Στο Syberia, για όποιον δε γνωρίζει, είστε η Kate Walker, δικηγόρος ορμώμενη από την Αμερική, η οποία έχει βρεθεί στο μαγευτικό και εξωτικό Valadilene, ένα χωριό στις Γαλλικές Άλπεις. Η Kate εκπροσωπεί ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Νέας Υόρκης, που έχει αναλάβει την υπόθεση της εξαγοράς ενός γαλλικού τοπικού εργοστασίου παραγωγής κουρδιστών ρομπότ και παιχνιδιών, των επονομαζόμενων automatons, από μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία παιχνιδιών.
Εκπροσωπώντας την εταιρεία, σκοπός της Kate είναι να λάβει τις απαραίτητες υπογραφές από τους Γάλλους και να ολοκληρώσει την εξαγορά. Καθώς φτάνει στο Valadilene, όμως, παρακολουθεί την κηδεία της Anna Voralberg, ιδιοκτήτριας του εργοστασίου. Ακόμα και με την Anna αποθανούσα η διαδικασία εξαγοράς θεωρητικά θα μπορούσε να προχωρήσει, αλλά η Kate μαθαίνει έκπληκτη πως ο Hans, ο υποτιθέμενα νεκρός αδερφός της Anna, ζει κάπου προς τη ρωσική Σιβηρία. Δυστυχώς, χωρίς την υπογραφή του Hans, κληρονόμου πλέον και ιδιοκτήτη του εργοστασίου, η δουλειά της Kate δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, επομένως η ίδια θέτει ως σκοπό της τον εντοπισμό του Hans και την ολοκλήρωση της εξαγοράς.
Αυτό που δεν προβλέπει η πρωταγωνίστρια είναι πως η αναζήτηση του Hans θα την οδηγήσει σε ένα μακρινό και μαγευτικό ταξίδι, σε μια αναθεώρηση της ζωής της και τελικά σε αποφάσεις που ποτέ δε θα περίμενε ότι θα πάρει. Στην περιπέτειά της αυτή ανακαλύπτει και έναν καινούριο φίλο: τον Oscar, ένα automaton μοναδικό στο είδος του, του οποίου ο ρόλος ξεκινά ως οδηγός του τρένου που μεταφέρει την Kate στις μακρινές και εξωτικές τοποθεσίες, για να μετατραπεί τελικά σε σύντροφο και φίλο της στο ταξίδι αυτό. Η ιστορία του παιχνιδιού παραμένει όσο γοητευτική ήταν και το 2002: συναισθηματική, ανθρώπινη και με έναν μοναδικό ρυθμό που σας ταξιδεύει, ενώ το τέλος, όσες φορές και να το παίξετε, πάντα συγκινεί. Το Syberia ανήκει στη γενιά των παιχνιδιών που επανέφεραν τα adventure στο προσκήνιο και αποτελεί ίσως από τα πρώτα βήματα του είδους μακριά από τη λογική των στριφνών γρίφων και προς μια πιο ανάλαφρη εμπειρία με έμφαση στην ιστορία. Αυτό το τελευταίο δεν είχε ικανοποιήσει τους κριτικούς της εποχής, αλλά θεωρώ πως είναι μεγάλο ατού, ειδικά σήμερα όπου οι νεότεροι gamers δεν έχουν πάντα την απαραίτητη υπομονή.
Έτσι λοιπόν, μην περιμένετε εξωφρενικούς γρίφους τύπου Simon the Sorcerer, ευφυείς γρίφους τύπου Riven ή τρελούς γρίφους τύπου Day of the Tentacle. Εδώ οτιδήποτε χρειάζεστε είναι δύο οθόνες μακριά στη χειρότερη περίπτωση, ενώ τις περισσότερες φορές η λύση βρίσκεται σχεδόν μπροστά στα μάτια σας. Υπάρχουν προκλήσεις, αλλά αυτές σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σας καθυστερήσουν από το να δείτε το επόμενο cutscene. Προσωπικά, σε αντίθεση με τους κριτικούς της εποχής, το συγκεκριμένο το βάζω στα θετικά του τίτλου. Η ιστορία από την πρώτη κιόλας σκηνή με την κηδεία της Anna προδιαθέτει για συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία, οπότε η μεγάλη καθυστέρηση που θα μπορούσε να προκληθεί από δύσκολους γρίφους θα έβγαζε τον παίκτη από αυτή τη φόρτιση. Όχι ότι λίγη μεγαλύτερη πρόκληση δε θα ήταν ευπρόσδεκτη — υπάρχουν σημεία που κυριολεκτικά το αντικείμενο που απαιτείται είναι μπροστά στην Kate. Παρόλα αυτά, η ενσωμάτωση των γρίφων στο gameplay και στη συνολική ιστορία είναι εξαιρετική, οδηγώντας σε έναν απόλυτα ομαλό τρόπο παιχνιδιού. Ο χειρισμός είναι ο κλασικός και αγαπημένος point-and-click, με κάποιες μικρές σύγχρονες προσθήκες. Καθώς πλέον τα γραφικά είναι πλήρως 3D, υπάρχει η δυνατότητα για συνεχή κίνηση της Kate όσο παραμένει πατημένο το κουμπί του ποντικιού. Επίσης υποστηρίζεται και χειριστήριο, αν και θα επιμείνω πως αυτού του είδους τα παιχνίδια χάνουν πολλή από την μαγεία τους όταν μπαίνει στη μέση controller.
Και ερχόμαστε στο βασικό κομμάτι ενός τέτοιου remaster και δυστυχώς στο πλέον αμφιλεγόμενο του συγκεκριμένου τίτλου: το εικαστικό. Για να ξεκινήσω από τα θετικά, οι τοποθεσίες έχουν πλέον μετατραπεί σε πλήρως τρισδιάστατες, είναι μοναδικά μαγικές, και η υψηλότερη ανάλυση σε συνδυασμό με τις πανέμορφες αντανακλάσεις, ομίχλες κτλ αναδεικνύουν στο έπακρο αυτό που ήθελε να μας προσφέρει ο Sokal. Το Aralbad αστράφτει μέσα στη μετασοβιετική του παρακμή, τα ορυχεία πραγματικά φοβίζουν με τη σκοταδίλα και την καρβουνίλα, ενώ βέβαια το Valadilene αναδεικνύεται σε μία από τις πλέον όμορφες τοποθεσίες στην ιστορία του gaming γενικότερα. Τα κτίρια που σχεδίασε ο Sokal σε συνδυασμό με την επανασχεδιασμένη φύση τριγύρω μαγεύουν και προκαλούν δέος. Τα μοντέλα, από την άλλη, είναι αμφιλεγόμενα. Ο Oscar είναι εξαιρετικός, με τις γυαλάδες που του έλειπαν στο παλαιότερο παιχνίδι, όντας automaton, και την μεταλλική χροιά που όφειλε να έχει. Δυστυχώς η Kate σχεδιάστηκε στα πρότυπα του Syberia World Before, αλλά με πολύ χειρότερο αποτέλεσμα. Έχει αρκετά διαφορετικό πρόσωπο και μάτια μονίμως γουρλωτά, ξενίζοντας τους φαν που την αγαπήσαμε και κάνοντάς μας να νοσταλγούμε το μοντέλο του αρχικού παιχνιδιού.
Το χειρότερο σημείο του τίτλου, όμως, είναι τα cutscenes. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο ένα remaster παιχνιδιού adventure αγνοεί τα cutscenes, που είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία στο συγκεκριμένο είδος. Αυτά έχουν μείνει ακριβώς όπως στο 2002, χωρίς καμία βελτίωση στις υφές, παρά μόνο μία αύξηση της ανάλυσης, με απαράδεκτο αποτέλεσμα. Εκεί δηλαδή που απολαμβάνετε τα νερά και τα δέντρα του Valadilene, τη λάμψη του μοναδικά επανασχεδιασμένου τρένου και αγωνιάτε να δείτε το επόμενο clip, εμφανίζεται μία μουντίλα, μία θολούρα και γραφικά 2002 που, λόγω αύξησης ανάλυσης, μοιάζουν ακόμα πιο παλιά. Και το ακόμα χειρότερο: οι περισσότεροι χαρακτήρες μεταξύ των remastered μοντέλων και των παλιών cutscenes διαφέρουν οπτικά τόσο πολύ που νομίζετε ότι βλέπετε άλλον χαρακτήρα. Κρίμα, γιατί αν αυτό το βασικό κομμάτι είχε προσεχθεί, θα μιλούσαμε για άλλη μία κορυφαία αναβίωση στα πρότυπα του remake του Amerzone. Σε συνδυασμό με την έλλειψη lip sync, το αποτέλεσμα αφαιρεί σημαντικά από την όλη μαγεία αντί να τη συμπληρώνει.
Να σημειώσω επιπλέον τα πολλά τεχνικά θέματα που συνάντησα, όπως κολλήματα και ανάγκη επανεκκίνησης του παιχνιδιού, και τρομερές πτώσεις των καρέ σε εκνευριστικό βαθμό. Το ακόμα χειρότερο είναι τα προβλήματα στη λογική των διαλόγων και των γρίφων. Μπορεί πχ να έχετε ρωτήσει κάποιον για τον Hans, να σας έχει απαντήσει, και στο επόμενο topic να συζητάτε σαν να μην έχει γίνει ποτέ η προηγούμενη συζήτηση. Παρόμοια, υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί κατά λάθος να λύσετε έναν γρίφο νωρίτερα από το αναμενόμενο και τότε το παιχνίδι αντιδρά περίεργα γιατί περίμενε ότι θα ακολουθήσετε αυστηρά την προσχεδιασμένη σειρά βημάτων. Αντίθετα, ο τομέας του ήχου είναι ίσως ο πιο άθικτος και πιο πετυχημένος του remaster. Το Syberia, εκτός από τη συγκινητική του ιστορία, έχει μείνει στην ιστορία και για την αριστουργηματική του μουσική, προϊόν των Dimitri Bodiansky και Nicolas Varley. Η μουσική αυτή παραμένει εδώ και συνεχίζει να συγκινεί το ίδιο με τότε. Σε συνδυασμό με τις αξέχαστες ερμηνείες των Sharon Mann ως Kate και James Shuman ως Oscar, ακουστικά το παιχνίδι είναι «διαμάντι».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου