Ένάμισι χρόνο μετά την κυκλοφορία του Remnant: From the Ashes, έρχεται το prequel του. Το Chronos: Before the Ashes είναι ένα action-RPG τρίτου προσώπου με πολλά γνώριμα χαρακτηριστικά, αλλά και στιγμές που ξεχωρίζουν. Δεν ταράζει τα νερά, ούτε ρίχνει σαγόνια, όμως προσφέρει μια ικανοποιητική εμπειρία.
Το Before the Ashes καταγράφει την πορεία ενός ήρωα που έχει στόχο να σώσει τον τόπο του από ένα μεγάλο κακό. Όσο δυναμώνει και γίνεται πιο σοφός, τόσο πιο εύκολη γίνεται η εξερεύνηση ενός μυστήριου λαβυρίνθου που είναι γεμάτος τέρατα και γρίφους. Η ιστορία σίγουρα δεν είναι πρωτότυπη, ούτε ξεχωρίζει για κάτι από την αρχή μέχρι το τέλος της. Εκεί που το ίδιο το παιχνίδι ξεχωρίζει, όμως, είναι πως κάθε φορά που ο ήρωας πεθαίνει, επιστρέφει έχοντας χάσει έναν χρόνο από την ζωή του (καθόλου άσχημη ανταλλαγή, εδώ που τα λέμε). Εκτός αυτού, σας δίνεται η ευκαιρία να συνδυάσετε gameplay με σπαθιά, ασπίδες και... ασανσέρ, αφού έχουμε να κάνουμε με τόσο χρονική όσο και τεχνολογική μείξη.
Το ξεκίνημα του παιχνιδιού και η εισαγωγή στην ιστορία γίνεται με έναν ασυνήθιστα αργό τρόπο, όμως η συνέχεια ακολουθεί έναν ικανοποιητικό ρυθμό. Το σενάριο είναι απλό: πρέπει να σκοτώσετε έναν αρχαίο κακό και αυτό αρκεί για να σας κάνει να φτάσετε μέχρι το τέλος. Αρχικά, επιλέγετε τον χαρακτήρα σας (άντρας/γυναίκα) και το πρώτο σας όπλο (σπαθί/τσεκούρι). Στη συνέχεια έχετε να διαλέξετε μεταξύ τριών επιπέδων δυσκολίας: casual για να απολαύσετε την ιστορία και τους γρίφους με εύκολες μάχες, heroic για έμπειρους παίκτες που τους αρέσουν τα δύσκολα, και adventure για μια ισορροπημένη εμπειρία μεταξύ των δύο. Δεν έχετε πολλές επιλογές εξατομίκευσης του ήρωα, και το μαύρο φόντο κατά τις επιλογές αυτές μόνο ενισχύει αυτή την πραγματικότητα, σε βαθμό που δίνει την εντύπωση πως το παιχνίδι βρίσκεται σε στάδιο beta testing. Ευτυχώς, το παιχνίδι είναι έτσι μόνο στο ξεκίνημά του, καθώς προσφέρει μερικές εκπλήξεις στη συνέχεια.
Για δείξε μου τί ξέρεις.
Ο χειρισμός είναι ο βασικός ενός action-RPG τρίτου προσώπου. Επιλέγετε μεταξύ απλών και δυνατών επιθέσεων, καθώς και αποφυγής επιθέσεων και ζαλίσματος εχθρών. Με την ασπίδα μπλοκάρετε επιθέσεις, με αντάλλαγμα ένα μέρος της μπάρας αντοχής σας. Το μπλοκάρισμα αποτυγχάνει αν τυχόν στερέψετε από αντοχή, με αποτέλεσμα να ζαλιστείτε για λίγο. Η ασπίδα χρησιμεύει, επίσης, και ως όπλο, απωθώντας τους εχθρούς και ζαλίζοντάς τους στιγμιαία. Τα πυροβόλα όπλα απουσιάζουν, καθώς υπάρχουν μόνο μάχες σώμα-με-σώμα με όπλα που προσφέρουν είτε ταχύτητα είτε δύναμη, ανάλογα με τις ικανότητές σας. Συνολικά, οι μάχες είναι διασκεδαστικές. Όμως όταν βρίσκεστε με πολλαπλούς εχθρούς τα πράγματα δυσκολεύουν γρήγορα, χωρίς να διαθέτετε αρκετές κινήσεις για να τους αντιμετωπίσετε. Το “κλείδωμα” και η εναλλαγή μεταξύ στόχων βοηθάει πολύ, όχι μόνο πρακτικά αλλά και οπτικά, αφού έτσι εμφανίζεται αυτομάτως και η μπάρα υγείας του κάθε εχθρού. Δεδομένου ότι το κάθε τέρας έχει το δικό του animation επίθεσης, μόλις μάθετε να το αναγνωρίζετε τότε αρκεί η εφαρμογή της κατάλληλης επίθεσης και μεθόδου διαφυγής για να το αντιμετωπίσετε.
Εκεί που το παιχνίδι κάνει τη διαφορά είναι στον... θάνατο. Όπως σε όλα τα RPG, βελτιώνεστε με κάθε επίπεδο που ανεβαίνετε και ξοδεύετε βαθμούς σε ιδιότητες (δύναμη, ευκινησία, μαγικά και ζωτικότητα). Με μια διαφορά: κάθε φορά που πεθαίνετε, μεγαλώνετε ηλικιακά κατά ένα έτος, κάτι όχι ιδιαίτερα κακό αν σκεφτείτε πως ξεκινάτε 18 χρονών. Όσο είστε νέος, οι κύριες ικανότητες είναι η δύναμη και ευκινησία, όμως όσο μεγαλώνετε αυτές μειώνονται και δίνουν τη θέση τους στα μαγικά. Αν καταφέρετε (;) να σκοτωθείτε τόσες πολλές φορές ώστε να φτάσετε σε βαθιά γεράματα, τότε παύετε εντελώς να ανεβάζετε το επίπεδό τους. Οι λεπτομέρειες στο σύστημα αναβάθμισης έχουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως. Κάθε 10 χρόνια, ξεκινώντας στα 20 έτη, ο ήρωας ξεκλειδώνει ένα νέο χαρακτηριστικό, όπως είναι πολλή έξτρα δύναμη ή σοφία. Με αυτόν τον τρόπο, αν δεν πεθαίνετε συχνά, ολοκληρώνετε το παιχνίδι νέος και δυνατός, αλλά αν δεν τα πηγαίνετε πολύ καλά με τις μάχες πρέπει να χρησιμοποιήσετε διαφορετικές ικανότητες ως πιο σοφός και ηλικιωμένος για να το ολοκληρώσετε. Δεν είναι μόνο ο χαρακτήρας σας που καλείται να ανταπεξέλθει στις διαφορετικές ανάγκες της ηλικίας του, αλλά κι εσείς πρέπει να προσαρμοστείτε στον ενδεχομένως διαφορετικό χειρισμό ενός χαρακτήρα που αλλάζει βασικές ικανότητες κατά το ίδιο playthrough.
Επίσης έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στον σχεδιασμό των επιπέδων. Ακόμα και όταν χρειάζεται να επιστρέψετε σε μια προηγούμενη περιοχή -κάτι όχι απαραίτητα κακό, καθώς με αυτόν τον τρόπο αξιοποιούνται διαφορετικές πτυχές του κάθε επιπέδου- αυτό γίνεται με αποτελεσματικούς μηχανισμούς. Κάθε φορά που φτάνετε στο τέλος μιας πίστας, εμφανίζεται μια πόρτα ή μια σκάλα που σας οδηγεί στο σημείο που ξεκινήσατε, χωρίς να χρειαστεί να ξαναπεράσετε από όλα τα δωμάτια. Φυσικά, δεν λείπουν οι στιγμές όπου πρέπει να περπατήσετε προς μια πύλη για fast travel ή να επιστρέψετε σε έναν προηγούμενο γρίφο, όμως επικρατεί μια ισορροπία που δεν κουράζει. Κάθε φορά που πεθαίνετε επιστρέφετε στον πιο πρόσφατα ενεργοποιημένο stone crystal, έναν τεράστιο κόκκινο κρύσταλλο που χρησιμεύει και ως fast travel μεταξύ άλλων ενεργοποιημένων κρυστάλλων στους κόσμους. Εκτός από εσάς, βέβαια, επιστρέφουν και όλα τα τέρατα που έχετε σκοτώσει, δίνοντάς σας ευκαιρία για περισσότερο grinding. Με τον καιρό, φτάνετε να αποκτήσετε μια ξεχωριστή πέτρα που σας δίνει ακόμη περισσότερες δυνάμεις, όπως το να κάνετε ακόμη περισσότερη ζημιά. Τα όπλα αναβαθμίζονται και αυτά, αφού πρώτα αποκτήσετε αρκετά πετράδια.
Εσείς παραγγείλατε ξύλο;
Ένας ευπρόσδεκτος τομέας του παιχνιδιού είναι οι γρίφοι. Συχνά έρχεστε αντιμέτωποι με μικρο-δυσκολίες, όπως κλειδωμένες πόρτες και συνδυασμούς, ή βρίσκετε αντικείμενα που μπορείτε να συνδυάσετε στο inventory (όπως πχ η συναρμολόγηση μιας μανιβέλας). Οι γρίφοι αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την εξολόθρευση τεράτων και δεν είναι υπερβολικά δύσκολοι ώστε να σας αναγκάσουν να σταματήσετε το παιχνίδι αν οι γρίφοι δεν είναι το φόρτε σας (αν και, ομολογουμένως, πρέπει να σας αρέσουν λίγο για να απολαύσετε τον συγκεκριμένο τίτλο).
Τα γραφικά αποτελούν συνδυασμό διαφόρων ποικιλιών. Ειδικά στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, βρίσκεστε να πηγαίνετε από το δωμάτιο ενός σκοτεινού ναού σε ένα χώρο εργοστασίου βιομηχανικής εποχής, σκοτώνοντας τέρατα έως ότου μεταφερθείτε σε πιο όμορφες και ανοιχτές περιοχές. Η αλήθεια είναι πως η ποικιλία στα περιβάλλοντα αργεί να έρθει, με την εντύπωση του “σκοτώνω τα τέρατα και πηγαίνω στην επόμενη περιοχή” να γίνεται πιο έντονη όσο περνούν οι ώρες. Περνώντας στις λεπτομέρειες, το περιβάλλον δεν καταστρέφεται. Ούτε εκείνα τα μεγάλα βάζα σπάνε, ούτε κόβεται κανένα σκοινί. Επιπλέον, ο φωτισμός υστερεί. Ο χαρακτήρας αποκτά σκιά μόνο εάν στέκεται κάτω από κάποιο σώμα που τον φωτίζει, ενώ το φως δεν επηρεάζει το περιβάλλον στον αναμενόμενο βαθμό.
Εκεί που τα γραφικά ξεχωρίζουν πραγματικά είναι στην ηλικία, καθώς ο χαρακτήρας αποκτά ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά (αρκεί, βέβαια, να πεθαίνετε κι εσείς τακτικά). Οι εχθροί έχουν τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά, όμως χωρίς να υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε αυτούς. Ωστόσο, δεν λείπουν τα boss fights, που ανεβάζουν τη δυσκολία, με την εξολόθρευσή τους να ανταμείβει με νέες περιοχές. Το σχετικά δύσκαμπτο animation των μαχών δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό, ενώ μικρο-λεπτομέρειες, όπως φώτα που αναβοσβήνουν, να μην βελτιώνουν την εικόνα των γραφικών με σπουδαίο τρόπο. Τέλος, υπάρχει αυτόματο animation στις σκάλες, γι αυτό αν επιλέξετε μία κατά λάθος τότε πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι να ανέβει/κατέβει πλήρως ο ήρωας, θυμίζοντάς παιχνίδια του παρελθόντος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου