Για την ακρίβεια, με το ζόρι υπάρχει ιστορία ή πλοκή. Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι lore, τσαπατσούλικα και όσο πιο χαλαρά και ανούσια τοποθετημένο γίνεται βέβαια. Προσπαθεί να είναι χαριτωμένο και να παρουσιάζει τους υποτυπώδεις χαρακτήρες, που απλά μασκαρεύουν συγκεκριμένες λειτουργίες και συστήματα του παιχνιδιού, με χιούμορ ή άλλες φορές με λίγα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αλλά για μένα, αποτυγχάνει. Η υπόσχεση ότι κάπου εκεί υπάρχει μια ιστορία, αλλά το παιχνίδι να μην σε οδηγεί ποτέ μέχρι και το τέλος σε κάτι ικανοποιητικό, είναι απλά απογοήτευση. Φυσικά, όπως συμβαίνει και με τα παιχνίδια τύπου Dark Souls, ο παίκτης έρχεται για να αγαπήσει τους μηχανισμούς και το σύστημα λειτουργίας του παιχνιδιού κι όχι να απορροφηθεί σε μια ιστορία ή γενικά σε μια εμπειρία. Κι εδώ, οι μηχανισμοί είναι εξαίσιοι.
Με λίγες και κατανοητές εντολές που περιορίζονται σε jump, roll (τόσο για την επιβίωση και αποφυγή εχθρών όσο και για την μετακίνηση και το platforming) και τα υπόλοιπα κουμπιά να αντιστοιχούν σε όπλα, το Dead Cells καταφέρνει να διατηρεί μια ισορροπία. Είναι απλό, γρήγορο και απολαυστικό στον χειρισμό του. Πολύ περισσότερο, η έννοια της ταχύτητας είναι συνεχώς παράγοντας, αφού υπάρχει χρονόμετρο σε κάθε πίστα. Όσο πιο γρήγορα βγείτε από την εκάστοτε περιοχή, τόσο πιο κερδισμένος είστε στην επόμενη, αφού ειδικές πόρτες σφραγίζουν αν αργήσετε πολύ και χάνετε σημαντικούς θησαυρούς. Αυτό σε συνδυασμό με τα τυχαία δημιουργημένα επίπεδα πάντα κρατάει το παιχνίδι φρέσκο και διαφορετικό. Από κει και πέρα, τελειώνει πάνω κάτω και η διαφορετικότητα του Dead Cells και μένει να αναλύσουμε τις υπόλοιπες ιδέες που δανείζεται από άλλα παρόμοια παιχνίδια. Νικώντας εχθρούς, ανοίγοντας πόρτες και βρίσκοντας κρυφά σημεία μαζεύετε όπλα, χρήματα, εξοπλισμό και πόντους αναβάθμισης.
Μπορείτε μετά από κάθε πίστα να ξοδεύετε τα λάφυρά σας σε νέα όπλα, αναβαθμίσεις, βελτιώσεις κτλ για τον χαρακτήρα σας. Ωστόσο, αν πεθάνετε τα χάνετε όλα και επιστρέφετε στην πρώτη πίστα. Δεν υπάρχει checkpoint. Κάθε run είναι όλα ή τίποτα. Όσο περισσότερο επιβιώνετε, τόσο πιο ισχυρός μπαίνετε στην επόμενη περιοχή, όμως αν επαναπαυτείτε τα χάνετε όλα και βρίσκεστε πάλι σχεδόν στο μηδέν, ενώ υπάρχουν αρκετά bosses, παγίδες αλλά και εχθροί που σας δοκιμάζουν. Το high risk – high reward δεν θα μπορούσε να είναι πιο πραγματωμένο απ’ όσο εδώ και το trial-and-error ζει και βασιλεύει. Η αισθητική του παιχνιδιού είναι ρετρό και φέρει κάτι νοσταλγικό. Καταφέρνει όμως να το αναμίξει σωστά και πετυχημένα με το μοντέρνο στοιχείο. Μπορεί να μοιάζει παλιάς εποχής, όμως ίσως είναι και χρόνια μπροστά στην πραγματικότητα. Η μουσική δεν στέκεται σαν κάτι ιδιαίτερο, αλλά η όλη αισθητική προσέγγιση ταιριάζει απόλυτα στο εγχείρημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου