όσον αφορά το χιούμορ, αλλά βοηθούν ελάχιστα στο να αντιληφθεί ο παίκτης τί ακριβώς θέλει να κάνει ο Calavera. Σαφώς, κάποιες ενδείξεις δίνονται, αλλά οι περισσότεροι γρίφοι θέλουν πολύ φαντασία, για να μην πω κάποιες δόσεις παραλογισμού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου