Αχ αυτή η Αμερική. Δε σταματάει ποτέ να απειλείται. Δε σταματάει ποτέ να βρίσκει (ή να εφευρίσκει) νέους εχθρούς. Και κυρίως, δε σταματά ποτέ να γεννά νέους ήρωες. Ακόμα και αν αυτοί δε θα δουν ποτέ το όνομά τους στους τίτλους των ειδήσεων και στα εξώφυλλα των περιοδικών. Σαν τον Sam Fisher. O Sam Fisher αναρρώνει από δύο καταστάσεις στο Blacklist. Από την περιπέτεια με την απαγωγή της κόρης του στο Conviction και από το Conviction αυτό καθ' αυτό. Ήταν το Conviction κακό παιχνίδι; Σε καμία περίπτωση, είναι η απάντηση. Αλλά ήταν πρόχειρο, βιαστικό σε σημεία, αρκετά μπερδεμένο με την όλη φάση του ακυρωθέντους “Urban Warrior”, που προσέκρουσε στην ταυτόχρονη κυκλοφορία του Assassin’s Creed, και προσπάθησε άγαρμπα να διακτινίσει τον Sam στην εποχή της ταχύτητας, της απλοποίησης κάποιων στοιχείων και της απόταξης των αργών και βασανιστικών μηχανισμών, που η γενιά του «κινηματογραφικού» gameplay, των QTEs και της εντυπωσιαστικής γραμμικότητας δεν δείχνει να εναγκαλίζεται με ιδιαίτερη θέρμη.
Paladin 9 όπως Normandy
Από αυτά που καταφέραμε να προσλάβουμε από το Blacklist, διαπιστώνουμε ότι σε γενικές γραμμές η ανάρρωση προχωρά με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς. Το Splinter Cell ποτέ δεν ήταν παιχνίδι πρώτης γραμμής σε επίπεδο λαοπρόβλητων blockbuster, ούτε αποτέλεσε ποτέ εμπορικό πολιορκητικό κριό για την εκπόρθηση κάστρων που κατείχαν προβεβλημένες σειρές παιχνιδιών. Εκτός ίσως από το πρώτο, που είχε καταφέρει να ενθουσιάσει και να δώσει νέα πνοή στην κατηγορία των stealth games.
Αλλά από την κίνηση σε μεσαίου διαμετρήματος εμπορικά νούμερα μέχρι την παραλίγο πλήρη απαξίωση με το Conviction, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και αυτήν τρέχει να καλύψει η Ubisoft, δίνοντας με το Blacklist ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να δώσει για τη σειρά λίγο πριν το τέλος αυτής της γενιάς. Πρωτίστως, δίνει νέα πνοή στο franchise. Ο Sam Fisher είναι στο Blacklist ο επικεφαλής του 4th Echelon.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου