Ο Τόλκιν έχει κάνει θαύματα για τη λογοτεχνία του φανταστικού, γεγονός αδιαμφισβήτητο. Από την κυκλοφορία των γραπτών του, έχουμε κατακλυστεί από ξωτικά, μάγους και νάνους. Μυστηριωδώς, οι τελευταίοι πάντα έχουν το ρόλο κομπάρσων, βοηθητικών χαρακτήρων σε ιστορίες που αφορούν άλλους. Το The Dwarves έρχεται να “διορθώσει” αυτό το κακό, φέρνοντας τους κοντούς, παρεξηγημένους ήρωες στο προσκήνιο.
Η ιστορία του παιχνιδιού είναι και το μεγαλύτερο προτέρημά του. Πρόκειται για την περιπέτεια του Tungdil Goldhand, ενός νάνου που μεγάλωσε μακριά από τους ομοίους του, υπό την προστασία ενός εκ των μεγάλων μάγων της ηπείρου Girdlegard. O Tungdil ξεκινάει ένα μικρό ταξίδι για ένα θέλημα του μέντορά του, όταν στον δρόμο συναντάει δύο άλλους νάνους που του φέρνουν ενδιαφέροντα νέα. Παράλληλα, ξεδιπλώνεται και μία ίντριγκα στην ήπειρο που θέλει τους μάγους νεκρούς και το κακό να κυριαρχεί παντού. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινάει και η ιστορία του Tungdil που βρίσκεται στο κέντρο αυτών των εξελίξεων και προσπαθεί να διορθώσει τα κακά του κόσμου όλου. Το σενάριο ακούγεται μάλλον υποτυπώδες, αλλά αν το The Dwarves καταφέρνει ένα πράγμα καλά, αυτό είναι να παρουσιάσει την πλοκή με ευχάριστο, αν μη τι άλλο, τρόπο. Οι cutscenes είναι προσεγμένες και οι φωνές των ηρώων καλοδουλεμένες, σημεία με βαρύνουσα σημασία, αφού πρόκειται για ένα καθαρά indie παιχνίδι.
Το The Dwarves βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Markus Heitz οπότε υπήρχε εκ τον προτέρων ένα σημαντικό θεμέλιο για την ιστορία. Το πρόβλημα που προκύπτει από τη μεταφορά εντοπίζεται στην γραμμικότητα του παιχνιδιού. Το The Dwarves τοποθετεί τον Tungdil και τους υπόλοιπους νάνους σε ένα χάρτη με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος και μία πιο ελεύθερη προσέγγιση του στόχου. Με πιο απλά λόγια, για να φτάσετε στον στόχο της τρέχουσας αποστολής, μπορείτε να ακολουθήσετε διάφορες διαδρομές στο χάρτη, κάθεμια με τις δικές της στάσεις. Θέλοντας λοιπόν να ακολουθήσει πιστά τη συνταγή ενός καθαρόαιμου RPG, το παιχνίδι δίνει την ελευθερία των πολλαπλών μονοπατιών και των πολλαπλών επιλογών σε διάφορα σημεία, τα οποία όμως μοιάζουν παντελώς ανούσια. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις οι επιλογές που κάνετε κατά το ταξίδι προς την εκάστοτε αποστολή έχουν και διαφορετικές επιπτώσεις στην πορεία των ηρώων. Ως επί το πλείστον, το τί γίνεται στο σενάριο είναι προκαθορισμένο, συνεπώς η ύπαρξη πολλαπλών επιλογών μοιάζει απλά ανούσια.
Ο Tungdil είναι ένας συμπαθητικός, πλην προβλέψιμος ήρωας.
Το gameplay του The Dwarves είναι μια πιο σύνθετη ιστορία. Πρόκειται για κράμα παιχνιδιού τακτικής με στοιχεία MMORPG. Αν δεν χειρίζεστε τον Tungdil σε σκηνικά που εξυπηρετούν την αναζήτηση στοιχείων, τα οποία είναι περιορισμένα και αρκεί το πάτημα ενός πλήκτρου για να ανακαλύψετε τα μυστικά της περιοχής, τότε βρίσκεστε σε μάχες. Σε αυτές χειρίζεστε έναν κάποιο αριθμό ηρώων (από τους 15 διαθέσιμους) μεταξύ των οποίων και χαρακτήρες που δεν είναι νάνοι, ακόμα και ξωτικά, πράγμα κάπως παράξενο αν δει κανείς απλά την ονομασία του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση, η λογική έχει ως εξής: κάθε στιγμή έχετε τον έλεγχο μόνο ενός ήρωα, με τους υπόλοιπους να ελέγχονται από το παιχνίδι. Κάθε ήρωας έχει τις δικές του ικανότητες στη μάχη και μονάχα αυτές, δηλαδή δεν υπάρχει κάποια βασική, χωρίς περιορισμούς επίθεση. Οι ικανότητες κοστίζουν AP points, που επανέρχονται μετά από λίγα δετερόλεπτα. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύστημα cooldown, που όμως μοιράζεται μεταξύ όλων των ικανοτήτων ενός χαρακτήρα, αν δηλαδή οι AP τελειώσουν, τότε ουσιαστικά ο ήρωας αχρηστεύεται για μερικά δευτερόλεπτα.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το παιχνίδι σημειώνει πως μπορείτε να αναλάβετε έναν άλλον ήρωα στο πεδίο της μάχης που μέχρι τότε δρούσε πρωτοβουλιακά. Συμβαίνει, με άλλα λόγια, ένας μόνιμος κύκλος στο The Dwarves. Εκμεταλλεύεστε τις ικανότητες ενός ήρωα μέχρι να χρειαστεί cooldown, έπειτα πηδάτε στον επόμενο, έπειτα στον επόμενο, και πάει λέγοντας. Οι καταστάσεις είναι πραγματικού χρόνου, όσο δηλαδή εσείς ψάχνετε τον επόμενο ήρωα οι εχθροί σφυροκοπάνε ασύστολα τους συμμάχους σας και κάπου εδώ το όλο πακέτο του παιχνιδιού καταρρέει. Η μυστήρια επιλογή να μην υπάρχει βασική επίθεση ή κάποιου είδους άμυνα κάνει, a priori, την υπόθεση του gameplay ιδιαίτερα απαιτητική. Η καταστροφική όμως νοημοσύνη που χειρίζεται τους υπόλοιπους την κάνει απλά ανυπόφορη. Υπήρξαν στιγμιότυπα όπου οι περισσότεροι σύμμαχοι απλά αρμένιζαν ξέγνοιαστοι στην άλλη άκρη της πίστας, ενώ εγώ πάλευα με θεούς και δαίμονες χωρίς μέλλον.
Γενικά, το The Dwarves είναι δύσκολο παιχνίδι. Το game over έρχεται μόλις πεθάνει μόνο κάποιος ήρωας (ή εννοια του revive είναι εντελώς άγνωστη εδώ), ενώ για αρκετή ώρα στην αρχή του παιχνιδιού βρίσκετε μόνο ήρωες που έχουν τις ακριβώς ίδιες ικανότητες! Ως RPG, κάθε level up μεταφράζεται ενδεχομένως και με ένα νέο skill, τι γίνεται όμως όταν τρεις χαρακτήρες έχουν τα ακριβώς ίδια; Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη εξαιτίας του χειρισμού. Οι κινήσεις όσων ελέγχετε είναι αργές και οι επιθέσεις έχουν ένα δυσδιάκριτο σύστημα στόχευσης μέσα στον συνήθη χαμό που επικρατεί στις μάχες. Αυτό βεβαίως δεν θα ήταν καταδικαστέο ως γεγονός από μόνο του, όμως το γεγονός ότι υπάρχουν friendly fires στο παιχνίδι απλά αποτελειώνει την εμπειρία. Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, ειλικρινά, οι μάχες στο The Dwarves είναι μία πολύ κακή εμπειρία.
Στις μάχες γίνεται κακός χαμός.
Ως προς τον τεχνικό τομέα, η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη. Τουλάχιστον στο Xbox One, οι χρόνοι loading, το οποίο συμβαίνει για το παραμικρό στο παιχνίδι, φτάνουν μέχρι και τα 90 δευτερόλεπτα (ιδιαίτερα αποκαρδιωτικό, 3 λεπτά loading για μια cutscene 30 δευτερολέπτων). Το frame rate κυμαίνεται σταθερά κάτω από το ουσιαστικό και ψυχολογικό όριο των 30fps, ενώ ένα μόνιμο tearing αφαιρεί κάτι. Διότι, προσέξτε, δεν είναι πως το The Dwarves είναι άσχημο. Τουναντίον, οι πίστες του είναι καλοσχεδιασμένες και τα εφέ του κόσμου αρκετά ωραία. Τα καθαρά τεχνικά προβλήματα αμαυρώνουν τη συνολική εικόνα του σε ασυγχώρητο βαθμό. Η μουσική, από την άλλη, αφήνει πολύ καλύτερη αίσθηση, είναι ταιριαστή με τον κόσμο και συνοδεύει όμορφα τις περιπέτειες του Tungdil και των φίλων του.
Το The Dwarves μπορεί να είχε τις καλύτερες προθέσεις, όμως αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα τα βασικά. Αν οπωσδήποτε θέλετε μια καλή ιστορία για νάνους, απλά διαβάστε το βιβλίο. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να προτείνω το παιχνίδι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου