Η ιστορία του Extinction επικεντρώνεται στον Avil, ο οποίος είναι το τελευταίο μέλος των Sentinels, δηλαδή της ομάδας που ήταν υπεύθυνη για την εξόντωση των τεράστιων Ravenii. Αυτά τα γιγάντια τέρατα απειλούν ξανά την ανθρωπότητα με αφανισμό, οπότε ο Avil, με την βοήθεια της μοναδικής συμμάχου του ονόματι Xandra, προσπαθεί να σώσει τους εναπομείναντες αβοήθητους ανθρώπους και να δώσει οριστικό τέλος στα τέρατα. Η απλοϊκή ιστορία είναι το μικρότερο πρόβλημα του Extinction. Έχουμε δει κι άλλες απλοϊκές ιστορίες, οι οποίες όμως δένουν με μία ωραία αφήγηση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εξέλιξη κτλ. Εδώ δυστυχώς όλα όσα συνοδεύουν την ιστορία είναι τραγικά. Τα cutscenes είναι μετρημένα στα δάκτυλα, ενώ και το κάθε ένα δεν ξεπερνάει το ένα λεπτό, οπότε μαθαίνετε με το σταγονόμετρο πληροφορίες τόσο για τον κόσμο του παιχνιδιού, όσο και για τους ίδιους τους χαρακτήρες. Μάλιστα ατυχώς, αντί να χρησιμοποιηθούν αυτά τα cutscenes για να αφηγηθούν την όποια εξέλιξη της ιστορίας, περιορίζονται στο να σας δείχνουν την ιστορία των πρωταγωνιστών πριν τα γεγονότα στα οποία λαμβάνετε μέρος.
Πέρα από τα λιγοστά και εκτός τόπου και χρόνου cutscenes, τρομερά αρνητική εντύπωση κάνει και η πολύ κακή γραφή, με απαίσιους διαλόγους μεταξύ των δύο βασικών χαρακτήρων που όχι μόνο δεν σας συνδέουν συναισθηματικά με αυτούς, αλλά τουναντίον σας κάνουν να μην νοιάζεστε καν για την τύχη τους. Σε αυτό συμβάλλει και το κάκιστο voice acting που στην καλύτερη θυμίζει παιχνίδι 20ετίας. Η βασική ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται το Extinction είναι οι μάχες με τα γιγάντια τέρατα Ravenii, τα οποία για να τα σκοτώσετε πρέπει σταδιακά να τα ακρωτηριάσετε και πριν προλάβουν να φυτρώσουν ξανά τα άκρα τους, να ανεβείτε στην ράχη τους και να τους κόψετε το κεφάλι. Κάθε τέρας έρχεται με διαφορετικές πανοπλίες φτιαγμένες από ξύλο, από ατσάλι, προστατευμένες από λουκέτα κτλ, οπότε και η αντιμετώπισή τους διαφέρει ελαφρώς κάθε φορά, αλλά όχι σε σημείο που να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες μάχες ξανά και ξανά. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί τo τελευταίο είδος τεράτων, τα οποία δεν μπορείτε να ακρωτηριάσετε, αλλά πρέπει να τα αναγκάσετε να αυτοτραυματιστούν προσπαθώντας να σας χτυπήσουν.
Οι μάχες με τα Ravenii, ιδιαίτερα στις πρώτες ώρες της ενασχόλησης με το Extinction, είναι ομολογουμένως απολαυστικές. Η ευχαρίστηση που νιώθετε όταν αποκεφαλίζετε τα διαμελισμένα τέρατα είναι από τις λίγες θετικές εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει το παιχνίδι, ενώ αρκετά ικανοποιητική είναι και η κάμερα με δεδομένη την μεγάλη κλίμακα των μαχών. Αρκετά εθιστικοί είναι και οι μηχανισμοί που στηρίζουν την μάχη, αφού ο αποκεφαλισμός των τεράτων μπορεί να γίνει μόνο αν έχετε γεμίσει μία συγκεκριμένη μπάρα που γεμίζει όσο ακρωτηριάζετε τα τέρατα, όταν σκοτώνετε μικρότερους εχθρούς ή όταν σώζετε τον άμαχο πληθυσμό. Η διαχείριση των καταστάσεων ώστε τα Ravenii να μην διαλύσουν την πόλη και χάσετε την αποστολή, αλλά και να μπορέσετε να γεμίσετε την μπάρα για να κάνετε την ισχυρή σας κίνηση ώστε να κόψετε τον λαιμό των γιγάντων σας γεμίζει αδρεναλίνη, η οποία όμως σταδιακά εξασθενεί κάνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Κι εδώ φτάνουμε στα πολύ άσχημα κουσούρια του Extinction, ξεκινώντας από τις απίστευτα επαναλαμβανόμενες και ρηχές αποστολές που σας κάνουν να απηυδήσετε για τον χρόνο που σπαταλάτε στο παιχνίδι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου