Η πλοήγηση και η μικρή συμμετοχή κρατούν το μυαλό τόσο απασχολημένο, όσο χρειάζεται, ώστε να μην ξεφύγει από την ενασχόλησή του με την ιστορία. Τα ερωτήματα είναι πολλά από την αρχή του παιχνιδιού, το οποίο ξεκινά με μια αναδρομή στο πολύ σύντομο παρελθόν. Ακολουθούμε μια κοπέλα στην επίσκεψη της στο παλιό οικογενειακό σπίτι το οποίο είναι έρημο εδώ και χρόνια. Έχει και η ίδια, σχεδόν όσες ερωτήσεις έχουμε κι εμείς. Όσο παραμένει εκεί εξερευνώντας τα διάφορα δωμάτια που άνηκαν σε μέλη της οικογένειας της, θα λυθούν σχεδόν όλες. Υπάρχει μια κατάρα στην οικογένεια Finch που έχει τις ρίζες της σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όλα τα μέλη της οικογένειας πεθαίνουν σε σχετικά νεαρή ηλικία. Η ενήλικη πια, Edith, μέσα από προσωπικά αντικείμενα των μελών της οικογένειάς της, θα μας διηγηθεί την τελευταία τους μέρα και τον τρόπο με τον οποίο έφυγαν από τη ζωή, ξεκινώντας από μακρινότερους συγγενείς και φτάνοντας μέχρι πολύ κοντινά πρόσωπα. Αυτό που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει, είναι ο τρόπος περιγραφής της τελευταίας ημέρας του κάθε προσώπου. Μέσα από εγκιβωτισμένες αναδρομές επάνω σε μια τόσο μακάβρια θεματολογία όπως είναι ο θάνατος, επάνω σε ένα θέμα που από τις απαρχές της ανθρώπινης ύπαρξης μας απασχολεί αρκετά και δεν μπορούν όλοι να το διαχειριστούν, χτίζονται ιστορίες και αποδίδονται αλληγορικά. Είναι τόσο μαγευτικό το αποτέλεσμα, που ξεχνάς καμιά φορά ότι περιγράφεται ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός, όπως ο θάνατος.
Ειλικρινά, πρώτη φορά βλέπω μια τόσο ποιητική διαχείριση αυτής της θεματολογίας. Ένα βαρύ, λυπηρό και εξαιρετικά ρεαλιστικό γεγονός, βουτιέται περίτεχνα μέσα στο σουρεαλισμό. Ακόμη και ο τραγικός θάνατος ενός μωρού ντύνεται τόσο αβρά και ευγενικά με σύμβολα καταλήγοντας να αφήνει ένα λεπτό αίσθημα απώλειας. Σιγά-σιγά η Edith, το ρόλο της οποίας έχουμε εμείς, φτάνει στα πολύ στενότερα πρόσωπα της οικογένειας. Το ζήτημα του θανάτου εδώ, είναι εντονότερο. Τα αισθήματα είναι πιο ισχυρά, και η περιγραφή κορυφώνεται ποιοτικά όλο και περισσότερο. Αυτό που κάνει τις παραπάνω ιστορίες να αγγίζουν συναισθηματικά τον παρατηρητή, είναι το ευρύτερο, σχεδιαστικά, πλαίσιο στο οποίο είναι τοποθετημένες. Ένα γενεαλογικό δέντρο παρίσταται με ένα σπίτι που ανά τα χρόνια προστίθενται δωμάτια. Το πολυεπίπεδο αυτό σπίτι, είναι σχεδιασμένο πολύ ζεστά και φιλόξενα. Τίποτα δεν μοιάζει παρατημένο. Έχει λεπτομέρειες από τις οποίες καταλαβαίνει κανείς ότι ζούσαν άνθρωποι σε αυτό. Ενώ η εξερεύνηση ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού φέρνει μια προκατάληψη στο μυαλό όλων, η ατμόσφαιρα του με έκανε να νιώσω οικειότητα. Αποδόθηκε τόσο σωστά η αίσθηση ότι κάποτε ζούσα εκεί, ως Edith, με την οικογένειά μου, που η ανησυχία σύντομα εξαλείφθηκε και πήρε τη θέση της η ζεστασιά ενός οικογενειακού σπιτιού. Η γλυκιά αυτή αίσθηση του σχεδιασμού του σπιτιού, φέρνει την κάθε μια απώλεια όλο και πιο κοντά στον παίκτη ακολουθώντας μια κορύφωση. Οι γρίφοι είναι ελάχιστοι και η δυσκολία μηδαμινή. Θεματολογικά, δε θεωρώ ότι υπήρχε και μεγάλο περιθώριο να τοποθετηθούν περισσότεροι ή δυσκολότεροι γρίφοι. Σεναριακά, δεν θα ήθελα περισσότερους γρίφους ή δυσκολία, καθότι δεν θεωρώ ότι ταιριάζουν. Είναι ένα στοιχείο, πάντως, που πρέπει να αναφερθεί. Παρόλο που το interaction με το περιβάλλον είναι περιορισμένο, ισχνό και όχι υπερβολικά συχνό, δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό. Κοιτούσα διάφορες λεπτομέρειες του σπιτιού και η κάθε ιστορία θανάτου ενός προσώπου ήταν αρκετή για να απασχολήσει με την αλληγορία και τα σύμβολά της το μυαλό μου.
Από την αρχή ως το τέλος το What Remains of Edith Finch είχε ενδιαφέρον, το οποίο κλιμακωνόταν καθ’ όλη τη διάρκεια. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι είναι μια εμπειρία που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο storytelling. Περνώντας σε αυτό, όχι μόνο έχουμε πολλές αναδρομικές ιστορίες να παρακολουθήσουμε, αλλά και την κάθε μια με έναν ξεχωριστό τρόπο. Αυτό που αγάπησα στο παιχνίδι και θαύμασα για τη δημιουργικότητά του, είναι ο τρόπος της αφήγησης του. Κατά βάση, έχουμε τον έλεγχο και ενσαρκώνουμε την Edith, το τελευταίο ζωντανό μέλος των Finch που διηγείται και σχολιάζει διάφορα πράγματα σχετικά με τη σχέση της με το σπίτι και τα άτομα σε αυτό. Μπαίνοντας στο δωμάτιο κάποιου συγγενή, βρίσκουμε ένα προσωπικό έγγραφο (ημερολόγιο κ.λ.π) μέσα από το οποίο συνήθως ο ίδιος μας αφηγείται κάτι σχετικό με το θάνατό του, και τότε ξεκινά μια αναδρομική αφήγηση που αφορά το παραπάνω γεγονός. Αυτή η αφήγηση διαφοροποιείται κάθε φορά ανάλογα με το μέλος της οικογένειας και τον τρόπο που αυτό έφυγε από τη ζωή. Έτσι, η κάθε ιστορία έχει προσωπικό χαρακτήρα και προσέγγιση. Μέσω ενός παλιού φωτογραφικού φακού, σελίδων ενός comic, ελέγχοντας διάφορα ζώα και με άλλους ευφάνταστους τρόπους, ξετυλίγουμε ιστορίες που το μόνο κοινό τους πέρα από την σουρεαλιστική σκοπιά, είναι το αίσθημα του χαμού και της απώλειας που αφήνουν.
Το storytelling είναι εκπληκτικό, έχει άρωμα μαγείας και καθηλώνει, δημιουργώντας περιέργεια για το τι θα ακολουθήσει και πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Εκτίμησα πολύ το σεβασμό του παιχνιδιού για κάθε ξεχωριστό ήρωα και μέλος της οικογένειας. Δεν ήταν απλές ιστορίες με όμορφη περιγραφή. Ο κάθε άνθρωπος, φαίνεται να είναι μια προσωπικότητα πολύ ξεχωριστή. Ο προσωπικός χώρος του καθενός όπως τον άφησε, έχει τη σημασία του, και πολλές φορές συνδέεται με το θάνατό του. Ακόμα και η αλληγορία του θανάτου του είναι έτσι σχεδιασμένη, κομμένη και ραμμένη με τέτοιο τρόπο, που συνάπτει με κάθε στοιχείο της ταυτότητας του. Θεώρησα πραγματικά θαυμαστό, πώς μέχρι το τέλος του παιχνιδιού μου δόθηκε η αίσθηση ότι είμαι μέλος της οικογένειας, και ότι αυτές οι ιστορίες είναι ιστορίες δικών μου ανθρώπων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου