Τις περισσότερες φορές, η ομιλία δεν παίζει σωστά, δεν συμβαδίζει με τους υπότιτλους, επαναλαμβάνεται ή/και κόβεται απότομα. Από κει και πέρα η ιστορία παρουσιάζεται με έναν ξεπερασμένο τρόπο και ξετυλίγεται με τα sprites των χαρακτήρων να πηγαίνουν από πίστα σε πίστα, κάτι να λένε και κάποιον να πολεμάνε. Δεν αξίζει ιδιαίτερα να την επισκεφτείτε αφού δεν προσφέρει κάτι, πέρα από τίτλους για το online profile σας και concept art. Από λοιπά single-player modes, υπάρχουν τα arcade, survival, training και local versus, όπως είθισται σε τέτοια παιχνίδια. Το μοναδικό που αξίζει να σημειώσω εδώ είναι ότι μέσω του arcade μπορείτε να ξεκλειδώσετε τους δύο χαρακτήρες που δεν είναι διαθέσιμοι εξαρχής. Ο σχεδιασμός ωστόσο δεν είναι ο βέλτιστος. Για επιλογή δυσκολίας ας πούμε, πρέπει να πάτε στα options και να αλλάξετε τη δυσκολία αντί να υπάρχει επιλογή με το που επιλέξετε να παίξετε arcade. Μικροπροβλήματα τέτοια και ένα αίσθημα βιασύνης και προχειρότητας χαρακτηρίζει όλο το παιχνίδι βέβαια. Υπάρχει tutorial -ο Θεός να το κάνει- που δεν σας μαθαίνει σχεδόν τίποτα.
Είναι παρουσιασμένο μέσο κειμένων, σαν manual ή οδηγίες που θα έβρισκες σε ένα demo για να καταλάβεις τα βασικά. Τα συστήματα που παιχνιδιού εξηγούνται, μα όχι στην πράξη και δεν υπάρχει αφοσιωμένο tutorial για τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Το training έχει κι αυτό υπερβολικές ελλείψεις ως προς το τί επιτρέπει να κάνετε. Τα movelists δεν έχουν αρκετές πληροφορίες, οι επιλογές για τη συμπεριφορά του αντιπάλου δεν λειτουργούν σωστά, ενώ παρά τις προσπάθειές μου δεν κατάφερα να συνδέσω δεύτερο χειριστήριο παρότι υπάρχει επιλογή. Το online, ευτυχώς, λειτουργεί σωστά. Χρησιμοποιείται εξάλλου GGPO και είναι ένα από τα μεγάλα ατού του παιχνιδιού. Αν βρείτε αντίπαλο, τουλάχιστον παίζετε χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις. Δεν είναι εύκολο να βρείτε κάποιον όμως και δεν δίνονται επιλογές για φιλτράρισμα περιοχής ή συνδεσιμότητας, πράγμα που δεν βοηθάει καθόλου. Λίγα λόγια για το gameplay και τα συστήματα που εισάγει το Omen of Sorrow. Πρόκειται για ένα fighting game τύπου κλασικού Street Fighter. Κάθε βασικό κουμπί αντιστοιχεί σε μια επίθεση, σε συνδυασμό με συγκεκριμένες κινήσεις του μοχλού εξαπολύετε ειδικές κινήσεις και υπάρχει μια μπάρα ενέργειας που γεμίζει στην μάχη και ξοδεύεται ολόκληρη για μια μοναδική κίνηση μεγάλης ζημιάς ή κομματιαστά δυναμώνοντας τις επιμέρους ειδικές κινήσεις σας.
Υπάρχουν μερικές ιδιαιτερότητες ωστόσο. Η πρώτη, είναι οι πίστες και το μέγεθός τους. Είναι τεράστιες σε μήκος, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα βήματα να φτάσετε στην κάθε γωνία από ότι συνήθως. Αυτό δεν σημαίνει πως το παιχνίδι δίνει έμφαση στη μάχη εκτός γωνίας, ότι χαρακτήρες επωφελούνται τρομερά από το να σε κρατάνε εκεί ή ότι δεν βλέπετε την γωνία καθόλου μέσα στην μάχη. Απλά, υπάρχει μια αισθητή “άπλα”. Το μέλλον και το πιο επαγγελματικό παιχνίδι θα δείξει αν και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί κάπως αυτή η ιδιαιτερότητα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου