Γενικά είναι από τις περιπτώσεις όπου αξίζει δεύτερο playthrough, ιδιαίτερα για την ιστορία, αφού βλέπετε τα γεγονότα από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το σενάριο διατηρεί τον κλασικό b-movie χαρακτήρα του, αλλά παρουσιάζει ενδιαφέρον στην εξέλιξη του, ενώ και η γραφή σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι είναι σαφέστατα βελτιωμένη, αν και δεν λείπουν κάποιες αλλοπρόσαλλες ατάκες που μειώνουν την ένταση. Δυστυχώς δεν λείπουν κάποιες σεναριακές τρύπες, μερικές από τις οποίες προϋπήρχαν, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να χαλάνε την εμπειρία Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει εξαιρετικά remake, όπως τα Shadow of the Colossus, Crash Bandicoot Trilogy, Spyro Reignited Trilogy και Ratchet and Clank. Tο Resident Evil 2 όμως πάει τoν όρο “remake” σε άλλο επίπεδο, αφού οι αλλαγές του δεν περιορίζονται στα γραφικά, αλλά αφορούν τόσα πολλά πράγματα σε επίπεδο gameplay, που μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά νέο παιχνίδι, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Η κάμερα πλέον τοποθετείται πάνω από τον ώμο του χαρακτήρα, όπως στα Resident Evil 4, 5, 6. Εδώ όμως το παιχνίδι εκμεταλλεύεται αυτήν την προοπτική για να δημιουργήσει μία αποπνικτική ατμόσφαιρα και όχι για λόγους δράσης. Και η αλήθεια είναι ότι το Resident Evil 2 είναι μία από τις πιο ατμοσφαιρικές, αγχωτικές και κλειστοφοβικές εμπειρίες που έχετε βιώσει ποτέ. Σε κάθε σας βήμα καιροφυλαχτεί ο κίνδυνος να βρεθείτε εκτεθειμένος στα αιμοβόρα ζόμπι, τα οποία τα ακούτε να υπάρχουν μέσα στο δωμάτιο αλλά δεν μπορείτε να τα εντοπίσετε μέσα στο σκοτάδι. Το άγχος κορυφώνεται όταν σας κυνηγάει ένας ακόμη πιο αιμοσταγής εχθρός σε κάθε σας βήμα και είστε ανήμπορος να τον αντιμετωπίσετε. Η εμπειρία είναι πραγματικά συγκλονιστική, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του παιχνιδιού και αποτελεί υπόδειγμα για τον τρόπο που πρέπει να σχεδιάζονται τα horror games σήμερα. Η εμπειρία της επιβίωσης τονίζεται με τα λιγοστά πυρομαχικά που έχετε στην κατοχή σας, παίζοντας τουλάχιστον από το normal επίπεδο δυσκολίας και πάνω, αφού σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν νιώθετε ότι έχετε πραγματικά άπλετες σφαίρες στην καραμπίνα ή το πιστόλι σας. H ποικιλία των όπλων είναι ικανοποιητική για το είδος, ενώ κάποια από αυτά δεν σας έρχονται από μόνα τους, αφού πρέπει να λύσετε συγκεκριμένους γρίφους για να τα βρείτε, γεγονός που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την επιβίωσή σας.
Τα όπλα μπορείτε να τα αναβαθμίσετε βρίσκοντας τα κατάλληλα εξαρτήματα μέσα από την εξερεύνηση, ενώ μπορείτε να φτιάχνετε και σφαίρες, όπως συμβαίνει στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια του είδους. Το inventory είναι ίδιο με του Resident Evil 7 και οι λιγοστές θέσεις του στην αρχή της περιπέτειας ενδέχεται να σας δυσκολέψει στην διαχείριση. Αν και στο Resident Evil 7 οι λιγοστές θέσεις στο inventory σε σημεία με είχαν εξοργίσει, εδώ η υλοποίηση έχει γίνει με προσοχή, καθώς μπορείτε να βρείτε αρκετά αντικείμενα που προσθέτουν σταδιακά περισσότερες θέσεις. Επίσης μέσα από το inventory μπορείτε να πληροφορηθείτε αν ένα αντικείμενο δεν έχει πλέον κάποια χρησιμότητα στην εξέλιξη του παιχνιδιού, ώστε να το πετάξετε χωρίς φόβο. Ένα από τα πιο ξεχωριστά στοιχεία τόσο του αρχικού Resident Evil 2, όσο και του remake, είναι το εκπληκτικό level design, που κατ’ εμέ ξεπερνάει όλα τα άλλα Resident Evil. Ο τρόπος με τον οποίο ενώνονται οι διαφορετικές περιοχές με το αστυνομικό τμήμα, αλλά και ο πολυεπίπεδος σχεδιασμός της κάθε περιοχής είναι παράδειγμα προς μίμηση για κάθε παιχνίδι του είδους. Σε πολύ καλό επίπεδο βρίσκονται και οι γρίφοι, κάποιοι από τους οποίους έχουν αλλάξει, καθώς για παράδειγμα υπάρχουν αντικείμενα όπως USB sticks που δεν υπήρχαν αρχικά. Οι γρίφοι είναι στην πλειοψηφία τους απλοί, αλλά απαιτούν αντίληψη και σχετικό ψάξιμο, οπότε η χρήση τους βοηθάει στο gameplay, χωρίς να υπάρχουν μεγάλες παύσεις. Εύλογο βέβαια είναι το ερώτημα πχ πώς βρέθηκαν αγάλματα που απαιτούν συγκεκριμένους συνδυασμούς μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα, αλλά το προσπερνάμε γιατί είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς γρίφους στην ιστορία της σειράς Resident Evil. Διφορούμενα είναι τα πράγματα όσον αφορά τη νοημοσύνη του παιχνιδιού, που άλλες φορές εκπλήσσει και άλλες απογοητεύει. Προφανώς και δεν περιμένουμε τα ζόμπι να έχουν αντίληψη των πραγμάτων, αλλά από την άλλη περιμένουμε να αντιδρούν σε πυροβολισμούς και να πλησιάζουν στο σημείο που πυροβολάμε. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, πέρα από ένα μόνο είδος εχθρού που είναι ευαίσθητο στους ήχους. Από την άλλη βέβαια, βλέπετε ωραίες λεπτομέρειες, αφού για παράδειγμα ζόμπι που τους έχετε διαμελίσει τα χέρια δεν μπορούν να ανοίξουν πόρτες. Υπάρχουν επίσης κάποιες μικρές ανορθογραφίες στη χρήση του φακού αλλά και τα λιγοστά boss fights. Η χρήση του φακού δίνει τρομερή ατμόσφαιρα σε σκοτεινές περιοχές, αλλά όταν φωτίζετε έναν τοίχο που βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση, το φως του φακού στιγμιαία εξαφανίζεται, οπότε εύκολα μπορείτε να πέσετε θύμα από τα ζόμπι που ενδέχεται να σουλατσάρουν στην περιοχή.
Όσον αφορά τα boss fights, αν και η εμπειρία έχει βελτιωθεί σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι αφού μπορείτε να ελιχθείτε με μεγαλύτερη άνεση στο χώρο, εντούτοις δεν έχει προστεθεί κάτι που να διαφοροποιεί την αρχική φόρμουλα, οπότε το αποτέλεσμα είναι μάλλον απαρχαιωμένο για τα σημερινά δεδομένα. Στο τομέα της δυσκολίας, το παιχνίδι διαθέτει τρία επίπεδα: easy, normal και hardcore. To normal προσφέρει μία ισορροπημένη πρόκληση, αφού η στόχευση δεν είναι assisted όπως είναι στο easy, τα πυρομαχικά είναι λιγοστά, αλλά υπάρχουν checkpoints αρκετά συχνά ώστε να μην χρειάζεται να ξαναπαίξετε σημεία του παιχνιδιού. Στο hardcore μπορείτε να βιώσετε μία πραγματικά αυθεντική εμπειρία Resident Evil, αφού μπορείτε να σώσετε μόνο στις γραφομηχανές, χρησιμοποιώντας μελανοταινίες. Το πρόβλημα είναι ότι στο hardcore είναι ακόμη πιο περιορισμένα τα πυρομαχικά και οι εχθροί πέφτουν ακόμη πιο δύσκολα, γεγονός που δυσκολεύει πολύ το έργο σας, ιδιαίτερα αν αποφασίσετε να μπείτε στα βαθιά από το πρώτο παίξιμο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου