Η Telltale και εγώ έχουμε μεγάλη ιστορία, η οποία έχει διαφορετικές επιλογές και εγώ πάντα κάνω τις χειρότερες. Ας αρχίσουμε κάπως έτσι την ανάλυση των πρώτων δύο επεισοδίων της τρίτης σεζόν του Walking Dead, ονόματι A New Frontier και αν αυτή η εισαγωγή σας φαίνεται μέτρια, εξαιρετικά, επειδή ταιριάζει με την εντύπωση που αφήνει το παιχνίδι μέχρι τώρα.
Μετά από δύο σεζόν Walking Dead, η Telltale, μάστερ της αφήγησης καθώς είναι, επιστρέφει για να μας καταπλήξει για τρίτη φορά με την φανταστική ιστορία της τρίτης σεζόν. Αφήνω τον σαρκασμό στην άκρη για λίγο, επειδή δεν συμμερίζονται όλοι την παιχνιδιάρικη προσωπικότητα μου, για να ρίξουμε μία κουρασμένη ματιά στην πλοκή. Ως γνωστόν το παιχνίδι λαμβάνει χώρα στον κόσμο του Walking Dead, για όσους δεν έχουν δει την τηλεοπτική σειρά ή δεν έχουν διαβάσει το κόμικ ή δεν έχουν παίξει τις προηγούμενες δύο σεζόν, ελπίζω κάποτε να σας απελευθερώσουν από το Guantanamo Bay, επειδή δεν μπορώ να καταλάβω πώς αλλιώς το αποφύγατε. Υπάρχουν ζόμπι, αν δαγκώσουν κάποιον γίνεται και αυτός ζόμπι, αν πεθάνει κάποιος γίνεται ζόμπι όπως και να έχει, ο χειρότερος εαυτός των ανθρώπων βγαίνει στη φόρα και πρωταγωνιστής (αν και όχι ο χαρακτήρας που ελέγχουμε πάντα) είναι ένα μικρό αθώο κορίτσι. Αυτό είναι το ψωμί και αλάτι της Telltale με λίγα λόγια, απεγνωσμένοι χαρακτήρες που κάνουν απεγνωσμένα πράγματα και μας βουρκώνουν, καθώς οι χαρακτήρες που εμφανίζονται απειλούνται από θάνατο διά φαγώματος πιο συχνά και απο τους ηθοποιούς στο Game of Thrones.
Ξεχάστε όλα αυτά καθώς ξεκινάει η τρίτη σεζόν του Walking Dead. Πλέον αναλαμβάνετε το ρόλο ενός νέου (ίσως Μεξικάνου;) χαρακτήρα ονόματι Javier που ζει το δικό του οικογενειακό δράμα και όλα τα στερεότυπα που θα μπορούσαν να συνοδεύουν ένα άτομο ισπανικής καταγωγής, κάνουν την εμφάνιση τους κατά την διάρκεια των δύο πρώτων επεισοδίων. Ο Λατίνος ήρωας που αναλαμβάνετε να πάρετε αποφάσεις εκ μέρους του, ταξιδεύει με ολόκληρη την οικογένειά του μαζί, καπνίζει χόρτο μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού, πετάει ατάκες στα ισπανικά κάθε τρεις και λίγο και θέλει να κάνει σεξ με την γυναίκα του αδελφού του. Αν σας φαίνεται σαν σαπουνόπερα, αλλά με ζόμπι, έχετε πέσει μέσα, γιατί αυτό ακριβώς είναι. Η Clementine, ο βασικός πρωταγωνιστής των προηγουμένων σεζόν, εμφανίζεται κάποια στιγμή στην μέση του πρώτου επεισοδίου, με όσο πιο κουλ τρόπο γίνεται, για να σας κάνει να αναπολίσετε τις καλές εποχές που παίζατε με αυτήν.
Ο (μάλλον Μεξικάνος) πρωταγωνιστής Javier αναρωτιέται για την εθνικότητα της Clementine.
Σχεδόν κανένας δεν πεθαίνει, εκτός από ένα άτομο το οποίο δεν είχε καμμία προσωπικότητα εξαρχής, έτσι ώστε ο θάνατός του να έχει οποιοδήποτε αντίκτυπο. Όλη την ώρα ακούτε τον Λατίνο Ash Williams να κλαίγεται επειδή θέλει να γεμίσει την τορτίγια της κουμπάρας του, αλλά δεν μπορεί επειδή η οικογένεια είναι το παν. ΚΑΜΜΙΑ ενδιαφέρουσα επιλογή δεν πέφτει στα χέρια σας στα δύο πρώτα επεισόδια, πέρα απο το αν θα δώσετε στην κουμπάρα να σας κρατήσει την μαράκα. Σταματάω με τα ισπανικά σεξουαλικά υποννοούμενα. Μετά απο τρείς ώρες παιχνιδιού, δεν μπορώ να αναπολήσω τίποτα άλλο ενδιαφέρον στην πλοκή και αυτό, για παιχνίδι της Telltale, σημαίνει αποτυχία. Ας ελπίσουμε ότι η συνέχεια θα είναι καλύτερη.
Περνάμε στο gameplay, κάτι που δεν θα πάρει πολύ, καθώς πάντα μιλάμε για παιχνίδι της Telltale. Όπως σε κάθε τίτλο της εταιρείας, έτσι και εδώ το gameplay χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: το να επιλέγετε τί θα θέλατε να πει ή να κάνει ο χαρακτήρας σας αλλάζοντας έτσι την ιστορία “δραστικά”, και τα quick time events. Που σημαίνει ότι βλέπετε πράγματα να συμβαίνουν στην οθόνη, εμφανίζεται ένα κουμπί, πρέπει να το πατήσετε γρήγορα και μετά κάτι συμβαίνει. Καθώς πρόκειται για Walking Dead, έχετε την ευκαιρία να πυροβολήσετε και μερικά ζόμπι με όπλα πού και πού, αλλά αρκεί να ρίξετε προς την γενική τους κατεύθυνση και τα ζόμπι πέφτουν ξερά. Με λίγα λόγια, δεν είστε εδώ για το gameplay, αλλά για την ιστορία και την παρουσίαση.
Tα πρώτα επεισόδια στο μεγαλύτερο μέρος τους διαδραματίζονται σε μία σκοτεινή χωματερή.
Και μιλώντας για την παρουσίαση, ας ρίξουμε μία ματιά στα γραφικά. Διατηρώντας το κλασικό στιλ, τα γραφικά του Walking Dead είναι cel-shaded και δουλεύουν πολύ καλά με το σκοτεινό περιβάλλον του παιχνιδιού και τα ζόμπι. Μεταφέρουν καλά το κλίμα του κόμικ, αλλά επειδή ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού διαδραματίζεται νύχτα, το στιλ των γραφικών κάνει τη σιλουέτα των ζόμπι να διαγράφεται μέσα στο σκοτάδι και αυτό χαλάει κάποιες στιγμές με υψηλό κρεσέντο. Πάντως οι εκφράσεις προσώπου έχουν βελτιωθεί σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, καθώς και τα γραφικά γενικά. Η μουσική είναι απαλή και συνοδεύει εξαιρετικά τα τεκτενόμενα, χωρίς να γίνεται ενοχλητική. Το voice acting βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, αν και σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί έχουν ισπανική προφορά και αυτό μπορεί να γίνει βαρετό, ειδικά αν το ακούτε επί τρεις ώρες.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου για τα πρώτα δύο επεισόδια του Walking Dead: Season 3. Όταν ολοκληρωθεί η σεζόν θα την αναλύσουμε πιο διεξοδικά, με βαθμολογία κλπ. Αλλά προς το παρόν... νέκρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου