H σειρά Sacred συμπληρώνει 10 χρόνια ζωής και συνεχίζεται με το Sacred 3. Δυστυχώς το παιχνίδι καταφέρνει να πετάξει στα σκουπίδια όλα τα στοιχεία που αγαπήθηκαν στους προκατόχους του, έχοντας κυρίως επιρροές από το πρόσφατο Sacred Citadel, κάτι που αποδεικνύεται καταστροφικό για το όποιο κύρος είχε η σειρά την τελευταία δεκαετία.
Το σενάριο του Sacred 3 είναι κοινότυπο και αποτελεί απλά την αφορμή για να ξεκινήσει η δράση, όπως συμβαίνει και σε ανάλογα παιχνίδια του είδους. Η ιστορία σας μεταφέρει στο βασίλειο της Ancaria, όπου οι δυνάμεις του κακού με μπροστάρη τον αυτοκράτορα Zane Ashen, προσπαθούν να πάρουν στην κατοχή τους το υπερπολύτιμο για την προστασία της Ancaria αντικείμενο ονόματι “Heart of Ancaria”. Εσείς αναλαμβάνετε το ρόλο ενός από πέντε επίλεκτους μαχητές του τάγματος των Seraphim με σκοπό να προστατέψετε το πανίσχυρο Heart of Ancaria προτού πέσει στα χέρια των εχθρών.
Πρώτο ατόπημα είναι το γεγονός ότι μόνο οι τέσσερις από τους πέντε χαρακτήρες είναι διαθέσιμοι εξαρχής, ενώ ο πέμπτος χαρακτήρας ξεκλειδώνεται μόνο μέσω DLC! Μάλιστα το ίδιο συμβαίνει και για κάποιες μικρές αποστολές στο κύριο campaign του παιχνιδιού! Μιλάμε για ένα παιχνίδι που απροκάλυπτα στερεί από τους παίκτες χαρακτηριστικά που έχουν πληρώσει, αφού τόσο στο εξώφυλλο όσο και στην ιστορία αναφέρονται ξεκάθαρα πέντε χαρακτήρες. Προσπερνώντας αυτό το θέμα και πηγαίνοντας στην επιλογή χαρακτήρα, συνειδητοποιείτε ότι ο κάθε ένας έχει συγκεκριμένη class (warrior, paladin, ranger, lancer) και δικά του σετ ειδικών κινήσεων και δεν μπορείτε να αλλάξετε τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά.
H δράση είναι επαναλαμβανόμενη και βαρετή.
Στα του gameplay, το Sacred 3 είναι ένα ισομετρικό hack and slash όπου ξεκοιλιάζετε δεκάδες εχθρούς που έρχονται κατάπάνω σας, ανεβαίνοντας σταδιακά level, μαζεύοντας νομίσματα και βελτιώνοντας τις ειδικές επιθέσεις σας, ξοδεύοντας ένα μέρος των χρημάτων σας και έχοντας φτάσει στο απαιτούμενο level κάθε φορά. Επίτηδες δεν το αποκαλώ action RPG, γιατί το Sacred 3 είναι εντελώς απογυμνωμένο από οτιδήποτε θυμίζει το εν λόγω είδος. Δεν υπάρχουν υποαποστολές, ΑΙ χαρακτήρες, μπουντρούμια, δεν μπορείτε να αλλάξετε πανοπλία, δεν μαζεύετε καν loot από τα σεντούκια και τα κουφάρια των εχθρών παρά μόνο νομίσματα(!), ενώ συνολικά κάθε χαρακτήρας αποκτά τρία όπλα όλα κι όλα (τα οποία είναι και παρόμοια) στη 10ωρη διάρκεια του παιχνιδιού. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει κανένα από τα εθιστικά στοιχεία των action RPG και σύντομα η ενασχόληση με τον τίτλο γίνεται απίστευτα επαναλαμβανόμενη και ανιαρή. Σε αυτό συνυπολογίστε και το κρύο χιούμορ και τις εκτός τόπου και χρόνου ατάκες που ξεστομούν οι χαρακτήρες και έχετε μία καλή ιδέα του τί σας περιμένει στο παιχνίδι.
Πέρα από τις όποιες αναβαθμίσεις κάνετε στις ειδικές κινήσεις και στην ισχύ των τριών συνολικά όπλων σας, καλείστε να επιλέξετε να έχετε μαζί σας κι ένα weapon spirit το οποίο είναι μία ψυχή κάποιου πολεμιστή που ενισχύει κάποια χαρακτηριστικά σας με αντίτιμο την μείωση κάποιων άλλων. Για παράδειγμα με ένα weapon spirit έχετε μεγαλύτερη ισχύ στις επιθέσεις σας αλλά μειώνεται η ενέργεια που ανανεώνετε όταν πίνετε κάποιο φίλτρο ενέργειας, ενώ κάποιο άλλο σας ενισχύει το critical hit αλλά σας κάνει πιο ευάλωτους σε μαγικές επιθέσεις κλπ. Τα weapon spirit δίνουν μία μικρή ανάσα στρατηγικής στον ατέρμονο επαναλαμβανόμενο μονόλογο hack and slash του παιχνιδιού, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν για να βελτιώσουν σημαντικά το gameplay.
To online co-op σώζει κάπως την κατάσταση.
Η πορεία σας στο βασίλειο της Ancaria μέσα από τις αποστολές του παιχνιδιού είναι απολύτως γραμμική και όπως αναφέρθηκε παραπάνω δεν υπάρχουν υποαποστολές για να σπάσουν λίγο την μονοτονία. Συγκεκριμένα υπάρχουν 15 αποστολές, οι οποίες έχουν ακριβώς την ίδια δομή και καταλήγουν όλες σε μάχη με αφεντικό, ενώ υπάρχουν και κάποιες μικρότερες αυτόνομες αποστολές σε μικρές περιοχές που είναι κυρίως αρένες, όπου προσπαθείτε να επιβιώσετε ενάντια σε πέντε κύματα εχθρών κάθε φορά. Αν και ο σχεδιασμός των εκάστοτε περιοχών κάθε αποστολής δεν έχει να επιδείξει σπουδαία πράγματα, η ποικιλία στα περιβάλλοντα είναι ένα από τα λίγα θετικά του campaign. Θετικό είναι και το γεγονός ότι τα αφεντικά απαιτούν πιο έξυπνη προσέγγιση στην αντιμετώπισή τους (σε αντίθεση με τους εντελώς ανεγκέφαλους μικρούς εχθρούς), τουλάχιστον στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας. Το campaign στο normal είναι περίπατος στον κήπο για τον μέσο παίκτη που έχει ασχοληθεί έστω και επιδερμικά με το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου