Χρησιμοποιώντας μια βιβλική παρομοίωση, τα πράγματα έχουν ως εξής: απέναντι από τον Δαβίδ, του οποίου τον ρόλο έχει το Driveclub, στέκεται ο Γολιάθ που δεν είναι άλλος από τις εξωπραγματικές πλέον προσδοκίες που έχουν οι gamers για το νέο τίτλο της Evolution. Είναι δηλαδή άδικο. Tο παιχνίδι ξεκίνησε απλά ως το στήριγμα του λανσαρίσματος του PS4 (η όλη προώθηση μέσω ps plus προς τα εκεί παρέπεμπε) και κατέληξε, μετά από καθυστέρηση ενός ολόκληρου χρόνου, να είναι η μεγάλη αποκλειστικότητα της Sony για το φετινό φθινόπωρο. Είναι τελικά το Driveclub αντάξιο των προσδοκιών;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το τί είναι το Driveclub μπορεί ο καθείς να αντιληφθεί - ένα παιχνίδι racing. Τί racing όμως; Είναι arcade, σε στιλ Need for Speed, ή sim σε στιλ Gran Turismo; Θα έλεγα πως βρίσκεται ακριβώς στη μέση. Συνδυάζει το βάρος και κάποια στοιχεία οδηγικής συμπεριφοράς που βρίσκει κανείς συνήθως στους εξομοιωτές, με την αίσθηση της ταχύτητας και την ανεκτική σε σφάλματα λογική των arcade παιχνιδιών. Μια μίξη χαρακτηριστικών δηλαδή, που δε φτάνει ποτέ στα άκρα, αλλά καταφέρνει να διασκεδάσει τους φαν και των δύο ειδών. Δεν ασχολείστε με τηλεμετρίες, ρυθμίσεις αναρτήσεων κλπ, αλλά ούτε και τολμάτε να αφαιρεθείτε όταν τρέχετε με ένα Henessey Venom και ταχύτητες της τάξης των 270 χιλιομέτρων (διότι οι συνέπειες είναι μάλλον οδυνηρές αν χάσετε τον έλεγχο). Μπαίνετε ωστόσο στη διαδικασία να διαλέγετε ποιο αυτοκίνητο ταιριάζει περισσότερο στην εκάστοτε διαδρομή, ή έστω, ποιο ταιριάζει περισσότερ στο δικό σας τρόπο παιχνιδιού, γιατί το καθένα ανταποκρίνεται διαφορετικά.
Αντίστοιχες λεπτομέρειες υπάρχουν διάσπαρτες παντού στο Driveclub. Από τις στροφές των αυτοκινήτων που πέφτουν αισθητά στις ανηφόρες, μέχρι την πολύ καλή αίσθηση που αφήνει το χειρόφρενο στις κλειστές στροφές (το χειρόφρενο δεν είναι πανάκεια, όπως στα Need for Speed, και μερικές φορές συμφέρει να πάρετε τη στροφή όπως θα την παίρνατε κανονικά). Και άλλες πολλές μικρές παρόμοιες λεπτομέρειες, που οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα αυτοκίνητα του παιχνιδιού είναι πραγματικά δουλεμένα. Πέρα από την οδηγική τους συμπεριφορά, που ούτως ή άλλως διαφέρει, το καθένα δίνει και μια διαφορετική αίσθηση. Τα πιο ελαφριά ας πούμε, όπως η Alfa 4C, δεν τραβάει εύκολα στις ανηφόρες, ζορίζεται. Εν αντιθέσει φυσικά με τα πιο βαριά, όπως οι Bentley, που δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.
Aston Martin υπάρχουν αρκετές.
Βέβαια, αυτό έλειπε, να μην είναι και δουλεμένα, αφού στο σύνολο τους είναι μόλις 50. Ο αριθμός αυτός μπορεί στο μάτι να μη φαντάζει ιδιαίτερα μικρός (άλλωστε και το NFS Rivals 49 έχει), όμως το Forza Horizon 2, ο μεγάλος φετινός αντίπαλος του Driveclub, περιλαμβάνει πάνω από 200. Και αν έχετε έτοιμη τη δικαιολογία πως δε συγκρίνονται τα δύο παιχνίδια, κάτι που ισχύει φυσικά, να σας παραπέμψω απλά στο Forza Motorsport 5, ένα sim που έκανε ντεμπούτο με τη νέα γενιά και έχει και αυτό τριψήφιο αριθμό αυτοκινήτων. Και δεν είναι μόνο ο αριθμός απογοητευτικός, άλλωστε έχει ήδη ακουστεί η έταιρη δικιολογία, “λίγα και καλά”. Υπάρχουν τρανταχτές ελλείψεις. Λείπουν οι Lamborghini, λείπουν οι Porsche (αν και υπάρχουν κάποιες Ruf), λείπει οποιαδήποτε αμερικάνικη μάρκα (πέρα από την προαναφερθείσα Hennessey) και οποιαδήποτε ιαπωνική. Ώρες ώρες μου φάνηκε πως το Driveclub είναι ένας τύπος ωδής στα... ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και όσο και να λατρεύω τις Mercedes ή τις Ferrari, δε μπορώ παρά να θεωρήσω αδικαιολόγητη την έλλειψη ενός Nissan GT-R ή των νέων Viper και Corvette.
Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα του παιχνιδιού. Διάφορα θέματα παρουσιάζουν και οι πίστες που είναι διαθέσιμες. Πρώτα απ’όλα να ξεκαθαρίσω το πώς λειτουργεί η δομή τους: είναι χωρισμένες ανα χώρα, με την κάθε χώρα να έχει ένα σεβαστό αριθμό πιστών, έστω και αν κάποιες είναι απλά μια ανάποδη εκδοχή των κανονικών διαδρομών. Το θέμα εντοπίζεται στις ίδιες τις διαδρομές. Είναι παντελώς αδιάφορες και συνεπώς καθόλου αξιομνημόνευτες - πολύ δύσκολα σας κάνει εντύπωση κάποια απαιτητική στροφή ή έστω ένα σημείο με αγωνία. Έντονη ανάμνηση σας γίνονται μόνο τα τοπία, που είναι εντελώς διαφορετικά σε κάθε χώρα. Ο Καναδάς είναι γεμάτος δάση, ενώ οι διαδρομές της Νορβηγίας απλώνονται ακόμα και ανάμεσα σε παγετώνες. Πράγμα που με οδηγεί σε ακόμα ένα αρνητικό, που ευτυχώς θα διορθωθεί. Μιλάω φυσικά για την έλλειψη καιρικών φαινομένων, χαρακτηριστικό κλειδί που θα κολάκευε πλήρως τις διαδρομές σε κάθε χώρα. Από τώρα φαντάζομαι τις βροχές της Σκωτίας και εκστασιάζομαι. Ας ελπίσουμε ότι τα καιρικά φαινόμενα θα προστεθούν σύντομα όπως έχει υποσχεθεί η Evolution.
Οι ελλείψεις του παιχνιδιού πάντως δε σταματούν εδώ. Οι απουσίες replay και photo mode έχουν σημειωθεί εδώ και καιρό, με την Evolution επίσης να υπόσχεται ότι θα τα προσθέσει. Εντύπωση μου έκανε και το γεγονός πως δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο διαθέσιμο για τις πίστες. Κανείς δεν ξέρει τί μήκος έχουν ή έστω, ποια είναι η διαδρομή τους. Ναι, in-game χάρτης στο user interface υπάρχει, αλλά σε μεγέθυνση ολόκληρος χάρτης των πιστών δεν υπάρχει πουθενά. Επιπλέον, δεν μπορείτε να αλλάξετε χρώμα στο αμάξι που χρησιμοποιείτε. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο προκαθορισμένο χρώμα και μια σειρά από διάφορα σχέδια, τα οποία, για να αλλάξετε, πρέπει να κάνετε μια ολόκληρη διαδικασία. Ούτε μια ενδεικτική παλέτα. Ξέρω πως αυτά είναι μικροπράγματα, αλλά θεωρούνται δεδομένα σε ένα παιχνίδι αξιώσεων.
Οι νυχτερινοί αγώνες είναι εκπληκτικοί.
Κατά τ’ άλλα το Driveclub είναι ένα τυπικό racing. Τα περισσότερα αυτοκίνητα είναι κλειδωμένα με το καλημέρα, και για να τα αποκτήσετε πρέπει να αποκτήσετε φήμη, που θυμίζει έντονα το σύστημα kudos των Project Gotham Racing. Φήμη αποκτάτε με διάφορους τρόπους όπως κάνοντας επιτεύγματα κατά τη διάρκεια των αγώνων (τύπου καθαρή διαδρομή), κερδίζοντας πρωταθλήματα στο single-player career ή αγώνες στο multiplayer. To career έχει μια αναιμική υπόσταση. Είναι απλώς μια σειρά από αγώνες που σκοπό έχουν καθαρά να εξοικειώσουν τους παίκτες με τα αυτοκίνητα, τις πίστες και τα είδη των διάφορων αγώνων. Πολύ λίγα events αποτελούνται από περισσότερους από δύο αγώνες, ενώ ο βαθμός δυσκολίας, ακόμα και στα τελευταία events που είναι θεωρητικά “πανδύσκολα”, δεν κουράσει πάρα πολύ. Οι αντίπαλοι οδηγοί είναι ιδιαίτερα επιθετικοί και σωστά “ρυθμισμένοι”, απλά οι αγώνες είναι μικροί σε διάρκεια και ο πειρασμός για restart σε μια λάθος στροφή είναι μεγάλος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου