Deadfall Adventures Review

Αρκετοί από εμάς μεγαλώσαμε με τις περιπέτειες του Indiana Jones και άλλων θαρραλέων τυχοδιωκτών στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Ιστορίες γεμάτες δράση, τρόμο και γέλιο μέσα σε αρχαίους ναούς, γεμάτους παγίδες και σε μαγευτικά εξωτικά μέρη. Η Farm 51 με το Deadfall Adventures πετυχαίνει τους ναούς και τα εξωτικά μέρη, αλλά αποτυγχάνει μεγαλοπρεπώς σε όλα τα υπόλοιπα, παραδίδοντας ένα εξαιρετικά βαρετό, αδιάφορο, ανέμπνευστο και κακοφτιαγμένο παιχνίδι. Στο Deadfall Adventures αναλαμβάνετε το ρόλο του James Lee Quatermain, δισέγγονου του θρυλικού Allan Quatermain (από τα βιβλία του H. Rider Haggard), ο οποίος σε αντίθεση με τον προπάππου του είναι ένας νερόβραστος τύπος με ανύπαρκτο χαρακτήρα και τη γοητεία ενός ψητού λάχανου. Ο James προσλαμβάνεται, με μεγάλη δυσκολία, από μία οργάνωση που απαρτίζεται από ένα γέρο και μία καλλονή, για την ανεύρεση ενός αρχαίου κειμηλίου. Όλα πηγαίνουν καλά μέχρι που εμφανίζονται στρατιές από Ναζί που φυσικά αναζητούν το ίδιο κειμήλιο. Από εκεί και μετά η ιστορία μετατρέπεται σε ένα κυνηγητό χωρίς ρυθμό, σε ναούς της Αιγύπτου, φαράγγια και σπήλαια του Αρκτικού Κύκλου, μέχρι και στις πυκνές ζούγκλες της Γουατεμάλας. Εξερευνάτε τεράστιους ναούς, εγκαταλελειμμένους για χιλιάδες χρόνια, αν εξαιρέσουμε τις μούμιες, τους εκατοντάδες Ναζί, αργότερα τους κακούς Ρώσους και την κυριούλα που πάει κάθε Κυριακή και ανάβει όλα τα κεριά. Η ιστορία, δυστυχώς, δεν έχει τίποτα να προσφέρει και δεν προκαλεί κανένα ενδιαφέρον ενώ η σκηνοθεσία είναι ακόμα χειρότερη. Στα του gameplay, η Farm 51 δοκιμάζει κάτι νέο - προσπαθεί να συνδυάσει το κλασικό FPS, με γρίφους που συναντάμε σε adventure ή platformer. 
Όπως προανέφερα, αποτυγχάνει σε όλα. Ξεκινώντας από το πιστολίδι, δεν υπάρχουν πολλά να σχολιάσω. Τα όπλα δεν έχουν κανένα βάρος, καμία αίσθηση, το βεληνεκές τους είναι αστείο και η ακρίβεια τους για τα πανηγύρια. Η AI των εχθρών θυμίζει κακούς τίτλους του 2000. Οι εχθρικοί στρατιώτες κρύβονται συνεχώς πίσω από κάλυψη, βγαίνουν κάθε τόσο για να πυροβολήσουν και να ποζάρουν για το headshot τους, ενώ φυσικά μόλις τους πλησιάσετε αρχίζουν να σας βαράνε. Η καλύτερη τακτική για να περάσετε τις πίστες είναι να τρέχετε κατά πάνω τους και να τους πυροβολάτε, πάρα πολλές φορές, από κοντά. Είναι πραγματικά θλιβερό να έχει ένα παιχνίδι τόσο μεγάλα επίπεδα και οι εχθροί να κάθονται ακίνητοι περιμένοντας τον παίκτη να τους βρει. Πέρα από το παραδοσιακό πιστολίδι υπάρχουν ορισμένα σημεία όπου σας απειλούν κάτι μούμιες. Για να τις ξεφορτωθείτε πρέπει να εστιάσετε πάνω τους με τον φακό σας ώστε να τις αποδυναμώνετε και να είναι ευάλωτες στις σφαίρες σας.
Ξεπατικοσούρα από άλλο γνωστό και καλύτερο παιχνίδι. Ομολογώ πάντως πως οι αντιδράσεις των μουμιών στο φως είναι αρκετά καλές. Εξάλλου, το skill tree του παιχνιδιού είναι ίσως το πιο άχρωμο και αδιάφορο που έχω δει ποτέ σε τίτλο δράσης, με τις διαθέσιμες επιλογές να είναι απλές βελτιώσεις της υγείας, της αντοχής και των όπλων σας. Πόντους για να αποκτήσετε αυτά τα skills κερδίζετε μαζεύοντας διάφορους θησαυρούς που βρίσκονται σκόρπιοι στα επίπεδα. Είναι απορίας άξιο το πώς βελτιώνεται η χρήση ενός όπλου μαζεύοντας άσχετα αντικείμενα, αλλά λύνεται η άλλη απορία για το απαράδεκτο πιστολίδι. Υπάρχουν και γρίφοι όμως, οι οποίοι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: οι μωρουδίστικοι γρίφοι τύπου “βάλε τα σχηματάκια στη σωστή τρύπα”, οι περίπλοκοι και κουραστικοί χωρίς λόγο, και οι πανηλίθιοι, χωρίς ουσία με σκοπό τον εκνευρισμό του παίκτη. Όλοι λειτουργούν με τον ίδιο περίπου τρόπο και καταλήγουν να ανοίγουν μία πόρτα. Το παιχνίδι παρέχει βοήθεια με τη μορφή σημειώσεων του προπάππου του πρωταγωνιστή και είτε σας δίνει άμεσα τη λύση ή θα κολλήσετε τη μούρη σας στην οθόνη για να βγάλετε άκρη. Οι γρίφοι αυτοί καταστρέφουν τον ρυθμό του παιχνιδιού, καθώς από γρήγορη δράση, σταματάτε απότομα για να πατήσετε κουμπάκια και μόλις ανοίξετε την -κλειστή για αιώνες- πόρτα, ξαφνικά ο τόπος γεμίζει με εχθρούς που φυτρώνουν από το πουθενά. Καμία συνοχή και καμία λογική.

Share on Facebook Share on Twitter Share on Google Plus

About Freegr network