Στην αρχή γνωρίζετε την Yuliya, ένα κορίτσι που ζει στο ορφανοτροφείο και πιστεύει έντονα στην ύπαρξη των νεράιδων. Σκοπός της είναι να πιστέψουν και τα άλλα παιδιά και μαζί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μία φιλία μαζί σας, με απώτερο σκοπό να τους βοηθήσετε να ξεπεράσουν διάφορα προσωπικά θέματα και κυρίως κάποια θέματα υγείας. Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι και οι πιο ώριμοι οδηγοί σε αυτή την κοινή σας περιπέτεια καθώς προσπαθείτε να προστατέψετε τα νεότερα μέλη του ιδρύματος. Ανακαλύπτετε μαζί πως ο ρόλος της νεράιδας δεν είναι πάντα όμορφος και φωτεινός και παλεύετε για την ζωή και το θάνατο όλων. Η ιστορία του Deracine έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Το πρώτο μισό θα το χαρακτήριζα ένα κλασικό γιαπωνέζικο προεφηβικό μελόδραμα τύπου Κάντι-Κάντι, που κινείται στα όρια του σαχλού. Προσπαθεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα με υπερβολικό το στοιχείο του δράματος και αυτό λειτουργεί μάλλον αρνητικά για τον τίτλο. Μετά το πρώτο μισό, η ιστορία κάνει στροφή 180 μοιρών δημιουργώντας μία έντονη και σκοτεινή ατμόσφαιρα, βάζοντάς σας “μέσα” στο σενάριο και επιτυγχάνοντας την αγωνία σας για τις ζωές των παιδιών. Προς το τέλος, δυστυχώς, ξανακάνει μία μικρή στροφή προς το γιαπωνέζικο σαπουνοπερέ άνιμε, τελειώνει όμως προτού καταστρέψει την καλή ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει, αφηνοντάς σας έτσι μία σχετικά καλή γεύση.
Όπως προαναφέρθηκε, οι νεράιδες μπορούν να χειρίζονται τον χρόνο. Στην αρχή του παιχνιδιού σας δίνονται δύο δαχτυλίδια: με το ένα κλέβετε και συσσωρεύετε τον χρόνο από διάφορα έμβια όντα που μπορεί να συναντήσετε, ενώ με το άλλο χρησιμοποιείτε το χρόνο για να επισκέπτεστε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Υπάρχετε σε μία διάσταση όπου ο χρόνος είναι σταματημένος - όλοι οι χαρακτήρες , τα δέντρα, τα νερά, τα στοιχεία της φύσης, γενικα ό,τι υπάρχει γύρω σας είναι ακίνητο. Εσείς προχωράτε την ιστορία μέσα από αναμνήσεις του κάθε χαρακτήρα. Μόλις συναντήσετε ένα παιδί και περιεργαστείτε λίγο αυτά που φοράει ή αντικείμενα που κρατάει, εμφανίζεται ένα φωτεινό σημάδι που αποτελεί την ανάμνηση του συγκεκριμένου παιδιού. Πολλές φορές μάλιστα αν εκτελέσετε κάποια ενέργεια πάνω στα ακίνητα παιδιά, αυτά “ζωντανεύουν” και παρακολουθείτε την ανάμνησή τους. Μέσα από τις αναμνήσεις αυτές προχωράει η ιστορία. Εσείς καλείστε να χρησιμοποιήσετε τις δυνάμεις που έχετε πάνω στο χρόνο, ώστε να αλλάξετε πολλάκις το παρελθόν για να καταφέρετε το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά. Το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε “εποχές” – πρακτικά συγκεκριμένα σημεία στο χρόνο που επισκέπτεστε τις ίδιες τοποθεσίες προσπαθώντας να καταλάβετε τί έχει συμβεί. Από το παρόν επιστρέφετε στο παρελθόν με σκοπό την αποτροπή κάποιας ενέργειας που έκανε ένα παιδί και προκάλεσε κάτι αρνητικό στο μέλλον. Στη συνέχεια επιστρέφετε στο παρόν για να δείτε τί αλλαγές καταφέρατε και ούτω καθεξής. Το Deracine δεν είναι το πρώτο παιχνίδι που “παίζει” με τον χρόνο. Παιχνίδια όπως το κορυφαίο Day of the Tentacle, το Braid ή ακόμα και το πολύ καλό VR-ικό The Invisible Hours, μας έχουν αποδείξει πως η τέταρτη διάσταση είναι ένα δυνατό χαρτί στο χώρο των adventure.
Το Deracine χρησιμοποιεί με αρκετά πρωτότυπο τρόπο την έννοια αυτή, αποτυγχάνει όμως στο πρακτικό μέρος κυρίως λόγω της επαναληπτικότητας του gameplay. Ο σκοπός σας σε κάθε “εποχή” είναι να αναζητήσετε κάθε χαρακτήρα, να ακούσετε τις διάφορες αναμνήσεις του, ίσως να λύσετε και κάποιο υποτυπώδη γρίφο και μετά να προχωρήσετε στην επόμενη εποχή. Και εκεί, όμως, μία από τα ίδια κάνετε. Και ενώ στο δεύτεριο μισό η ιστορία είναι τόσο δυνατή ώστε να σας κάνει να αγνοήσετε την επαναληπτικότητα αυτή, δεν συμβαίνει το ίδιο στο πρώτο μισό, όπου πρακτικά κάνετε διάφορες χάρες για τα παιδιά. Οι χάρες αυτές περιλαμβάνουν από το να κάνετε τα παιδιά να πιστέψουν στην ύπαρξή σας, μέχρι να φροντίσετε κάποιο άρρωστο παιδί ή να επιλέξετε το φυσικό σημείο στο ορφανοτροφείο που θα επιθυμούσατε τα παιδιά να τοποθετήσουν καρέκλα για εσάς. Οι ενέργειες αυτές μπορεί να μην είναι αδιάφορες για το σενάριο, μέχρι όμως να το πάρετε χαμπάρι έχετε βαρεθεί και βασικά νιώθετε ότι παίζετε ένα γιαπωνέζικο visual novel για κοριτσάκια (το λέω για να καταλάβετε το feeling, όχι ως σεξιστικό σχόλιο). Οι γρίφοι που περιλαμβάνονται στο Deracine είναι κυρίως βασικές ενέργειες που προχωρούν την ιστορία – να εντοπίσετε κλειδιά, να βρείτε κάποιο χαμένο αντικείμενο κτλ. Οι περισσότεροι είναι σχετικά προφανείς ή αποκαλύπτονται εάν περιεργαστείτε κάθε παιδί και κάθε ανάμνηση προσεκτικά. Υπάρχουν, όμως, και δυο-τρεις που δεν είναι καθόλου εμφανείς και σας ταλαιπωρούν στο να ανεβοκατεβαίνετε μέσα στο μεγάλο κτίριο του ορφανοτροφείου ψάχνοντας για το τί μπορεί να προσπεράσατε.
Υπάρχει και ένας γρίφος προαιρετικός που περιλαμβάνει την ανακάλυψη οκτώ νομισμάτων που βρίσκονται διάσπαρτα στο χώρο. Προσωπικά κατάφερα να ανακαλύψω μόλις τέσσερα, καθώς τα σημεία όπου βρίσκονται τα νομίσματα είναι ιδιαίτερα κρυμμένα και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξερευνήσετε το ορφανοτροφείο σε κάθε εποχή εξονυχιστικά. Και ενώ στην αρχή αυτό φαντάζει ωραίο και ενδιαφέρον, προς το τέλος του παιχνιδιού σίγουρα σας έχει σπάσει τα νεύρα. Η διάρκεια του Deracine είναι γύρω στις τέσσερις-πέντε ώρες ανάλογα και με το πόσο εξερευνάτε τους χώρους. Μπορεί να φαντάζει μικρή η διάρκεια, αλλά θα έλεγα ότι είναι ακριβώς τόση ώστε να μην εκνευριστείτε και κυρίως να μη βαρεθείτε εντελώς το παιχνίδι, κάτι που όπως προανέφερα είναι ήδη πρόβλημα στο πρώτο μισό. Ο χειρισμός είναι εξ ολοκλήρου με τα PS Move.
Δεν υπάρχει ελέυθερη κίνηση, αλλά η κίνησή σας γίνεται σε προκαθορισμένα σημεία με teleporting. Ενώ στην αρχή ήμουν λίγο αρνητικός σε αυτό, σύντομα κατάλαβα ότι είναι μονόδρομος εξαιτίας του συνεχούς πηγαινέλα. Χρειάζεται να ανεβοκατεβείτε τους ορόφους και να κυκλοφορήσετε στους μεγάλους διαδρόμους άπειρες φορές, οπότε αν υπήρχε ελεύθερη κίνηση αυτό θα αποδεικνυόταν καταστροφικό για τον τίτλο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου