Βρισκόμαστε στο 2012 και μία νεαρή κοπέλα βουτάει σε μία πισίνα κρατώντας την αναπνοή της. Τη βοηθάει, όπως μαθαίνουμε, στο να ξεχνάει τις αναμνήσεις – ή τουλάχιστον έτσι ελπίζει. Κάνοντας ένα flashback, πηγαίνουμε στα τέλη του '90 στο Two Rock της Arizona, μίας περιοχής με εξαιρετικά Αμερικάνικο τοπίο – λίγο η έρημος, λίγο η σκόνη, λίγο οι κλασικές κωμοπόλεις. Ο Vince παρέα με τη σύζυγό του, Michelle, την κόρη τους Zoe και τον πατέρα του Jim, μετακομίζουν προς το St. Louis του Missouri. Έχοντας ακούσει το αίτημα του πατέρα του, αποφασίζουν να πάνε οδικώς στο St Louis, μία απόφαση που θα αλλάξει όλη τους την ζωή. Στη διαδρομή και λίγο πριν το Two Rock, το αυτοκίνητο χαλάει και η παρέα αναγκάζεται να αναζητήσει βοήθεια στο Desert Dream, ένα μοτέλ τριτοδεύτερης κατηγορίας από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες.
Παράλληλα, τα αδέρφια Holt, ο μεγαλύτερος Tyler, ο μεσαίος Dale και ο μικρότερος Jay κάνουν διάρρηξη στο σπίτι του σερίφη του Two Rock για να αποσπάσουν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Η διάρρηξη δεν εξελίσσεται όπως περιμένουν και καταλήγουν και αυτοί στο Desert Dream για καταφύγιο από την αστυνομία, έχοντας τους επισκέπτες του μοτέλ ως ομήρους και μαζί τους ένα μαύρο βιβλίο του σερίφη, κάτι που θα αποδειχθεί καταστροφικό για τους ίδιους αλλά και όλους τους εμπλεκόμενους. Η ιστορία αποτελείται από δύο κεφάλαια, με το πρώτο να αφορά κυρίως τα γεγονότα γύρω από την ομηρία στο Desert Dream και το δεύτερο με την εξέλιξη των εμπλεκόμενων προσώπων μετά τα συμβάντα και μέχρι το 2012. Βασικοί ήρωες είναι ο Vince και ο Jay όσον αφορά το κομμάτι της δεκαετίας του '90, ενώ γυρίζοντας στο 2012 η Zoe γίνεται η κεντρική φιγούρα της ιστορίας. Πως όλα αυτά επηρέασαν την τότε μικρή Zoe; Θα καταφέρει να ξεπεράσει τους συνεχόμενους εφιάλτες που βλέπει από τότε; Ο Jay θα οδηγηθεί στην κάθαρση που επιθυμεί;
Παρακολουθείτε (και κρίνετε εννοείται) εναγωνίως τα τεκταινόμενα στο Desert Dream, ενώ υπάρχουν και χρονικά flashback για κάθε βασικό ήρωα, δείχνοντας μέρος της ζωής του και των προσωπικών του προβλημάτων. Θα μπορέσετε να καταλήξετε στο «καλό» σενάριο; Ή θα αποφασίσετε πως δεν τους αξίζει; Ό,τι και να κάνετε, το σίγουρο είναι πως θα απολαύσετε μία καλή ιστορία. Η αφήγηση είναι αριστουργηματική. Η εξιστόρηση, σκηνοθεσία και εξέλιξη της ομηρίας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μία ποιοτική ταινία δράσης. Η αγωνία κορυφώνεται και εσείς βρίσκεστε τόσο ρουφηγμένος μέσα στην ιστορία που θα ξεχάσετε ότι παίζετε παιχνίδι. Κάτι το οποίο, όμως, δε θα πρέπει και να κάνετε, καθώς quick time events εμφανίζονται συχνά-πυκνά και ορισμένες τέτοιες σκηνές επηρεάζουν σημαντικά το ρου της ιστορίας.
Όπως και τα παιχνίδια της Quantic Dream, και ιδιαίτερα το Detroit: Become Human, η επίδραση που έχουν στην ιστορία κάποιες αποφάσεις που καλείστε να πάρετε, δρόμοι που αποφασίζετε να ακολουθήσετε ή και οι προαναφερθείσες QTE σκηνές, είναι βαρυσήμαντη. Δεν πρόκειται για διαφημιστικό τρικ, που χρησιμοποιούν πολλά παιχνίδια του είδους για να προσελκύσουν παίκτες. Εδώ ξεκάθαρα υπάρχουν πολλαπλά παιχνίδια, τα οποία μπορείτε να δείτε ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνετε. Στο τέλος κάθε υποκεφαλαίου, μπορείτε να δείτε την εξέλιξη της ιστορίας ανάλογα με τις αποφάσεις και τα QTE που εσείς επιλέξατε, ενώ παράλληλα είναι εμφανές όλο το «δέντρο εξιστόρησης», όπως στο Detroit. Όλοι οι κρίσιμοι κόμβοι, δηλαδή, του παιχνιδιού γίνονται εμφανείς και μπορείτε μετά τους τίτλους τέλους να παίξετε από οποιονδήποτε από αυτούς προκειμένου να δείτε τις εναλλακτικές ιστορίες που θα εξελίσσονταν εάν είχατε πάρει διαφορετικές αποφάσεις.
Είναι όλα τέλεια λοιπόν; Δυστυχώς όχι. Το σενάριο έχει ένα συγκεκριμένο κενό που συνάντησα εγώ τουλάχιστον. Αυτό αφορά την Zoe. Είτε επιλέξετε να είναι μέρος της ομηρίας ή την σώσετε (αυτό συμβαίνει αρκετά νωρίς στο παιχνίδι), η ψυχολογική επίδραση που έχει το γεγονός στον μελλοντικό της εαυτό (που βλέπουμε στο 2012) είναι η ίδια. Και ενώ σε γενικές γραμμές αυτό είναι κάτι που δε μπορούμε να το κρίνουμε (το πώς δηλαδή μία τέτοια εμπειρία τραυματίζει ένα παιδί ψυχολογικά), εντούτοις μου έκανε εντύπωση πως σε ένα εφιάλτη που έχει η Zoe βλέπει γεγονότα που δεν θα μπορούσε να είχε ζήσει, καθώς εγώ την είχα σώσει και η ίδια απουσίαζε από το μοτέλ. Παράλληλα, πρέπει να αναφέρω πως το τέλος του παιχνιδιού, ενώ είναι εντυπωσιακό και κρατάει το ενδιαφέρον, είναι τόσο απότομο που προσωπικά πίστευα ότι ακολουθεί και άλλο κεφάλαιο. Μόλις είδα τίτλους τέλους αμέσως ανέτρεξα να δω αν έχει ανακοινωθεί κάποιο sequel, καθώς δε μπορούσα να πιστέψω πως η ιστορία τελειώνει με αυτό τον τρόπο. Δε βρήκα κάτι, δε γνωρίζω αν κάπου έχει ανακοινωθεί κάτι σχετικό, οπότε θα εκλάβω το απότομο αυτό τέλος ως κάτι που μου χάλασε λίγο την ωραία εμπειρία.
Ο χειρισμός είναι απλός, καθώς οι στατικές εικόνες (περισσότερα για στιλ γραφικών αμέσως μετά) δεν επιτρέπει κάποια κίνηση χαρακτήρων, και όλος ο έλεγχος των σκηνών και των QTE γίνεται με το ποντίκι. Παρότι μπορείτε να παραμετροποιήσετε το χρόνο αντίδρασης στα QTE, ο προκαθορισμένος είναι υπεραρκετός, ώστε να νιώσετε ότι όντως πρέπει να αντιδράσετε γρήγορα χωρίς όμως να παθαίνετε τα εγκεφαλικά που έχουν τα παιχνίδια της Quantic Dream. Έτσι απολαμβάνετε το παιχνίδι, νιώθοντας σίγουρος πως ό,τι συμβαίνει στην οθόνη σας αν μην τι άλλο δεν είναι αποτέλεσμα ενός λάθους στην πληκτρολόγηση.
Το μεγάλο πρόβλημα του As Dusk Falls είναι το εικαστικό. Αφενός η εξαιρετικά χαμηλή μέγιστη διαθέσιμη ανάλυση, μόλις 1920x1080, κάτι που ήταν οριακά αποτρεπτικό και για εμένα. Τα μοντέλα αυτοκινήτων, κτιρίων, πανίδας κτλ αποτελούνται από πολύ λίγα πολύγωνα για τα δεδομένα της εποχής μας. Τα αρνητικά κορυφώνονται με την καλλιτεχνική απόφαση των δημιουργών να μην υπάρχει καθόλου animation ή μάλλον να υπάρχει ένα πολύ βασικό animation. Μόνο κάποια αυτοκίνητα κινούνται ή καμιά σφαίρα ή τέλος πάντων κάτι στο ευρύτερο περιβάλλον. Οι χαρακτήρες και η δράση απαρτίζονται από στατικές εικόνες που μεταβάλλονται – σα να βλέπετε μια σειρά από φωτογραφικά στιγμιότυπα της ίδιας σκηνής. Όμορφα και ρεαλιστικά σχετικά στιγμιότυπα, αλλά πλήρως στατικά. Μόλις ξεκίνησα το παιχνίδι, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «Όχι, όχι, όχι δε θα το αντέξω. Απαράδεκτο.» Ήθελα να το παρατήσω το παιχνίδι, να δηλώσω άρρωστος και να γλιτώσω το review. Ευτυχώς, το εικαστικό σε καμία περίπτωση δε χαλάει την αριστουργηματική εξιστόρηση. Λίγα λεπτά παιχνιδιού αρκούν για να νιώσετε το συναίσθημα. Αφήνεστε. Ξεχνιέστε. Δεν καταλαβαίνετε αν υπάρχουν στατικές εικόνες, αν όλα κινούνται ή αν στο τέλος της ημέρας βλέπετε ταινία ή το ζείτε.
Η μουσική είναι ενδιαφέρουσα, αν και δε μπορώ να πω πως είναι κάτι που μένει στο μυαλό. Εξαίρεση αποτελεί το μουσικό κομμάτι των τίτλων αρχής και του μενού, ένα ωραίο και βαθιά αμερικάνικο country κομμάτι. Οι ερμηνείες όπως μπορείτε να φανταστείτε είναι απλά κορυφαίες. Η σκηνοθεσία είναι καταπληκτική και όλοι οι ήρωες θα μπορούσαν να ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ. Πραγματικά, έχω καιρό να δω τόσο καλές ερμηνείες σε παιχνίδι. Αν το παίξετε θα με θυμηθείτε. Να σημειώσω εδώ, πως υπάρχει πλήρης μετάφραση του μενού και όλων των διαλόγων στα ελληνικά, με την δουλειά που έχει γίνει να είναι εξαιρετική και πολύ πιστή στο αγγλικό κείμενο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου