Θεωρούν δηλαδή μεταξύ άλλων ότι αργά ή γρήγορα το καταναλωτικό κοινό θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα “PS4/Xbox One ή Switch” και η άποψή τους έχει μία βάση. Είναι όμως λάθος.
Μακριά απ’ τη σύγκριση
Το PS4 και το Xbox One κυκλοφόρησαν τον Νοέμβριο του 2013. Έχοντας συμπληρώσει μια διετία και κάτι ψιλά στην αγορά, το πρώτο μετρά σχεδόν 50 εκατ. πωλήσεις και το δεύτερο, αν και βρίσκεται αρκετά πιο πίσω, διαθέτει μία εγκατεστημένη βάση χρηστών αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων. Τι αντιλαμβανόμαστε από τα παραπάνω; Ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι που έκαναν υπομονή τους τελευταίους 26 μήνες προκειμένου να επιλέξουν την κονσόλα που θα επενδύσουν, έχοντας στη διάθεσή τους και την πρόταση της Nintendo. Αν κάποιος ήθελε μια κονσόλα νέας γενιάς, το πιθανότερο είναι πως θα έχει ήδη πάρει αυτή της προτίμησής του, είτε πρόκειται για το PS4, είτε για το Xbox One.
Ευκαιρίες άλλωστε είχε πολλές: αμφότερα τα συστήματα έχουν κυκλοφορήσει πακέτο με αρκετά ενδιαφέροντες τίτλους, έχουν υποστεί μειώσεις τιμών, έχουν καλωσορίσει δυνατές αποκλειστικότητες, μέχρι που έχουν δει και αναθεωρημένες εκδόσεις. Οι τιμές πώλησης ενός Xbox One S και ενός PS4 Slim άλλωστε δεν είναι πλέον απλησίαστες –ιδίως σε ό,τι αφορά το πρώτο. Αν κάποιος λοιπόν είχε δελεαστεί από τα παιχνίδια της νεότερης γενιάς ή/και τις δυνατότητες των συστημάτων της Microsoft και της Sony, το πιθανότερο είναι πως θα έχει ήδη γίνει πελάτης τους ή εν πάση περιπτώσει θα το έχει δρομολογήσει.
Το ζητούμενο για τη Nintendo, δεν είναι να εμφανίσει το Switch ως ανταγωνιστή των PS4 και Xbox One, καλώντας τον κόσμο να επιλέξει ένα εκ των τριών συστημάτων, αλλά σαν κονσόλα που θα μπορούσε να σταθεί πλάι σε αυτές των Sony και Microsoft. Αν δεν τα καταφέρει, σκεφτείτε ότι πρακτικά απευθύνεται σε όσους δεν έχουν αγοράσει μέχρι στιγμής PS4 ή Xbox One (είπαμε, τους βάζει να διαλέξουν ένα απ’ τα τρία), αποκλείοντας δηλαδή τα περίπου 70 εκατ. καταναλωτών που έχουν ήδη κάνει την επιλογή τους. Επιπρόσθετα, αν επιδιώξει την άμεση σύγκριση του Switch με τα άλλα δύο συστήματα, εκεί είναι που είναι από χέρι χαμένη.
Ο λόγος που απέτυχε το Wii U
Στην περίπτωση που το Switch ξεκινήσει να συγκρίνεται με το PS4, θα έχει χάσει το παιχνίδι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έχασε και ο προκάτοχός του, το Wii U. Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι η αδυναμία της Nintendo να “χτίσει” ένα κόνσεπτ, μια ιστορία γύρω του, οδήγησε το κοινό –μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει- να το συγκρίνει με τα δύο συστήματα που εμφανίστηκαν στην αγορά λίγο μετά απ’ αυτό και όντας ακριβότερο, με φτωχότερα τεχνικά χαρακτηριστικά, με μικρή γκάμα παιχνιδιών και με ένα USP που η ίδια η Nintendo δεν φρόντισε να εκμεταλλευτεί και να προβάλλει όπως έπρεπε (αναφερόμαστε στη δεύτερη οθόνη στο GamePad), απέτυχε όπως ήταν αναμενόμενο.
Και να πει κανείς ότι δεν είχε ξαναπαιχτεί το έργο; Η περίπτωση του Wii U ήταν η τρίτη φορά που η Nintendo ηττείτο από τη Sony, έχοντας προηγουμένως προσπαθήσει να κοντραριστεί μαζί της με ένα σύστημα που ελάχιστα διέφερε από το δικό της. Η αρχή είχε γίνει με το PlayStation που με τις 105 εκατ. πωλήσεις του, είχε βάλει τα γυαλιά στο Nintendo 64 των 33 εκατ. ακυρώνοντας μεμιάς τα επιπλέον 32 bit του δεύτερου. Το GameCube των 22 εκατ. τεμαχίων δεν θα μπορούσε φυσικά να έχει τύχη απέναντι στην καλύτερη –από πλευράς πωλήσεων- κονσόλα όλων των εποχών, το θρυλικό PS2 των 158 εκατ., ενώ και το Wii U με τα περίπου 14 εκατ. κομμάτια του, βλέπει το PS4 των 50 εκατ. με κιάλια.
Οι μοναδικές φορές που η Nintendo κατόρθωσε να επικρατήσει της Sony, ήταν όσες βασίστηκε στην καινοτομία και τις φρέσκιες ιδέες, αυτές που σχεδίασε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που υπήρχε στην αγορά –και που προσέφερε ήδη η μεγάλη της αντίπαλος. Το DS έβαλε τέλος στην κυριαρχία του PSP ενώ η ιστορία επανελήφθη με τους διαδόχους τους, καθώς το 3DS ήταν εκείνο που έβγαλε το PS Vita εκτός αγοράς. Όσο για τα συστήματα οικιακής ψυχαγωγίας, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα απ’ αυτό του Wii που υποσκέλισε το PS3 (102 εκατ. έναντι 87 εκατ. τεμαχίων) κι ας μην είχε τα τεχνικά χαρακτηριστικά ή τη βιβλιοθήκη τίτλων του δεύτερου.
Δεύτερο μεν, εφικτό δε
Αν υπάρχει ένας τρόπος για να έχει το Switch μέλλον στην αγορά, είναι να πείσει τους καταναλωτές να το επιλέξουν σαν δεύτερη κονσόλα. Ο στόχος της σε πρώτη φάση άλλωστε δεν μπορεί να είναι να ξεπεράσει την εγκατεστημένη βάση χρηστών του PS4 –μιλώντας πάντα για κάτι ρεαλιστικό. Αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι να προσελκύσει ένα κοινό που κατ’ αρχάς θα είναι ικανό να στηρίξει την πλατφόρμα της, κερδίζοντάς της χρόνο ώστε αυτή να αναπτυχθεί περαιτέρω. Μόνο έτσι κάποια στιγμή θα αρχίσει να προσεγγίζει σε νούμερα το Xbox One ώστε εν ευθέτω χρόνω να στοχεύσει ακόμα πιο ψηλά.
Για να τα καταφέρει βέβαια, θα χρειαστεί δυνατές αποκλειστικότητες και κυκλοφορίες, όχι σε συνεχή βάση αλλά έστω περιοδικά, τίτλους που θα περιμένει μέσα στη χρονιά ο κάτοχός του Switch για να πάρει τα Joy-Con ανά χείρας και να… πιάσει δουλειά: ένα Zelda, ένα Mario, ένα Metroid. Μέχρι το τέλος του ’17, πολλά απ’ αυτά θα έχουν κυκλοφορήσει (The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Mario Kart 8 Deluxe, Splatoon 2, Super Mario Odyssey) όμως και εδώ απαιτείται πολλή προσοχή στο timing: και το Wii U απέκτησε εξαιρετικά –first-party ως επί το πλείστον- παιχνίδια όμως για κακή του τύχη αυτά έκαναν την εμφάνισή τους πολύ αργά στον κύκλο ζωής του, όταν πλέον η μάχη είχε χαθεί οριστικά.
Το Switch θα πρέπει να ποντάρει στη διαφορετικότητά του, στη μοναδικότητα της εμπειρίας που είναι σε θέση να προσφέρει και τους αποκλειστικούς του τίτλους. Multiformat κυκλοφορίες που δεν θα έχουν καμία διαφορά στο σύστημα της Nintendo έναντι των Xbox One και PS4 λογικά θα περάσουν απαρατήρητες και μην εκπλαγείτε αν δείτε παιχνίδια σαν το 1-2-Switch να κάνουν εν τέλει τη διαφορά –με την ανάλογη αποτύπωση φυσικά στις πωλήσεις. Με αφορμή αυτό το τελευταίο, να υπογραμμίσουμε για ακόμα μια φορά το τεράστιο λάθος που κάνει η Nintendo πωλώντας το εν λόγω παιχνίδι ξεχωριστά: πρόκειται για το Wii Sports του Switch, τον τίτλο που ορίζει τις δυνατότητες της κονσόλας, μία εξαιρετικά mainstream και casual πρόταση που σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να δίνεται πακέτο με το σύστημα, αν η Ninty φυσικά θέλει να προσεγγίσει εκ νέου αντίστοιχο κοινό με αυτό του Wii.
O θάνατος των fanboys
Αν με το Switch η Nintendo θέλει να κάνει κάτι παραπάνω από το Wii U σε παγκόσμιο επίπεδο (η αγορά της Ιαπωνίας είναι μια άλλη ιστορία, πλην όμως δεν δύναται να φέρει τα νούμερα του υπόλοιπου πλανήτη συνδυαστικά), μία είναι η λύση: να αποδεχθεί τον θάνατο των fanboys της! Δεν είναι ότι το συγκεκριμένο κοινό δεν υφίσταται πια, απλά όπως απεδείχθη και με την περίπτωση του Wii U, δεν αρκεί για το μέγεθος μιας τόσο μεγάλης επένδυσης από μία τόσο μεγάλη εταιρεία –της οποίας, κακά τα ψέματα, το gaming αποτελεί το κύριο και μοναδικό αντικείμενο.
Η εποχή που κάποιος “ψήφιζε” Nintendo και έμενε σε αυτή έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Με τα υπάρχοντα δεδομένα, στη Ninty θα πρέπει να αποδεχθούν έναν δεύτερο ρόλο ο οποίος όμως μπορεί να είναι απόλυτα βιώσιμος: αν στο φινάλε βγαίνουν τα νούμερα, κανείς δεν θα παραπονεθεί για τίποτα. Θυμηθείτε με τι σθένος πριν μερικά χρόνια τα υψηλόβαθμα στελέχη της Nintendo δήλωναν πως δεν ενδιαφέρονταν για τις mobile πλατφόρμες και αντιπαραβάλλετε τις δηλώσεις τους αυτές με τις πρόσφατες εξελίξεις. Το Switch είναι μια πανέξυπνη προσέγγιση αφού μπορεί να προσελκύσει το κοινό του Wii (casual), του Wii U (Nintendo fanboys), των DS/3DS (handheld), ακόμα και των PS4/Xbox One (core gaming) με τον τρόπο που προαναφέραμε. Εν δυνάμει δηλαδή, απευθύνεται σε δεκάδες εκατομμύρια καταναλωτές. Το πόσους απ’ αυτούς θα πείσει εν τέλει είναι μια άλλη κουβέντα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου