Πρωταγωνίστρια του Hellblade 2 είναι φυσικά η ψυχωτική Senua, την οποία βρίσκουμε ως αιχμάλωτη σε ένα καράβι γεμάτο σκλάβους. Στη πραγματικότητα η ίδια αποτέλεσε το δόλωμα για να εισχωρήσει στη χώρα της εχθρικής φυλής και να εκδικηθεί για το απάνθρωπο ξεκοίλιασμα των συνανθρώπων της που συνέβη στο πρώτο Hellblade. Η αρχή είναι απλά ένα μικρό γαϊτανάκι που ξετυλίγεται οργανικά σε μια ιστορία που δεν είναι τόσο στοχευμένη και επικεντρωμένη όπως στο πρώτο παιχνίδι, αλλά η πορεία της συνεχώς εξελίσσεται από γεγονός σε γεγονός.
Ο στόχος της ίδιας της πρωταγωνίστριας συνεχώς μεταλλάσσεται, οι ανάγκες συνεχώς αλλάζουν, οι στόχοι μεταβάλλονται, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στην αλήθεια. Το επίκεντρο δεν είναι απλά ο ταραγμένος ψυχικός κόσμος της Senua, αλλά όλο το νησί στο οποίο αυτή ξεβράζεται μετά από μια απίστευτη ανεμοθύελλα, όπου ο ανθρώπινος πόνος, ο θάνατος και το σκοτάδι έχουν κυριεύσει κάθε σπιθαμή του. Σε αυτή την περιπέτεια η Senua δεν είναι μόνη, καθώς συναντάει άλλους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεται τις σκέψεις της και καταλήγουν να έχουν κοινό σκοπό. Μάλιστα αλλάζει με τέτοιο τρόπο που δεν έχουμε δει ίσως ποτέ σε άλλο sequel.
Οι φωνές στο κεφάλι της, αν και συνεχίζουν να υπάρχουν, δεν αποτελούν τροχοπέδη για την ίδια αφού έχει πλέον συμφιλιωθεί με αυτές, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι το σκοτάδι δεν βρίσκεται απλά μέσα της, αλλά σιγοτρώει τους πάντες. Η Senua, από μια βασανισμένη ψυχή, εδώ μετατρέπεται σε μια πραγματική ηρωίδα που θέλει να σώσει όλους τους συνανθρώπους της, τρωτή μα ταυτόχρονα αληθινά ανθρώπινη.
Η ιστορία του Hellblade 2, μπορεί να μην έχει την τρομερή πολυπλοκότητα μίας κινηματογραφικής ταινίας, ίσως ούτε και το ισχυρό κίνητρο υποχρέωσης που υπήρχε στο πρώτο παιχνίδι, αλλά είναι ένας τέλειος καμβάς μέσα από τον οποίο ξεδιπλώνεται τόσο ο χαρακτήρας της Senua, όσο και των υπόλοιπων συντρόφων της που συναντάει σταδιακά. Η αφήγηση των γεγονότων, η υψηλής ποιότητας κινηματογραφικότητα σε κάθε δευτερόλεπτο, η οργανική μετάβαση από περιοχή σε περιοχή και η λυρική, σχεδόν ποιητική γραφή, μετατρέπουν μια απλή ιστορία σε ένα πραγματικό έργο τέχνης για το μέσο που αγαπάμε. Στα πλεονεκτήματα του τίτλου συγκαταλέγεται και η ποιοτική ελληνική μετάφραση που σας βοηθάει να κατανοήσετε με μεγαλύτερη ευκολία τα γεγονότα. Μοναδικό σεναριακό ψεγάδι το μάλλον απότομο και αόριστο τέλος, που αφήνει ένα μικρό παράπονο, αφού το (σχεδόν επτάωρο) «ταξίδι» αποδεικνύεται πιο συγκλονιστική εμπειρία από ότι ο «προορισμός».
Στα του gameplay, το Hellblade 2 ως περιπέτεια τρίτου προσώπου θυμίζει αρκετά τον προκάτοχό του, όντας σε εξωφρενικό βαθμό γραμμικό ως προς την εξερεύνηση αλλά και στην αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Αυτό αποτελεί πιθανότατα και το πιο σημαντικό μειονέκτημα του παιχνιδιού, που δεν μπορεί να καλυφθεί από την κορυφαία ποιότητα που έχει στους άλλους τομείς του. Είναι μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία και προσωπικά περίμενα πολλά περισσότερα σε αυτόν τον τομέα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και στα περιβάλλοντα. Πχ υπάρχουν κάποια κρυμμένα σημεία όπου συναντάτε βωμούς πάνω στους οποίους υπάρχουν ρούνοι που ενεργοποιείτε σταδιακά και ο αφηγητής σας εξιστορεί κάποια ιστορία. Η εκτέλεση αυτής της ιδέας είναι εντελώς άνευρη και άοσμη, καθώς δεν υπάρχει κάποια οπτικοποίηση όλης της ιστορίας και απλά ακούτε αποσβολωμένος μία ιστορία για ένα πεντάλεπτο χωρίς να μπορείτε να καταλάβετε τίποτα. Πόσο διαφορετικό θα ήταν να μπαίνατε σε κάποιο μικρό σπήλαιο, να αλληλεπιδρούσατε με κάτι, να υπήρχε μία σεκάνς με πέντε λεπτά gameplay, είτε με μάχη είτε χωρίς, και να αφομοιώνατε την ιστορία πιο οργανικά; Σε αυτή τη περίπτωση και η έξτρα εξερεύνηση θα είχε νόημα για να ανακαλύψετε περισσότερα πράγματα για τον κόσμο του παιχνιδιού.
Συναντάτε επίσης αρκετούς γρίφους που ευτυχώς έχουν πολύ πιο μεγάλη ποικιλία σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Οι γρίφοι που βασίζονται στην παρειδωλία, που είναι πολύ αυξημένη σε άτομα που πάσχουν από ψυχική νόσο, κάνουν την εμφάνισή τους κι εδώ, αλλά ευτυχώς σε μικρότερη έκταση. Οι γρίφοι είναι κατά βάση περιβαλλοντικοί και βασίζονται πολύ σε διαδρόμους που ενεργοποιείτε ενώ δεν υπήρχαν παλιότερα και άλλες ψευδαισθήσεις που σε μεγάλο βαθμό δικαιολογούνται και από την ιστορία του παιχνιδιού. Λίγο πιο μεγάλη δυσκολία στους γρίφους θα ήταν καλοδεχούμενη, αλλά σε γενικές γραμμές είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Περνώντας στις μάχες, τα πράγματα είναι λίγο διφορούμενα, με στοιχεία που απογειώνουν την εμπειρία, αλλά και στοιχεία που απογοητεύουν. Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η μηχανική της μάχης είναι σχεδόν ίδια με του πρώτου Hellblade. Γρήγορο αλλά ασθενές χτύπημα, χτύπημα πιο αργό αλλά κάνετε περισσότερη ζημιά, αποφυγή της επίθεσης που σας κάνουν και μπλοκάρισμα των επιθέσεων στο σωστό timing. Οπότε ανάλογα με τον εχθρό και τα όπλα που έχει, έχετε τις ανάλογες επιλογές. Επιπλέον είτε αποκρούοντας επιθέσεις, είτε κάνοντας χτυπήματα, σταδιακά γεμίζει ένας καθρέφτης που έχετε στην κατοχή σας και όταν γεμίσει μπορείτε να παγώνετε τον χρόνο και να κάνετε συνεχόμενες επιθέσεις. Μοναδικό σας όπλο είναι το ξίφος σας και οι αναμετρήσεις είναι ένας-εναντίον-ενός σε όλες τις περιπτώσεις. Η απόκριση των κινήσεων είναι άμεση και ακριβής.
Από όλα αυτά φαίνεται ότι οι μάχες είναι απλοϊκές, σχεδόν πρωτόλειες για το είδος του παιχνιδιού, αλλά ευτυχώς υπάρχουν στοιχεία που διανθίζουν και διατηρούν φρέσκια όλη την εμπειρία. Πρώτο και πιο σημαντικό το απίστευτο animation των κινήσεων στο πεδίο της μάχης, σε τέτοιο βαθμό που νομίζετε ότι παρακολουθείτε ταινία ή cutscene. Το αριστουργηματικό animation σε συνδυασμό με τους απίστευτους φωτισμούς και γραφικά (περισσότερα γι αυτά λίγο παρακάτω), προκαλεί ένα φωτορεαλιστικό θέαμα που σας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Επιπλέον υπάρχουν στιγμές που πραγματικά νιώθετε ότι είστε μέσα στην μάχη με εξεζητημένες μονοκάμερες λήψεις που κόβουν την ανάσα. Οι εχθροί έρχονται οργανικά ο ένας μετά τον άλλο, πχ αφότου εξοντώσετε τον πρώτο εχθρό, στο ίδιο πλάνο έρχεται κάποιος επόμενος που σας αρπάζει και μπαίνετε στη μάχη κτλ. Υπάρχει μία συγκεκριμένη μάχη προς το τέλος που πραγματικά είναι σοκ και δέος, με το χάος που επικρατεί στην οθόνη να αποτελεί μία από τις πολλές στιγμές που σας μένουν από αυτό το παιχνίδι. Σοβαρή βελτίωση σε σχέση με το πρώτο Hellblade εντοπίζεται και στην ποικιλία των εχθρών, τόσο ως προς την εμφάνιση, όσο και την κινησιολογία. Τέλος, προσωπικά θα ήθελα λίγο πιο μεγάλη πρόκληση στις μάχες, αφού ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας το παιχνίδι δίνει πολλές ευκαιρίες για να βγείτε ζωντανός. Τρομερή κορύφωση αποτελούν τα boss fights, δύο εκ των οποίων ξεφεύγουν εντελώς από την παραδοσιακή φόρμα που έχουμε συνηθίσει και είναι μία πολύ φρέσκια εμπειρία που αξίζει πραγματικά να βιώσετε. Ο τρόπος που η μουσική συναρμονίζεται οργανικά με το περιβάλλον και τις κινήσεις του boss προκαλεί ανατριχίλα και από μόνος του αποτελεί λόγο για να παίξετε το παιχνίδι.
Οπτικά, το Hellblade 2 είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια -αν όχι το πιο εντυπωσιακό- της τωρινής γενιάς. Η Ninja Theory παραδίδει μαθήματα χρήσης της Unreal Engine 5, με σοκαριστικά ρεαλιστικές εκφράσεις προσώπων, αριστουργηματικούς φωτισμούς (ιδιαίτερα τα σκηνικά μέσα στα σπήλαια είναι το κάτι άλλο), αλλά και υψηλής ποιότητας υφές περιβαλλόντων. Η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά ασύλληπτη όταν επισκέπτεστε αρχαία σπήλαια με μοναδικό σας σύμμαχο τη δάδα σας και με τους εχθρούς να παραμονεύουν σε κάθε σας βήμα ή ακόμη και όταν βρίσκεστε στην κορυφή ενός βουνού και βλέπετε από κάτω σας τα κύματα να αγγαλιάζουν με ορμή την όχθη της θάλασσας, με τον ουρανό από πάνω σας να έχει τα πιο απόκοσμα χρώματα. Το ίδιο το παιχνίδι φροντίζει από την αρχή μέχρι το τέλος να σας βουτήξει στη σαπίλα και το σκοτάδι όλου του κόσμου γύρω σας, σε τέτοιο βαθμό που οι λίγες στιγμές που βλέπετε τις ακτίνες του ήλιου αποτελούν λύτρωση και για εσάς και όχι μόνο για τη Senua. Προφανώς και η πλήρως γραμμική δομή του παιχνιδιού βοηθάει στην ανάδειξη των γραφικών, αλλά το οπτικό αποτέλεσμα δεν παύει να συναρπάζει. Αξίζει να δοκιμάσετε και το photo mode του τίτλου για να δείτε πραγματικά τις λεπτομέρειες στο δέρμα της Senua και να κατανοήσετε την απίθανη δουλειά που έχει γίνει στον οπτικό τομέα.
Ο ήχος έχει βασικό ρόλο στην εμπειρία και κυμαίνεται σε ίδιο αν όχι σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Δεν είναι μόνο οι φωνές που ακούτε μέσα στο κεφάλι σας είτε από τα αριστερά, είτε από δεξιά, που εντυπωσιάζουν, αλλά και όλη η ακουστική του παιχνιδιού, τα βήματα πίσω σας, οι σταγόνες από τα νερά που στάζουν μέσα στα σπήλαια, οι ανεπαίσθητη κίνηση των θάμνων όταν φυσάει αέρας ή ο παφλασμός των κυμάτων που προσπαθούν να σας πνίξουν, όλα είναι τόσο άρτια που θυμίζουν μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές. Εξίσου κορυφαίο και το voice acting, με την Melina Juergens ως Senua να ξεχωρίζει και να δίνει μια ερμηνεία ακόμη πιο συγκλονιστική από την πρώτη φορά που έπαιξε την ηρωίδα. Ως προς την μουσική, το «Animal Soul» της Aurora που ακούγεται στους τίτλους τέλους είναι πολύ συγκινητικό, αν και κατά την προσωπική μου άποψη δεν φτάνει το αριστουργηματικό «Illusion» των VNV Nation στους τίτλους τέλους του πρώτου Hellblade. Να σημειωθεί πως η χρήση ακουστικών κρίνεται απαραίτητη για να απολαύσετε πλήρως το παιχνίδι και να μπορέσετε σταδιακά να βιώσετε τον ψυχισμό της Senua
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου