Τι είναι η εκδίκηση και γιατί ο άνθρωπος στρέφεται σε αυτήν; Η εκδίκηση ακροβατεί ανάμεσα στο ανθρώπινο ένστικτο και στην δράση που παράγει αντίδραση. Επειδή πρόκειται για ανθρώπινο πάθος, η εκδίκηση δεν έχει αρχέγονες ρίζες και απαρχή. Αντίθετα, συντροφεύει αδιάκοπα τον άνθρωπο στο πέρας των αιώνων, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του, αφήνοντας το στίγμα της στην πορεία της ζωής. Η εκδίκηση επιδρά ποικιλοτρόπως στις ψυχές των ανθρώπων, δεν έχει διττή εξήγηση και σημασία. Προκαλείται, διαφέρει και εξελίσσεται. Συνήθως οι άνθρωποι εξαιτίας της εύθραυστης υπόστασής τους, παραδίνονται στην εκδίκηση, εναποθέτοντας την μοίρα και το πεπρωμένο τους, στην τύχη και τις πιθανότητες. Εκεί λοιπόν που πολλοί υποκύπτουν και γονατίζουν, ο Kratos αναδύεται.
H Sony Santa Monica, μετά το Kinetica του 2001, βάζει πλώρη για νέα λιμάνια και το 2002 ξεκινά την ανάπτυξη ενός νέου παιχνιδιού αποκλειστικά για το PS2. Το 2004, το παιχνίδι αποκαλύπτεται ως God of War. Τα μεγάλα κεφάλια του εγχειρήματος είναι ο David Jaffe (Twisted Metal) ως game director, ο Cory Barlog στο ρόλο του lead animator και ο Charlie Wen που αναλαμβάνει χρέη concept artist. Ο Jaffe, μολονότι ισχυρίζεται ότι η συνολική σύλληψη της ιδέας για την δημιουργία ενός παιχνιδιού που απεικονίζει την αρχαία Ελλάδα είναι κάτι που επιθυμεί διακαώς, παραδέχεται ότι το έρεισμα δίδεται από το Onimusha της Capcom, το οποίο χαρακτηρίζει απόλυτη πηγή έμπνευσης. Ως κινηματογραφικές επιρροές ο ίδιος ορίζει το Clash of the Titans του 1981 και το Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark. O Wen παράλληλα ξεκαθαρίζει ότι ο Russel Crowe ως Μάξιμος στο Gladiator του Ridley Scott, τον βοηθά στη σχεδιαστική απεικόνιση του Kratos, ενώ ο Barlog αναφέρει ότι η βία στις μάχες του παιχνιδιού είναι αποτέλεσμα της ενασχόλησής του με το Manhunt της Rockstar. Το Gamespot τότε, στη προσπάθειά του να περιγράψει το παιχνίδι, σημειώνει ότι πρόκειται για μια μίξη Devil May Cry στηριζόμενο σε ένα πιο επικό σύστημα μάχης, με στοιχεία platforming και γρίφων, παρόμοια με του Ico.
Η κεντρική ιστορία της σειράς τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα, όπου ο Σπαρτιάτης στρατηγός Kratos και οι στρατιές του μάχονται ενάντια σε έναν απροσδιόριστο βαρβαρικό στρατό. Η πολεμική σύγκρουση σταδιακά παίρνει αρνητική τροπή για τον Kratos και τα σπαρτιατικά στρατεύματα. Μπροστά στο φάσμα της ήττας, ο Σπαρτιάτης ζητά από τον θεό του πολέμου να τον βοηθήσει να εξοντώσει τους εχθρούς του και εκείνος ως αντάλλαγμα θα γίνει αιώνιος σκλάβος του. Πράγματι ο πολεμοχαρής Άρης, χορηγεί στον Kratos απεριόριστη ισχύ, προσφέροντας του δύο θανατηφόρες λεπίδες με απόκοσμη δύναμη, οι οποίες αλυσοδένονται στα χέρια του πρωταγωνιστή. Ο Σπαρτιάτης στρατηγός τελικά με τη βοήθεια του Άρη, καταφέρνει να νικήσει την αιματηρή μάχη. Η ευχή του Kratos όμως μετατρέπεται σε κατάρα και η ψυχή του αποτελεί πλέον κτήμα του θεού του πολέμου. O Kratos γίνεται το πρωτοπαλίκαρο του Άρη, ανακηρύσσεται “πρωταθλητής” των θεών και αναλαμβάνει να σκοτώνει όποιον εναντιώνεται στους Ολύμπιους, σπέρνοντας τον τρόμο στο μεγαλύτερο μέρος του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Η ζωή του όλη μια εκδίκηση.
Ένα βράδυ, μια σπαρτιατική διμοιρία λεηλατεί ένα μικρό χωριό με το πρόσχημα της λατρείας των κατοίκων του προς τη θεά της σοφίας, Αθηνά. Ο Kratos εισέρχεται στο μικρό ναό του χωριού σφάζοντας τους πάντες. Η μόνιμη οργή που νιώθει μέσα του ξεθυμαίνει και μόλις το μυαλό του καθαρίζει, διαπιστώνει ότι ανάμεσα στα θύματα, κείτονται νεκρές η γυναίκα και η μικρή κόρη του. Αφού θρηνεί για τον μακάβριο χαμό της οικογένειάς του, καταριέται τον Άρη και ορκίζεται εκδίκηση απέναντι στους δυνάστες της ψυχής του, τους υπόλοιπους θεούς του Ολύμπου. Η ιέρεια του ναού, λίγο πριν ξεψυχήσει, εύχεται στον Kratos να ζήσει καταραμένος και σημαδεμένος από τις στάχτες των θυμάτων του και το αίμα της οικογένειας του. Η κατάρα υλοποιείται με τις στάχτες και το αίμα να ενσωματώνονται στο δέρμα του Σπαρτιάτη, ο οποίος λόγω της αποκρουστικής εμφάνισής του, γίνεται γνωστός ως “το φάντασμα της Σπάρτης”.
Στην πορεία της ιστορίας, ο βέβηλος και μισάνθρωπος Kratos καταφέρνει να πάρει τη θέση του Άρη στον Όλυμπο, θανατώνοντας τον τελευταίο και ακολούθως γίνεται ο πρώτος θνητός που βασιλεύει ανάμεσα στους θεούς του Ολύμπου. Ωστόσο, η ανάγκη του Kratos για πόλεμο, είναι ανεξέλεγκτη και δεν τιθασεύεται. Στο όνομα του νέου θεού του πολέμου πλέον, νέοι πόλεμοι ξεσπούν ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι Ολύμπιοι ενοχλούνται από την καταστροφική μανία του θεού Kratos και ο Δίας, προδίδει και αφορίζει τον Kratos, καθαιρώντας τον από το βασίλειο του Ολύμπου. Ο Κratos όντας ημίθεος ξανά, ξεκινά την δική του “οδύσσεια”, με απώτερο σκοπό να πάρει την πολυπόθητη εκδίκησή του. Αρκετές φορές το στοιχείο της υπερβολής δεν αποφεύγεται και επικρατεί μια ηθελημένη τάση στην ιστορική ανακρίβεια αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, για videogame πρόκειται. Η σειρά δεν έχει ως αυτοσκοπό να εμβαθύνει στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Μια φανταστική ιστορία είναι, εμπνευσμένη από τους αρχαιοελληνικούς μύθους και παραδόσεις. Για αυτό δεν υπάρχουν απαιτήσεις για ορθή αναβίωση και ερμηνεία της μυθολογικής κληρονομιάς μας. Εξυπακούεται αυτό νομίζω.
Δεν ανοίγεις το στόμα σου; Άστο πάνω μου.
Το God of War υιοθετεί ένα καθεστώς θηριωδίας και βαναυσότητας, ένα ατελείωτο και χαοτικό μακελειό. Αυτή η μοχθηρή βία στα όρια του σαδισμού που επικρατεί, κάθε φορά όταν ο μουρλό-καράφλας Kratos ξεκοιλιάζει, αποκεφαλίζει και διαμελίζει όποιον εχθρό εμφανίζεται στο διάβα του, υποδηλώνει gore γοητεία. Πάμπολλες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται για αυτό που γίνεται, λαχταρώντας για ακόμα περισσότερο. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποιώ ότι είμαι πλέον εξαρτημένος. Το God of War ξεχειλίζει “μαγκιά” καθώς σε μαθαίνει να επιζητάς τον εξευτελισμό του εχθρού. Πιο συγκεκριμένα όμως, διδάσκει με σεμιναριακό τρόπο, την έννοια και ορολογία του badass. Στο ύφος της σειράς, κυριαρχεί το ένστικτο του στυγνού σφαγέα που δεν λυπάται το αίμα. Για αυτό το λόγο, στα παιχνίδια GoW γίνεται το απόλυτο λουτρό αίματος. Φεύγουν χέρια, πόδια, κεφάλια, μάτια, έντερα, χωρίς καμία αναστολή, χωρίς καμία μεταμέλεια. Συνιστώ ανεπιφύλακτα δε, το στερεοφωνικό σας, παράλληλα με το παιχνίδι, να δονείται από παλιούς Slayer, κατά προτίμηση κάτι από τα άπαντα του Reign in Blood, για έξτρα ευχαρίστηση. Συνδυάζεται άψογα με God of War. Δεν κάνω πλάκα. Με αυτό τον τρόπο βέβαια, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην απολαύσετε το μαεστρικό soundtrack, συμφωνώ. What the hell όμως, για God of War μιλάμε.
Κάθε παιχνίδι God of War, με το ξεκίνημά του, μας επιτρέπει να ελέγχουμε τον Kratos, δίνοντας, από την εισαγωγή κιόλας, μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας. Το εκάστοτε God of War συνηθίζει να ξεκινά με μια μεγάλη εισαγωγική μάχη η οποία εγκληματίζει άμεσα τον παίκτη με αυτό που ακολουθεί. Η πρώτη μας γνωριμία με τον Kratos γίνεται όσο εκείνος πετσοκόβει και εν τέλει παλουκώνει την Λερναία Ύδρα, στα κατάρτια ενός πλοίου. Είμαι σίγουρος ότι το συγκεκριμένο boss battle προκαλεί ρίγος σε όσους το θυμούνται ακόμα και σήμερα. Στο GoW2 ο αθεόφοβος Σπαρτιάτης κατατροπώνει τον κολοσσό της Ρόδου σε μια μάχη αξεπέραστης κλίμακας για την ισχύ του PS2, στο GoW3 τον θεό της θάλασσας Ποσειδώνα ίσως στο απόλυτο highlight της σειράς, ενώ στο GoW Ascension γινόμαστε μάρτυρες της σχιζοφρενικής και πολυεπίπεδης σύγκρουσης του Kratos με τον μυθολογικό Εκατόγχειρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου