Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Βαγδάτη του 9ου αιώνα, στο 861 μΧ, 20 χρόνια πριν τα γεγονότα του Assassin’s Creed Valhalla. Πρωταγωνιστής είναι ο γνωστός μας από το Valhalla, Basim Ibn Ishaq, ο οποίος εδώ ακόμα είναι ένας κοινός κλέφτης που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες φτώχειας. Ο Basim τυγχάνει να είναι υποστηρικτής των Hidden Ones (όπως ήταν γνωστοί στις αρχές τους οι Assassins) και θέλει να γίνει μέλος της αδελφότητάς τους.
Παρόλο που οι Hidden Ones τον απορρίπτουν, εκείνος, θέλοντας να τους εντυπωσιάσει και να τους πείσει για τις ικανότητές του, αποφασίζει να κλέψει ένα μυστήριο αντικείμενο από το παλάτι του Χαλίφη, το οποίο το έχουν φέρει εκεί τα μέλη του Order of the Ancients (αυτοί που αργότερα γίνονται οι Templars). Παρόλο που καταφέρνει να το κλέψει, πολύ σύντομα τα πράγματα πάνε πολύ στραβα και βρίσκεται κυνηγημένος σχεδόν από τους πάντες στην Βαγδάτη. Ευτυχώς για αυτόν, οι Hidden Ones αποφασίζουν να τον πάρουν υπό την προστασία τους και να τον εκπαιδεύσουν στην βάση τους στο Alamut, ώστε να γίνει ένας από αυτούς. Έτσι λοιπόν, ο Basim, ως Hidden One πλέον, αποφασίζει να πολεμήσει ενάντια στους εχθρούς της αδελφότητας και να αποτινάξει τον ζυγό του Order από την Βαγδάτη.
Παρόλο που η αρχή της ιστορίας υπόσχεται κάτι που θυμίζει τον μύθο του Αλαντίν και η ιστορική απεικόνιση της Βαγδάτης του 9ου αιώνα είναι πράγματι ενδιαφέρουσα, σύντομα αντιλαμβάνεστε πως η πλοκή είναι κλισέ, οι διάλογοι είναι βαρετοί και οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι. Ακόμα και ο Basim είναι ανέμπνευστος σαν πρωταγωνιστής και ας προσπαθεί το παιχνίδι να πείσει για το αντίθετο. Δυστυχώς, μένει στα λόγια, χωρίς να δείτε ποτέ γιατί και πώς ακριβώς έχει να πει κάτι παραπάνω.
Στα του gameplay, μην περιμένετε έναν αχανή χάρτη και ατέλειωτες ώρες εξερεύνησης. Τα γεγονότα μένουν στην Βαγδάτη και στα προάστιά της και η διάρκεια του τίτλου είναι γύρω στις 25 με 30 ώρες αν θέλετε να βρείτε τα πάντα. Καθώς αναλαμβάνετε διάφορες αποστολές, μαζεύετε στοιχεία που ξεκλειδώνουν ακόμα περισσότερες αποστολές και ανακαλύπτετε περισσότερα πράγματα για τα μέλη του Order. Όταν ανακαλύψετε αρκετά για έναν από αυτούς και μάθετε την αληθινή του ταυτότητα, μπορείτε να επιχειρήσετε να τον ξεκάνετε, συνήθως σε μία μεγαλύτερη και πιο ζόρικη αποστολή. Όπως και στα παλιότερα AC, η έμφαση είναι στο stealth και αν πάτε να πολεμήσετε τους φρουρούς χωρίς φόβο και σύνεση, σύντομα βρίσκεστε είτε να τρέχετε να κρυφτείτε από τις διμοιρίες που σας κυνηγούν, είτε με μερικά ξίφη και μαχαίρια να αποτελούν μόνιμο μέρος της ανατομίας σας. Σίγουρα δεν βοηθάει και το ότι το σύστημα μάχης είναι υπερβολικά απλό και, ειλικρινά, βαρετό. Προσπαθείτε να αποκρούσετε τις γρήγορες επιθέσεις και αποφεύγετε τις δυνατές, τίποτε άλλο. Επίσης η νοημοσύνη των εχθρών συχνά είναι λίγο χειρότερη από αυτή μίας τοστιέρας.
Πρέπει να γίνετε το «φάντασμα» της Βαγδάτης και να χτυπάτε από τις σκιές. Σε αυτό βοηθάνε τα διάφορα εργαλεία των Hidden Ones που ξεκλειδώνετε και μπορείτε να αναβαθμίσετε όσο προχωρά η ιστορία. Βοηθάει επίσης η εκπλήρωση των διαφόρων συμβολαίων ως side-quests που μπορείτε να κάνετε μεταξύ των story missions και τα οποία βρίσκετε στα διάφορα γραφεία των Hidden Ones που είναι διασκορπισμένα στην Βαγδάτη. Έτσι μπορείτε να κερδίσετε skill points που τα επενδύετε στο skill tree του Basim, ώστε να αποκτήσετε νέες ικανότητες μάχης αλλά και stealth. Εκτός από τα skill points, έτσι μπορείτε να κερδίσετε και διάφορα tokens. Τα tokens μπορείτε να τα αποκτήσετε και κλέβοντάς τα από τους διάφορους κατοίκους της πόλης, καθώς ο Basim παραμένει αλαφροχέρης. Τα tokens χρησιμοποιούνται με διάφορους τρόπους. Πχ μπορείτε να μειώσετε τις τιμές στα μαγαζιά των εμπόρων, να δωροδοκήσετε φρουρούς, ή να τα δώσετε σε μισθοφόρους ώστε να κάνουν επίθεση στους εχθρούς σας και να δημιουργήσουν έτσι έναν πολύ χρήσιμο αντιπερισπασμό, μεταξύ άλλων. Μία άλλη καλή χρήση τους, είναι η δυνατότητα να λαδώσετε μαντατοφόρους ώστε να μειωθεί το επίπεδο επικινδυνότητας σας. Αν κάνετε κάτι παράνομο και σας δει ο κόσμος -ή ακόμα χειρότερα, οι φρουροί- οι εχθροί έχουν υψηλότερο βαθμό επιφυλακής και σας ψάχνουν πιο ενεργά, σας επικηρύσσουν με αφίσες στους δρόμους (που μπορείτε να σκίσετε) και γενικά κάνουν την ζωή σας πολύ πιο δύσκολη.
Κατά τα άλλα, τα RPG στοιχεία των πιο πρόσφατων AC δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Μπορείτε να βρείτε διάφορα καλούδια (ή να αγοράσετε κάποια από διάφορους εμπόρους), όπως νέα σπαθιά, μαχαίρια και πανοπλίες, το καθένα εκ των οποίων έχει την δική του ικανότητα. Επίσης, βρίσκετε διάφορα κοσμητικά φυλαχτά αλλά και νέα χρώματα για τον εξοπλισμό σας. Μάλιστα, εφόσον βρείτε τα σχετικά προσχέδια, μπορείτε να αναβαθμίσετε τα όπλα και τις πανοπλίες σας στους διάφορους σιδεράδες που συναντάτε. Με το αζημίωτο φυσικά, καθώς η αναβάθμιση χρειάζεται χρήματα και υλικά, τα οποία κερδίζετε μέσω των διάφορων αποστολών και μαζεύοντάς τα από διάφορα αντικείμενα στον κόσμο γύρω σας.
Παρόλο που η ποικιλία των εχθρών είναι πολύ περιορισμένη, το παιχνίδι σας δίνει μία σχετική ελευθερία στο πώς προσεγγίζετε τον στόχο σας, ειδικά στις αποστολές όπου πρέπει να δολοφονήσετε κάποιο από τα μέλη του Order. Αν χρησιμοποιήσετε το περιβάλλον και τα εργαλεία σας σωστά, μπορείτε να δημιουργήσετε έξυπνες καταστάσεις που λειτουργούν προς όφελός σας, ώστε να αποφύγετε τις πολλές μάχες και τους επακόλουθους μπελάδες. Βέβαια εδώ πρέπει να πούμε πως το παραδοσιακό παρκούρ αρκετές φορές είναι δύστροπο κι έτσι καταλήγετε να κάνετε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σκοπεύατε. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακριβώς εξαιτίας αυτού του προβλήματος σας παίρνουν χαμπάρι οι φρουροί ή κάνετε ένα λάθος άλμα, με επίπονα αποτελέσματα. Πέρα απ΄ όλα αυτά, το μεγάλο θέμα είναι πως, από ένα σημείο και μετά, το παιχνίδι και οι αποστολές του γίνονται επαναλαμβανόμενες, με πράγματα που έχουμε δει ξανά και ξανά. Ξεκλειδώστε τον τάδε πύργο, βρείτε το τάδε μέρος, εισχωρήστε σε μία φυλασσόμενη περιοχή χωρίς να γίνετε αντιληπτός και κλέψτε ένα αντικείμενο ή σκοτώστε κάποιον στόχο. Έχει πλάκα στην αρχή, αλλά γρήγορα γίνεται ρουτίνα, ειδικά αν είστε βετεράνος της σειράς, ενώ όπως προαναφέρθηκε η ιστορία δεν βοηθά στο να κρατηθεί το ενδιαφέρον.
Οπτικά, το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού είναι σίγουρα η Βαγδάτη, οι διάφορες συνοικίες της και η αρχιτεκτονική της. Είναι μία πόλη γεμάτη ζωή και κτίρια, με όμορφες λεπτομέρειες και ωραίες ιστορικές πινελιές, που σας κάνει να θέλετε να την εξερευνήσετε και να ζήσετε το όνειρο των χιλίων και μία νυχτών. Οι χαρακτήρες, από την άλλη, δεν είναι τόσο ενδιαφέροντες ή λεπτομερείς οπτικά και το animation προσώπου τους, όπως και το lip-sync τους, δείχνουν πως το παιχνίδι κρατιέται πίσω από τις κονσόλες προηγούμενης γενιάς. Όχι πως δεν υπάρχει ωραία καλλιτεχνική κατεύθυνση και δεν έχει πέσει δουλειά, αλλά είναι φανερό πως λείπε η προσοχή που έχουμε συνηθίσει στα μεγάλα Assassin's Creed. Το soundtrack είναι ταιριαστό και αποτελεί μία μίξη παραδοσιακής ανατολίτικης μουσικής με synth και electronica στοιχεία. Μάλλον δεν θα μπει σε κάποιο playlist σας, αλλά σίγουρα είναι ευχάριστο. Το voice acting είναι ως επί το πλείστον ικανοποιητικό, χωρίς να ξεχωρίζει. Δεν σας μένει κάποια ερμηνεία, αλλά ούτε θα έχετε παράπονο. Μοναδική εξαίρεση είναι οι διάφοροι μικροί διάλογοι που ακούγονται όταν επισκέπτεστε κάποιον έμπορο. Εκεί πραγματικά είναι σα να ακούς δύο ρομπότ να μιλάνε μεταξύ τους (και δεν θα εξέπληττε αν όντως χρησιμοποιήθηκε ΑΙ για τη σύνθεσή τους).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου