Στο System Shock, είστε ένας hacker, ο οποίος προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση σε συστήματα της TriOptimum, ενός γιγαντιαίου (και πολύ αμφιλεγόμενου) ομίλου εταιριών, προκειμένου να συλλέξει πληροφορίες για το Citadel Station, έναν διαστημικό σταθμό κοντά στον Κρόνο τον οποίο και έχει υλοποιήσει ο όμιλος. Προτού το συνειδητοποιήσει, κάποιοι εχθρικοί τύποι εισβάλλουν στο διαμέρισμά του και τον μεταφέρουν στο Citadel, μπροστά από τον Edward Diego, ένα μεγαλοστέλεχος της TriOptimum. Ο Diego του ζητάει να χακάρει τη Shodan, την τεχνητή νοημοσύνη υπεύθυνη για όλα τα συστήματα στο Citadel και να αφαιρέσει τις ηθικές αναστολές της, καθώς ο ίδιος έχει τα δικά του σκοτεινά σχέδια που το ΑΙ εμποδίζει. Ως αντάλλαγμα, ο Diego υπόσχεται και δίνει στον ήρωα ένα στρατιωτικό εμφύτευμα που επιθυμούσε, ενώ ως αποτέλεσμα της εγχείρησης τον τοποθετεί σε τεχνητό κώμα για έξι μήνες.
Το παιχνίδι ουσιαστικά ξεκινάει μόλις εσείς ξυπνήσετε από το κώμα. Βρίσκεστε στο Citadel, στον τομέα υγείας και από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι εμφανές ότι κάτι περίεργο έχει συμβεί στο σταθμό. Σταδιακά μαθαίνετε πως όσο ήσασταν σε κώμα, η Shodan απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του σταθμού, ενώ το προσωπικό του είτε εξουδετερώθηκε είτε μετατράπηκε σε μεταλλαγμένα cyborgs μέσω ιών που ανέπτυξε η ίδια. Σκοπός της Shodan είναι η καταστροφή του ανθρώπινου είδους και η εδραίωσή της ως θεό. Εσείς, με ελάχιστη βοήθεια από την Γη μέσω επικοινωνίας με ειδικούς, πρέπει να εξερευνήσετε όλα τα επίπεδα του Citadel με σκοπό να αποκτήσετε πρόσβαση στην γέφυρα, όπου βρίσκεται η Shodan. Εκεί πρέπει να βρείτε τρόπο να την εξουδετερώσετε και να σώσετε τον κόσμο από τα σχέδιά της.
Το σενάριο του παιχνιδιού είναι καταπληκτικό. Για την εποχή του ήταν απλά πρωτοποριακό, καθώς ελάχιστα παιχνίδια στο ίδιο είδος έδιναν τόση έμφαση σε δυνατά και στιβαρά σενάρια. Σαφώς το ατού του παιχνιδιού είναι η ίδια η Shodan, αλλά ο τίτλος δεν επαφίεται μόνο σε αυτό. Κατά την διάρκεια της περιπέτειας βρίσκετε πολλά logs από υπαλλήλους του σταθμού που περιγράφουν τις προσπάθειές τους για αντίσταση ενάντια στη Shodan, αλλά και γενικότερα την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Επίσης η ίδια η δομή του σταθμού μαρτυράει την εξαιρετική δουλειά που είχε γίνει στην ιστορία και τον σχεδιασμό συνολικά. Ειδική μνεία, βεβαίως, πρέπει να γίνει στο σχεδιασμό της ίδιας της Shodan. Μακράν το καλύτερο AI μετά τον HAL-9000 και το μοναδικό με κόμπλεξ ανωτερότητας. Εντυπωσιακά σχεδιασμένη, είναι πανταχού παρούσα και αυτή που εξυψώνει το παιχνίδι και το κάνει να διαφέρει ακόμη και στη σημερινή εποχή. Και βέβαια είναι αυτή που σας κάνει την ζωή κόλαση.
Το remake του System Shock σέβεται απόλυτα τον προκάτοχό του, προσπαθώντας να βελτιώσει μόνο τα απαραίτητα. Ως εκ τούτου το gameplay έχει μείνει σχεδόν αυτούσιο, ερχόμενο από μια εποχή όπου τα παιχνίδια όχι μόνο δε βοηθούσαν τον παίκτη, αλλά έκαναν και ό,τι μπορούσαν προκειμένου να τον δυσκολέψουν περαιτέρω. Έτσι και το System Shock είναι ένα παιχνίδι για σκληροπυρηνικούς, για παίκτες που θυμούνται τις εποχές όπου ακόμα και ο Mario είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Σε κάποιους αυτό ακούγεται μαγικό, ενώ άλλους θα τους απωθήσει. Προσωπικά ανήκω κάπου στο ενδιάμεσο, καθότι δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα την μεγάλη δυσκολία στα παιχνίδια, αλλά έχω ζήσει τον εθισμό που προκαλούσε το gameplay εκείνης της εποχής. Έτσι και εδώ, ενώ σας σπάνε τα νεύρα ουκ ολίγες φορές, επανέρχεστε συνεχώς προκειμένου να προχωρήσετε λίγο παραπάνω σε κάθε παίξιμο.
Με βάση την δική μου εμπειρία, ίσως υπάρξουν φορές που σκέφτεστε να παρατήσετε το παιχνίδι. Ο λόγος είναι ότι το gameplay της τότε εποχής συνδυάζεται με ένα είδος που φαντάζει περίεργο. Το παιχνίδι δε θα το χαρακτήριζα FPS, αλλά ούτε και action-adventure αφού οι εχθροί είναι πάρα πολλοί και οι μάχες συνεχείς. Επιπλέον, έχει έντονα στοιχεία metroidvania, ενός είδους που δε συμπαθώ ιδιαίτερα, με πάρα πολλά πισωγυρίσματα και αναζήτηση στοιχείων παντού. Δεν υπάρχει κανένα είδος βοήθειας: ούτε hints, ούτε objectives, ούτε βοηθητικά βέλη πάνω στην οθόνη. Στην διάθεσή σας έχετε μόνο ένα χάρτη με τις βασικές ενδείξεις, ο οποίος μάλιστα ενημερώνεται ανάλογα με τις περιοχές που εξερευνάτε. Τα παραπάνω λειτουργούν σε γενικές γραμμές θετικά, καθότι το παιχνίδι μας επανασυστήνει το gameplay της δεκαετίας του '90 , όπου τα games δεν έπιαναν τον παίκτη από το χέρι και ούτε τον καθοδηγούσαν μέχρι τέλους. Από την άλλη, αν δεν είστε εξοικειωμένος με τέτοιου είδους παιχνίδια, το συγκεκριμένο θέμα είναι άκρως αποτρεπτικό. Προσωπικά το παιχνίδι μου πήρε πάνω από 25 ώρες συνολικά, εκ των οποίων τουλάχιστον οι δέκα ήταν συνεχή πισωγυρίσματα καθώς δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω και πού πρέπει να πάω.
Παράλληλα, η δυσκολία θυμίζει περισσότερο survival horror, καθώς σε συγκεκριμένα επίπεδα περισσότερο σας δυσκολεύει η έλλειψη πυρομαχικών ή πακέτων υγείας, παρά η αντιστάση των εχθρών. Η φειδώ αυτή του παιχνιδιού αφαιρεί αρκετά από την διασκέδαση που αυτό προσφέρει. Επιπλέον, όσο περισσότερο προχωράτε τόσο δυσκολεύουν και οι εχθροί, κάνοντας από ένα σημείο και μετά και τις μάχες ιδιαίτερη πρόκληση. Ευτυχώς επιτρέπονται συνεχή save, κάτι που κάνει την εμπειρία ένα κλικ καλύτερη. Προσωπικά πρέπει να έκανα πάνω από 200 save. Να σημειωθεί πως στην αρχή καλείστε να επιλέξετε βαθμό δυσκολίας σε τέσσερις κατηγορίες: combat, puzzles, mission και cyber. Προσοχή εδώ, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της δυσκολίας κατόπιν. Προσωπικά έβαλα normal σε όλα και άνετα μπορώ να σας πω πως το μετάνιωσα. Βλέποντάς το από δεύτερη σκοπιά, νομίζω θα έβαζα 1 στο combat και 1 στο cyber, ώστε να προσαρμόσω το gameplay καλύτερα στα δικά μου δεδομένα. Το 2 είναι για τους μυημένους, ενώ εννοείται πως το 3 είναι για τους hardcore και όσους συνηθίζουν παίζουν με την δυσκολία στο τέρμα.
Σε κάθε επίπεδο υπάρχει και ένα μηχάνημα που μόλις το ενεργοποιήσετε κάνετε respawn κάθε φορά που σκοτώνεστε. Επανέρχεστε με λίγο αυξημένη υγεία και όλα σας τα καλούδια – δεν υπάρχει κάποια τιμωρία τύπου Souls. Βεβαίως, με κάθε σας respawn υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν εκ νέου και κάποιοι εχθροί, οπότε καλό είναι να έχετε το νου σας. Η δε Shodan παρακολουθεί από τις κάμερες που υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα και ανάλογα προσαρμόζει το παιχνίδι και τοποθετεί τους εχθρούς. Επομένως ιδιαίτερα σημαντικό είναι να εξουδετερώνετε όποια κάμερα συναντάτε.
Οι εχθροί έχουν καταπληκτική ποικιλία. Ενώ στα δύο πρώτα επίπεδα νομίζετε πως στο παιχνίδι υπάρχουν τέσσερα-πέντε είδη εχθρών, όσο προχωράτε τόσο προστίθενται και άλλα. Συνολικά πρέπει να υπάρχουν πάνω από 25 είδη εχθρών, από πτώματα-ζόμπι μέχρι μεταλλαγμένα cyborgs, ρομπότ, ζώα-τέρατα έως και ιούς. Επίσης υπάρχουν τρία βασικά boss. Στην διάθεσή σας έχετε επίσης πληθώρα όπλων, τα οποία ποικίλλουν τόσο ως προς το είδος, όσο και ως προς τον τρόπο λειτουργίας τους. Άλλα ρίχνουν σφαίρες, άλλα εκτοξεύουν ακτίνες που είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές σε ρομπότ, ενώ άλλα λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια. Για ανανέωση πυρομαχικών είτε βρίσκετε διάσπαρτες σφαίρες ή μπαταρίες, είτε μπορείτε να αγοράσετε σφαίρες ξοδεύοντας credits. Επίσης σε κάθε επίπεδο υπάρχει ένα σημείο όπου μπορείτε να ανανεώνετε πλήρως την ηλεκτρική σας ενέργεια. Υπάρχει και δυνατότητα αναβάθμισης συγκεκριμένων όπλων, αλλά η επιλογή αυτή είναι μάλλον σπάνια. Τέλος εννοείται πως υπάρχει και επιλογή melee όπλων, από σωλήνες και γαλλικά κλειδιά έως το καλύτερο που είναι ένα σπαθί ηλεκτρικής ενέργειας.
Να σημειώσω πως εκτός από όπλα/πυρομαχικά/χειροβομβίδες υπάρχουν και add-ons. Κάποια από αυτά σας ενισχύουν προσωρινά κάποιο χαρακηρτιστικό πχ melee, αν και στο τέλος της δράσης τους υπάρχει πάντα κάποια παρενέργεια. Προσωπικά δε χρησιμοποίησα κανένα τέτοιο, αφού βρήκα την παρενέργεια να λειτουργεί περισσότερο αρνητικά σε σχέση με τη θετική επίδραση που λάμβανα. Επιπλέον υπάρχουν μπότες με τις οποίες τρέχετε πιο γρήγορα (καταναλώνοντας βέβαια λίγο από την ενέργειά σας), καθώς και add-on που σας κάνει ανθεκτικό σε ραδιενέργεια ή χημικές ουσίες. Υπάρχουν σημεία παντού στο Citadel όπου από βαρέλια αναβλύζουν τοξικά απόβλητα αυξάνοντας τη ραδιενέργεια πάνω σας και μειώνοντάς σας βαθμιαία την υγεία. Επιπλέον οι ιοί που αντιμετωπίζετε εκτοξεύουν βιολογικά όπλα που παρόμοια σας προκαλούν κάποια παρενέργεια μειώνοντας την υγεία σας. Από την άλλη, για την ανανέωση της υγείας σας υπάρχουν τα medi packs που εντοπίζετε ή αγοράζετε από μηχανήματα και δίνουν μία γερή δόση υγείας. Επιπλέον, υπάρχουν και πακέτα υγείας που ανανεώνουν πλήρως την υγεία σας, αλλά αυτά πρέπει να τα εντοπίσετε διασκορπισμένα στα διάφορα επίπεδα. Τέλος, σε πολλά επίπεδα υπάρχει ένας θάλαμος που σας ανανεώνει πληρως την υγεία.
Όλα σας τα όπλα, τα πυρομαχικά, τα add-ons, τα πακέτα υγείας κτλ μπαίνουν στο inventory σας, το οποίο έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα που είναι εμφανής από τις θέσεις που καταλαμβάνει το κάθε τί. Κάθε ένα από τα παραπάνω μπορεί να αποκτήσει το δικό του shortcut ώστε να είναι πιο εύκολη η χρήση του. Και καθώς η χωρητικότητα του inventory κρίνεται αρκούντως καλή αλλά μόνο για τα απαραίτητα, το παιχνίδι προσφέρει δύο τρόπους ελάφρυνσης. Υπάρχουν οι σταθμοί ανακύκλωσης που σας ανταμείβουν με credits για κάθε άχρηστο αντικείμενο που ανακυκλώνετε. Τα credits κατόπιν μπορείτε να τα ξοδέψετε είτε για αγορά add-ons (πχ medi pack), είτε για αγορά τροφίμων που σας αυξάνουν λίγο την υγεία, είτε για πυρομαχικά, είτε για αναβάθμιση των όπλων σας. Επιπλέον, υπάρχει το cargo elevator, ασανσέρ τροφοδοσίας δηλαδή, σε κάθε επίπεδο του Citadel. Έτσι, μπορείτε να αφήνετε κάποια βασικά αντικείμενα μέσα στο ασανσέρ προκειμένου να τα παραλάβετε όταν αλλάξετε επίπεδο.
Ο σταθμός Citadel αποτελείται από 10 βασικά επίπεδα, ενώ στο executive επίπεδο χρειάζεται να επισκεφτείτε και επιμέρους groves – υποεπίπεδα. Εκτός, όμως, από τα φυσικά επίπεδα του Citadel, πρέπει να αντιμετωπίσετε τη Shodan στο δικό της φυσικό περιβάλλον, το Cyberspace. Εκεί εσείς προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε εχθρούς/εμπόδια στο εκάστοτε firewall που έχει η Shodan και να καταστρέψετε συγκεκριμένα σημεία προκειμένου να ανοίξετε κάποια πρόσβαση στο δικό σας φυσικό κόσμο. Το Cyberspace, ανάλογα και με το βαθμό δυσκολίας που έχετε επιλέξει, είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση του παιχνιδιού, καθώς δεν επιτρέπει save, χάνετε εύκολα και κάθε φορά που χάνετε μειώνεται η υγεία σας στον φυσικό κόσμο (μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, αν χάσετε, χάνετε γενικά στο παιχνίδι). Ως εκ τούτου δεν μπορείτε να επαναλάβετε πολλές φορές το ίδιο Cyberspace, κάτι που κάνει την εμπειρία ακόμη πιο δύσκολη. Επιπλέον, υπάρχουν σημεία στο Cyberspace όπου η Shodan εκτοξεύει πάρα πολλούς εχθρούς και στην οθόνη σας δε ξέρετε από πού σας την πέφτουν. Τέλος, να αναφέρω πως η τελική μάχη με τη Shodan είναι στο Cyberspace – κάτι που προσωπικά δεν απόλαυσα καθόλου. Για το λόγο αυτό ανέφερα πως θα κατέβαζα την δυσκολία του Cyberspace, καθώς είναι από τα πράγματα που συμπάθησα λιγότερο στον τίτλο.
Ως προς τις ίδιες τις μάχες, τα πράγματα είναι λίγο διφορούμενα, κυρίως ανάλογα με τον εχθρό. Το παιχνίδι δεν καταφέρνει να αποφύγει εξ ολοκλήρου την παλιακή αίσθηση στο melee combat, με αποτέλεσμα να νιώθετε κάπως περίεργα και χωρίς καμία απόκριση κάθε φορά που κοπανάτε κάποιον εχθρό πχ με τον σωλήνα. Νιώθετε λίγο σα να βαράτε στον αέρα μέχρις ότου ο εχθρός ως δια μαγείας εξουδετερωθεί. Στην αντίπερα όχθη, η αίσθηση των όπλων ανεξαρτήτως είδους είναι άκρως ικανοποιητική. Ενδεχομένως στις επερχόμενες εκδόσεις για κονσόλες να προστεθεί απτική ανάδραση, οπότε η αίσθηση θα είναι καλύτερη. Από πλευράς χειρισμού, το παιχνίδι ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ, αν και η κίνηση και η αποφυγή εχθρών με το πληκτρολόγιο είναι πάντα ένα θέμα. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε χειριστήριο, αλλά σε αυτή την περίπτωση μάλλον θα σας δυσκολέψει η χρήση του inventory.
Οπτικά το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών. Όπως προανέφερα, σέβεται απόλυτα τον προκάτοχό του και αυτό φαίνεται σίγουρα στο εικαστικό κομμάτι. Το αρχικό System Shock δεν έχει πάλιωσε καλά, καθώς έχει γραφικά εντελώς άλλης εποχής και δεν παίζεται εύκολα. Στο remake, όλα τα επίπεδα του Citadel έχουν επανασχεδιαστεί σχεδόν ένα προς ένα σε σχέση με το original, με αναλύσεις και τεχνολογίες του σήμερα. Το καταπληκτικό είναι πως χρησιμοποιείται μία ψευδο-retro αισθητική που θεωρώ ότι ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του παιχνιδιού. Έτσι, ενώ φαινομενικά τα πάντα λάμπουν και εντυπωσιάζουν, όταν εξετάζετε από κοντά αντικείμενα ή τοποθεσίες ή ακόμα και εχθρούς παρατηρείτε έντονα ένα πιξέλιασμα στην οθόνη. Σε συνδυασμό με την έντονη χρωματική παλέτα, το αποτέλεσμα έχει κάτι από την αισθητική του Doom, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί μία εικαστική γοητεία. Μόνο αρνητικό, αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο, είναι πως τα έντονα χρώματα αφαιρούν κάτι από το horror του τίτλου, αν και το System Shock ποτέ δεν ήταν στην ουσία παιχνίδι τρόμου.
Το δε Cyberspace διαφέρει από την παραπάνω λογική του πιξελιάσματος και θυμίζει περισσότερο Rez: Infinite. Το εικαστικό του Cyberspace θα έλεγα πως ούτε ενοχλεί, αλλά ούτε και ενθουσιάζει, ενώ ενδεχομένως θα μπορούσε να είχε γίνει και λίγο καλύτερη δουλειά κυρίως στις λεπτομέρειες των εχθρών και του συνολικού περιβάλλοντος. Να σημειώσω πως οι λεπτομέρειες, που είχε βέβαια και το original, είναι αυτές που κάνουν την διαφορά. Έτσι, αν κουνήσετε τον κέρσορα ολούθε στην οθόνη σας, υπάρχουν περιγραφές για τα πάντα, από τις πόρτες μέχρι τα διάφορα αντικείμενα και από τζάμια μέχρι σωλήνες. Αυτά τα μικρά είναι που κάνουν τα παιχνίδια να ξεχωρίζουν και που δείχνουν το μεράκι και τον επαγγελματισμό των δημιουργών.
Ο ήχος ακολουθεί την ποιότητα των γραφικών και μάλιστα με μία βασική διαφορά. Το αρχικό παιχνίδι έσφυζε από τους «λατρεμένους» midi ήχους που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, αλλά στο σήμερα ακούγονται μάλλον αστείοι. Έτσι, έχει γίνει πλήρης επανασχεδιασμός και νέα υλοποίηση σε όλο τον ηχητικό τομέα, με πραγματικά αριστουργηματικά αποτελέσματα. Εκτός από κάποια ωραία ηλεκτρονικά κομμάτια με μία εσάνς 80s που συνοδεύουν την αρχή και το τέλος, όλο το παιχνίδι συντροφεύουν εξαιρετικοί ambient και electro ήχοι που ταιριάζουν γάντι. Τα ειδικά εφέ κυμαίνονται και αυτά σε πολύ υψηλά επίπεδα, τόσο στο φυσικό κόσμο όσο και στο Cyberspace. Επίσης όλες οι ερμηνείες που ακούγονται στα logs πείθουν και με το παραπάνω. Ο Diego είναι εξαιρετικός κακός, αλλά αυτό που προφανώς ενθουσιάζει είναι η Shodan. Η Terri Brosius επιστρέφει στον εμβληματικό αυτό ρόλο, εντυπωσιάζοντας όσο ποτέ άλλοτε. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό το πώς ερμηνεύει την αλαζονεία και το κόμπλεξ ανωτερότητας με αυτή τη ψυχρή χροιά που όλοι περιμένουμε να έχει μία τεχνητή νοημοσύνη. Εξαιρετική δουλειά!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου